Deli Quotes

I had a boyfriend who told me I’d never succeed, never be nominated for a Grammy, never have a hit song, and that he hoped I’d fail. I said to him, ‘Someday, when we’re not together, you won’t be able to order a cup of coffee at the fucking deli without hearing or seeing me.

Who knows how to make love stay? 1. Tell love you are going to Junior's Deli on Flatbush Avenue in Brooklyn to pick up a cheesecake, and if loves stays, it can have half. It will stay. 2. Tell love you want a momento of it and obtain a lock of its hair. Burn the hair in a dime-store incense burner with yin/yang symbols on three sides. Face southwest. Talk fast over the burning hair in a convincingly exotic language. Remove the ashes of the burnt hair and use them to paint a moustache on your face. Find love. Tell it you are someone new. It will stay. 3. Wake love up in the middle of the night. Tell it the world is on fire. Dash to the bedroom window and pee out of it. Casually return to bed and assure love that everything is going to be all right. Fall asleep. Love will be there in the morning.

Words are not enough. Not mine, cut off at the throat before they breathe. Never forming, broken and swallowed, tossed into the void before they are heard. It would be easy to follow, fall to my knees, prostrate before the deli counter. Sweep the shelves clear, scatter the tins, pound the cakes to powder. Supermarket isles stretching out in macabre displays. Christmas madness, sad songs and mistletoe, packed car parks, rotten leaves banked up in corners. Forgotten reminders of summer before the storm. Never trust a promise, they take prisoners and wishes never come true. Fairy stories can have grim endings and I don’t know how I will face the world without you.

Bu eksik sana değil, bana ait. Bende inanmak noksanmış. Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum. Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.

Yazmasaydım deli olacaktım.

Sana rastlayıncaya kadar deli gömleğimin üzerine hep en iyi marka kazaklar, ceketler giydim.

Who knows how to make love stay? Tell love you are going to the Junior's Deli on Flatbush Avenue in Brooklyn to pick up a cheesecake, and if love stays, it can have half.

I change clothes at least three times a day. It's the only way I can justify all the shopping I do. Prada to the grocery store? Yes! Gucci to the dry cleaner's? Why not? Dolce & Gabbana to the corner deli? I insist!

I think that, people are people. That's why the way I treat the lady working in the deli who slices my ham is the same way I treat my friend who drives a Chrysler. That's why the way I treat the guy who packs my groceries is the same way I treat my rich friends. Because people are people. Some are rich and some are poor, and they're all people.

Profesor, naime, nije bio sklon da deli mišljenje humanista kako ljubav oplemenjuje. Ona je teška kao bolest, i kada čovek ima sreće da je preživi, zauvek mu ostaju ožiljci koji probadaju u određeno vreme; pri pomenu nekog imena, u nekom bledom predvečerju, uz muziku koju smo nekada zajedno slušali, čak i pri letimičnom pogledu na ulični sat pod kojim smo se sastajali...

Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez. İşte bu yüzden, bu şehirde ben her gün kendimi defalarca öldürürüm.

Sana büyük caddelerin birinde rastlasam Elimi uzatsam tutsam götürsem Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak Anlasan Elimi uzatsam tutamasam Olanca sevgimi yalnızlığımı Düşünsem hayır düşünmesem Senin hiç haberin olmasa Senin hiç haberin olmaz ki Başlar biter kendi kendine o türkü Yağmur yağar akasyalar ıslanır Bulutlar uçuşur geceleyin Ben yağmura deli buluta deli Bir büyük oyun yaşamak dediğin Beni ya sevmeli ya öldürmeli Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa Böcekler gibi başlamalı yeniden Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta Yan garipliğine yürek yan Gitti giden

I was starting to think that except for the deli counters and five or ten thousand other total essentials, supermarkets were pretty much a waste of time.

Yine kitaplara gömüleceksin, sayfalarında ikimize rastlama ihtimalinin peşinden giderek deli gibi kitap okuyacaksın ve bu sana iyi gelecek.

bir keresinde gölgeme gömülmüştüm. günler geceler boyu gölgemle sevişmiştim. korkma, demişti yılan gözlü falcı, kadın böyle bir şeydir. aşk diye diye kendini öldürür. defalarca ölmüştüm, her seferinde yeniden dirilmiştim. o yüzden biraz çürük kokar nefesim. içimde aşkla terbiyelenmiş cesedim.

ja znam da sloboda znači odgovornost.isto tako znam kako se lako želja može pretvoriti u čin. čak i kad sklopim oči, moram paziti kako sanjam i o čemu, jer samo najtanji veo deli tada san od jave.

I work at the deli counter. Have to give people their succulent, chemical-ridden salami and whatnot.' I pictured Miles in a dark room, standing at a butcher's block with a large knife in one hand, a blood cow's leg steadied under the other, a huge Cheshire grin spreading over his face-- 'I bet the customers love you,' I said.

Gerçekten de bir demokrasiydik artık. Lider yalan söyleyerek yönettiğini sanıyor, halk uyduğu bütün kanunların kendi iyiliği için konduğuna inanıyor, ülkede ki tek yayın organı olan radyonun spikeri de her şeyi görüyor, ancak deli taklidi yapıyordu.

The more talented somebody is, the less they need the props. Meeting a person who wrote a masterpiece on the back of a deli menu would not surprise me. Meeting a person who wrote a masterpiece with a silver Cartier fountain pen on an antique writing table in an airy SoHo loft would seriously surprise me.

Today the clerk in the fancy deli next door asked me how I was, and I said, 'I have deep longings that will never be satisfied.

Deli eder insanı bu dünya Bu gece, bu yıldızlar, bu koku Bu tepeden tırnağa çiçek açmış ağaç.

Bazı bilinçler vardır ki, basit bir çelişki yüzünden kendilerini öldürebilirler ve bunun için de deli, saptanmış ve kataloğa girmiş bir deli olmak gerekmez; tersine, sağlıklı olmak ve aklı kendi tarafında bulundurmak yeterlidir.

İnsanın azınlıkta olması tek kişilik bir azınlık olması bile deli olduğu anlamına gelmiyordu bir doğru vardı bir de doğru olmayan doğruya sarıldığın zaman tüm dünyayı karşına bile alsan deli olmuyordun.

Sadder and sadder,” Peabody said when they were back on the sidewalk. “I guess you don’t think of how many people you brush up against, or how they might remember you. The guy at your corner deli, or the owner of your favorite take-out spot. The clerk where you usually shop for clothes. Not to sound too Free-Agey, but it matters. It all matters, what we leave behind with the people we brush up against.

Tuhaf! varla yok hiç bir olur mu? Örneğin ben şimdi varım, yarın yok olacağım. Bu ikisi arasında fark yok mu?” dedim. Deli başını çevirdi. Kahkayı bastı : “Vay! Heyhaaat! sen varsın ha?! acaba var mısın?

• At 1 A.M. I'd pull on my coat, my boots. Walk down the stairway, out the door, down the long driveway to the road. Sometimes, I'd go to the stoned boy's house. We'd sit and watch TV. We'd have sex, sometimes. I remember only that the bedroom had two windows through which blue light spilled, and it smelled sticky sweet. His guitar leaned against the wall. Sometimes, I'd just walk. Down roads and up roads, through hills, through the neighborhoods, cold. Counting the small squares of lamplight in the houses where someone was still awake. I wondered who they were, and what kept them up. I went down to the little strip mall, the all-night 7-Elevena single glow beside the dark bluegrass bar, the dark deli, the dark beauty salon, Acrylic's Only $19. I bought a thirty-two-ounce cup of coffee, black. I sat outside on the bench, smoking, holding the cup in both hands.

The oldest woman in the village, Paciencia, predicts the weather from the flight of birds: Today it will rain toads, she says, squinting her face into a mystery of wrinkles as she reads the sky - tomorrow, it will be snakes.

I have always known that you will visit my grave. I see myself as a small brown bird, perhaps a sparrow, watching you from a low branch as you pray in front of my name. I will hear you sound out my epitaph: Aqui descansa una mujer que quiso volar. You will recall telling me that you once dreamed in Spanish, and felt the words lift you into flight. The sound of wings will startle you when you say "volar," and you will understand.

Sizi aklı başında sanmalarının en iyi yolu bayağı pişkin olmaktır. İyiden iyiye pişkinseniz mesele yok, o zaman hemen hemen ne yapsanız yeridir, ne isterseniz, çoğunluk sizden yanadır ve kimin deli olup olmadığına karar veren de çoğunluktur

Burası deli bir ülke, ama deliliği güzelleştirici değil, anlamsız ve katı, iliklerine kadar satılmış" diyorsun. Ne doğru.

She hit bottom when she physically attacked a deaf-mute. This was a boy of fourteen, a beloved neighborhood figure who delivered for the nearby deli.

What am I? Did I suddenly fall into my own twisted version of Vampire Diaries and I need to choose a faction―vampire, werewolf, witch? If that's my current predicament, then I'm just a deli-girl and where the hell is my Damon Salvatore because this is some bullshit―

You are transformed into one of the gypsy ancestors we have never discussed.

Mourning suits us Spanish women. Tragedy turns us into Antigone - maybe we are bred for the part.

Biliyor musunuz - bazen öyle korkuya kapılıyorum ki, bazen ... bazen ... bazen evden çıkmaya cesaret edemiyorum, öyle bir güven içindeyim. Boş zamanımda -ki çok boş zamanım var- evde oturmayı tercih ediyorum, korkudan, şimdiki gibi, nasıl anlatayım size? Bir sıkışma duygusu, bir bunaltı, deli gibi korkuyorum bu güvenlikten, bir çeşit klostrofobi, sürekli işe yerleşmiş olma psikozu...

... I began to ponder; this life we had for ourselves, Eric and I, it felt like the opposite of Potage Parmentier. It was easy enough to keep on with the soul-sucking jobs; at least it saved having to make a choice. But how much longer could I take such an easy life? Quicksand was easy. Hell, death was easy. Maybe that's why my synapses had started snapping at the sight of potatoes and leeks in the Korean deli. Maybe that was what was plucking deep down in my belly whenever I thought of Julia Child's book. Maybe I needed to make like a potato, winnow myself down, be a part of something that was not easy, just simple.

Söz vermiştim kendi kendime: Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da bir hırstan başka ne idi? Burada namuslu insanlar arasında sakin, ölümü bekleyecektim; hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. Ada'nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım.

Without you, I am an empty place where spiders crawl and nothing takes root.

Sen bir yerlere yetişmek istercesine koşar gibisin. Oysa çok acele edersen yalnızca ölüme yetişirsin.

Still, the food is good.” Whenever Tess came to Attman’s, she wondered why she wasn’t there at least once a week. “Best deli in Baltimore, by my lights.

Estragon: Hepimiz deli doğarız. Bazılarımız öyle kalır.

At an Italian deli counter, a whiff of butyric acid reads as parmesan cheese; elsewhere, vomit.

Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.

Half-empty paper coffee cups. Half-eaten deli sandwiches. An encrusted soup bowl. Here is joy and neglect. A little mescal. A little jacking off, but mostly just work. —This is how I live, I am thinking.

Tačno u tom trenutku čovek pomisli: Šta ne bih dao za sreću da budem pored tebe na Islandu u velikom nepomičnom danu i da delim sadašnjost kao što se deli muzika ili ukus ploda. Tačno u tom trenutku čovek je bio sa njom na Islandu.

Sabahleyin bitkilerle dolu, kimsenin kimseye hürmet etmediği, kimsenin kimseyi hürmete layık bulmadığı, istismar edenin, çalanın zengin ve bahtiyar olduğu, esnafının azgın, zenginin deli, haris, egoist, gaddar, fakirinin kayıtsız, sersem olduğu bir şehirde; işin kötüsü sensiz, oldukça kirli bir yatakta uyanıyorum. Ama sevgilim, olacak, büyük hayaller kuruyorum.

I live in my neighborhood. My neighborhood consists of the dry cleaner, the subway stop, the pharmacist, the supermarket, the cash machine, the deli, the beauty salon, the nail place, the newsstand, and the place where I go for lunch. All this is within two blocks of my house. Which is another thing I love about life in New York: Everything is right there. If you forgot to buy parsley, it takes only a couple of minutes to run out and get it. This is good, because I often forget to buy parsley.

Processed It's like I'm meat or wheat Made into a burger or deli slices Made into pasta or bread Processed Not the boy I was before the machine Before the braking down and pulling apart Before the adding and taking away I was made for easy, fast consumption Like food chains in the hood Umi said don't go there That you are what you eat Those jails that system has swallowed me whole

[...] I became a haver-of-authentic emotions, an openhearted, well-adjusted, and thriving person, a dependable employee, a woman who could go out to a deli and order a sandwich and eat it and read the newspaper without thinking of the sentence I AM A GROWN WOMAN, EATING OFF A PLATE, AND READING THE NEWS, because I was not an observer of myself, but a be-er of myself, a person who just WAS instead of a person who was almost.

We were breathing sooty air. The soot was composed of incinerated glass and steel but also, we knew, incinerated human flesh. When the local TV news announced that rescue workers sorting through the rubble in search of survivors were in need of toothpaste, half my block, having heard that there was finally something we could actually do besides worry and grieve, had already cleaned out the most popular brands at the corner deli by the time I got there, so at the rescue workers' headquarters I sheepishly dropped off fourteen tubes of Sensodyne, the toothpaste for sensitive teeth. We were members of the same body, breathing the cremated lungs of the dead and hoping to clean the teeth of the living.(Pg. 53)

Merciless—to me Merciless means to be relentless in your pursuit, whether it’s for the love of your wife and kids, or for your passions and goals. You never give up on what’s important to you. If you want your band to be successful, or if you want to open the best fucking ham sandwich deli in town, you need to be Merciless in that quest. Just make sure you don’t go in heavy with the mustard—words of wisdom from the Sandwich Tao of Oz.

I ate at the same deli every day for a year because it was ten steps closer than any of the alternatives. I spent more money on sandwiches and blueberry muffins than I did on some of my bills, and they were bad sandwiches." "What about the muffins?" Evie asked. "They were fine," Felix shrugged

Kasıklarımda mağara gibi büyük bir yara. Doğurmakla öldürmek arasında uzun ince bir ip. Delirmekle yemek pişirmek arasında kısa kalın bir kalas. Gidip geliyorum. Gidip geliyorum. Her adımda b-i-r-ş-e-y eziyorum. Şimdi o şeyi üzerine kusacağım. Şimdi o şeyle gözlerini oyacağım Şimdi bak... iyi bak... ben o şey olacağım.

The library is dangerous— Don’t go in. If you do You know what will happen. It’s like a pet store or a bakery— Every single time you’ll come out of there Holding something in your arms. Those novels with their big eyes. And those no-nonsense, all muscle Greyhounds and Dobermans, All non-fiction and business, Cuddly when they’re young, But then the first page is turned. The doughnut scent of it all, knowledge, The aroma of coffee being made In all those books, something for everyone, The deli offerings of civilization itself. The library is the book of books, Its concrete and wood and glass covers Keeping within them the very big, Very long story of everything. The library is dangerous, full Of answers. If you go inside, You may not come out The same person who went in.

Hava güneşliyse durum o kadar kötü sayılmazdı, ama bir iki kez -tam iki kez- biz mezarlıktayken yağmur başladı. Korkunçtu. Yağmur yağıyordu çocuğun başındaki mezar taşına, karnının üstündeki çimlere. Her yer sırılsıklam olmuştu. Mezarlığı ziyarete gelen herkes deli gibi arabalarına koşmaya başladı. İşte bunu görünce deli oluyordum neredeyse. Bütün ziyaretçiler arabalarına atlayıp, radyolarını açabilirler, yemeğe bir yerlere gidebilirlerdi; Allie dışındaki herkes. Buna dayanamamıştım.

The problem is that when you’re not fighting for survival, it’s easy to stop making decisions and fall into the trap of thinking you don’t have to. Ambivalence is a luxury; thinking you can have it both ways is virtually synonymous with being spoiled.

Forgetting what it’s like to suffer can be a good thing, since suffering can make people too cutthroat for society’s good. But suffering also breeds certain capacities that are easily lost, such as the ability to focus and a willingness to engage with conflict.

Did he open the wrong... “Probably shouldna opened all those drawers,” Blake carries on, rubbing his chin. “Ya can’t unsee some of those toys. But everybody has to have his own kinda fun. Speaking of fun, I also brought you an Italian sub from the deli on our corner. Do you think I can get the bitchy nurse lady to bring this bag in there for you?

I wanted to get you flowers but none of the flower shops are open at this hour. I checked six all-night variety stores before finding any at all and this was the best of the-" "They're lovely," Rachel interrupted as she took the flowers. Limp and sad-looking as they were, they truly were lovely to Rachel. They represented hope, and she accepted them gladly, offering a shy smile as she lifted them to her face and sniffed the delicate bouquet of- "Salami?" They were kept in the deli fridge," he muttered, looking embarrassed.

I was chaos on the first day, waiting for the Word.

The decade is over, time to begin forgiving old sins. Thirteen years since your death on a Florida interstate - and again a dream of an old wrong.

The waiter was a kind of surrogate uncle or grandfather for the duration of the meal; he paradoxically made you feel at home by treating you with undisguised contempt.

Yapma doktor, bir şarkı hiç ölür mü?

Elinde ayna,aynada ben,bende bu kez aşk ve elem.

Benim bir nokta kırılmışlığım Gözlerimin ardında büyür durur

Perempuan adalah lautan, bila kita tidak kuat merenangi, kita akan ditelannya.

Girdiği kabın şeklini alan su, geçtiği yolların rengini de çalarmış.

Ah siz akıllı insanlar! Tutku! Sarhoşluk! Delilik! Empati kurmadan, orada öyle rahat rahat oturun, alkoliği eleştirin, aklını kaçırmıştan nefret edin, bir rahip gibi yanından geçip gidin ve sizi onlardan biri yapmadığı için Ferisi gibi Tanrı'ya şükredin. Ben birçok kez sarhoş oldum, tutkularım delilikten hiç uzak değildi, her ikisinden de pişman değilim: Zira olanaksız görünen önemli şeyler yapan ve eskiden beri alkolik ve deli diye damgalanan tüm sıra dışı insanları kendi ölçülerimle anlamayı öğrendim. Ama az çok özgür, soylu, beklenmedik bir iş yapan hemen hemen herkesin arkasından şöyle söylendiğini duymak, sıradan yaşamda bile katlanılmazdır: 'Bu insan alkolik, bu insan deli!' Utanın siz ayıklar! Utanın siz akıllılar!

Living with her taught me this: That silence is a thick and dark curtain, the kind that pulls down over a shop window; that love is the repercussion of a stone bouncing off that same window - and that pain is something you can embrace, like a rag doll nobody will ask you to share.

In the wind that may travel as far as you have gone, I send this message: Out here, in a place you will not forget, a simple man has been moved to curse the rising sun and to question God's unfinished work.

O, čarobna organsko lepoto, koja se ne sastojiš ni iz uljane boje ni iz kamena, već iz materije žive i raspadljive, pune grozničave tajne života i truljenja! Pogledaj divnu simetriju ljudskog sklopa, ramena i bedra i rascvetane bradavice s jedne i s druge strane grudi, i rebra poređana po parovima, i pupak usred mekote trbuha, i tamni pol između butina! Pogledaj samo kako se lopatice miču pod svilastom kožom na leđima i pogledaj kičmu koja se spušta ka dvostrukoj i svežoj bujnosti stražnjice, i velike grane sudova i živaca koje prelaze sa stabla u grane preko pazuha, i pogledaaj kako sklop ruku odgovara sklopu nogu. O da milih predela u udubljenju zgloba na laktu i kolenu, sa njihovim obiljem organskih tananosti obloženih mesom! Kakva neizmerna radost, milovati ta divna mesta ljudskoga tela! Radost posle koje čovek ne žali da umre! Oh, daj da osetim miris kože pod tvojom čašicom, pod kojom večno načinjena zglobna čaura luči svoje mazivo! Pusti me da sneno dodirnem ustima arteriju femoralis koja kuca na vrhu butine i koja se dole deli u dve golenične arterije! Pusti me da osetim isparavanje tvojih pora i da opipam tvoje malje, tu ljudsku sliku vode i belančevine, određenu za anatomiju groba, i pusti me da umrem sa usnama položenim na tvoje.

Akılla bir konuşmam oldu dün gece; Sana soracaklarım var, dedim; Sen ki her bilginin temelisin, Bana yol göstermelisin Yaşamaktan bezdim, ne yapsam? Birkaç yıl daha katlan, dedi Nedir; dedim bu yaşamak? Bir düş, dedi; birkaç görüntü. Evi barkı olmak nedir? dedim; Biraz keyfetmek için Yıllar yılı dert çekmek, dedi. Bu zorbalar ne biçim adamlar? dedim; Kurt, köpek, çakal makal, dedi. Ne dersin bu adamlara, dedim; Yüreksizler, kafasızlar, soysuzlar, dedi. Benim bu deli gönlüm, dedim; Ne zaman akıllanacak? Biraz daha kulağı burkulunca, dedi. Hayyam'ın bu sözlerine ne dersin, dedim; Dizmiş alt alta sözleri, Hoşbeş etmiş derim, dedi.

Paige'le birbirimize bakıyoruz. Gerçekte kim olduğumuzu bilerek bakıyoruz. İlk kez. Hayatımızın geri kalanını, dünyanın bize kim olduğumuzu söylemesine izin vererek geçirebiliriz. Akıllı veya deli. Aziz veya seks bağımlısı. Kahraman veya kurban. Tarihe bırakırız, iyi mi yoksa kötü mü olduğumuzu söylemeyi. Geçmişimizin geleceğimizi belirlemesine izin verebiliriz. Ya da kendi adımıza karar verebiliriz. Ve belki de bizim işimiz daha iyi bir şey icat etmektir.

Have you thought about what you want to write about?" I shrug. "Working in Pop's Deli, I thought," I tell her. I could describe the ladies who come in on their lunch break. The old men with their oniony smells. I can talk about how I make their lives better with smoked salmon and capers, and how, even though there are fewer customers than there used to be, we've formed a community there. I can use just enough detail that it might be clear how an everything bagel is a metaphor for the whole world.

I read a lot of Agatha Christie's that fall of 1938 - maybe all of them. The Hercule Poirots, the Miss Marples. Death on the Nile, The Mysterious Affair at Styles, Murders .. on the links, .. at the vicarage, and.. on the Orient Express. I real them on the subway, at the deli, and in my bed alone. You can make what claims you will about the psychological nuance of Proust or the narrative scope of Tolstoy, but you can't argue that Mrs Christie fails to please. Her books are tremendously satisfying.

When Krispy Kreme opens in a new town, they begin by giving away thousands of donuts. Of course, the people most likely to show up for a free hot donut are those who have heard the legend of Krispy Kreme and are delighted that they’re finally in town. These sneezers are quick to tell their friends, sell their friends, even drag their friends to a store. And that’s where the second phase kicks in. Krispy Kreme is obsessed with dominating the donut conversation. Once they’ve opened their flagship stores in an area, they rush to do deals with gas stations, coffee shops, and delis. The goal? To make it easy for someone to stumble onto the product. They start with people who will drive twenty miles, and finish with people too lazy to cross the street.

Buralarda nasıl insanlar yaşar?' 'Şu tarafta, ' dedi Kedi, sağ pençesiyle bir yarım daire çizerek, 'Şapkacı yaşar. Şu tarafta da,' dedi, diğer pençesiyle de aynı hareketi yaparak, 'Mart Tavşan'ı yaşar. İstediğine git, nasılsa ikisi de deli.' 'Ama ben delilerin arasına gitmek istemiyorum,' dedi Alice. 'E, bu konuda elimden bir şey gelmez,' dedi Kedi. 'Burada kim deli değil ki! Ben deliyim. Sen delisin.' 'Nereden biliyorsun benim deli olduğumu,' dedi Alice. 'Öyle olmalısın,' dedi Kedi, 'Yoksa buralara gelmezdin.

OTOBİYOGRAFİ 1902'de doğdum doğduğum şehre dönmedim bir daha geriye dönmeyi sevmem üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim on dokuzumda Moskova'da komünist Üniversite öğrenciliği kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu ve on dördümden beri şairlik ederim kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir ben ayrılıkların kimi insan ezbere sayar yıldızların adını ben hasretlerin hapislerde de yattım büyük otellerde de açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir otuzumda asılmamı istediler kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini verdiler de otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Pırağ'dan Havana'ya Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'de 961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır partimden koparmağa yeltendiler beni sökmedi yıkılan putların altında da ezilmedim 951'de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile aldattım kadınlarımı konuşmadım arkasından dostlarımın içtim ama akşamcı olmadım hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana başkasının hesabına utandım yalan söyledim yalan söyledim başkasını üzmemek için ama durup dururken de yalan söyledim bindim tirene uçağa otomobile çoğunluk binemiyor operaya gittim çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye ama kahve falıma baktırdığım oldu yazılarım otuz kırk dilde basılır Türkiye'mde Türkçemle yasak kansere yakalanmadım daha yakalanmam da şart değil başbakan filân olacağım yok meraklısı da değilim bu işin bir de harbe girmedim sığınaklara da inmedim gece yarıları yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında ama sevdalandım altmışıma yakın sözün kısası yoldaşlar bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da insanca yaşadım diyebilirim ve daha ne kadar yaşarım başımdan neler geçer daha kim bilir.

Karena sudah demikian mestinya hidup itu, habis kesulitan yang satu akan menimpa pula kesulitan yang lain. Kita hanya beristirahat buat sementara guna mengumpulkan kekuatan untuk menempuh perjuangan yang baru dan mengatasinya. Sebab itulah maka tak usah kita menangis diwaktu mendaki, sebab di bau pucak perhentian pendakian itu telah menunggu daerah yang menurun. Hanya satu yang akan kita jaga di sana, yaitu kuatkan kaki, supaya jangan tergelincir. Dan tak usah kita tertawa di waktu menurun, karena kelak kita akan menempuh pendakian pula, yang biasanya lebih tinggi dan menggoyahkan lutut dari pada pendakian yang dahulu. Dan barulah kelak di akhir sekali, akan berhenti pendakian dan penurunan itu, di satu sawang luas terbentang, bernama maut. Di sana akan bertemu alam datar, tak berpendakian, tak berpenurunan lagi.

Deli gibi süpürdüm yerleri. Küller, kararmış kağıtlar süpürgenin tellerine yapıştı; süpürgeyi yıkarken de lavabonun deliği tıkandı. Bütünüyle bozguna uğramış durumdaydım. Sonra yerleri sildim bir süre, sabunlu bezlerle. Gene de bir leke, çok hafif de olsa bir dalga, bir gölge kaldı taşların üstünde. O kadar uğraştım çıkaramadım. Tam adamını buldunuz diye söyleniyordum. Daha basit bir mesele bile ortaya atsaydınız, gene içinden çıkamazdım. Bütün meselelerimi sıfıra indirdiniz. Yere baktım: Bu lekeyi ya da dalgayı ya da gölgeyi taşın üstünden silebilmek uğruna herkesi öldürmeye, bütün dünyayı yok etmeye hazırdım. Ondan sonra bütün işlerimi yoluna koyardım; bütün küçük dertlerimi, daha önce aptalca bir dar görüşlülük yüzünden gözümde büyüttüğüm zavallı sıkıntılarımı toz ederdim. Bunları hep yüksek sesle söyledim. İşte ne mal olduğum ortaya çıkmıştı.

Mr. Leopold Bloom ate with relish the inner organs of beasts and fowls,'" he's saying, bending over to gaze down into the deli case. His breath is fogging the glass. I'm watching it suddenly. Watching him. "'He liked thick giblet soup, nutty gizzards, a stuffed roast heart-'" "'Liverslices fried with crustcrumbs, fried hencods' roes,'" I say, and I'm sure I sound a little stunned. I'm not used to boys coming into the deli to quote some of my favorite modernist literature. Even I can't resist that. A boy like him, who, from the first moment, seems to love the things I love.

...the fact that Urdu was spoken by taxicab drivers; the presence, only two blocks from my East Village apartment, of a samosa- and channa-serving establishment called the Pak-Punjab Deli; the coincidence of crossing Fifth Avenue during a parade and hearing, from loudspeakers mounted on the South Asian Gay and Lesbian Association float, a song to which I had danced at my cousin’s wedding. In a subway car, my skin would typically fall in the middle of the colour spectrum. On street corners, tourists would ask me for directions. I was, in four and a half years, never an American; I was immediately a New Yorker.

But because delicatessens are oriented around the consumption of red meat, the iconic Jewish eatery did take on a manly vibe, one that was exploited, as we shall see, by vaudeville routines, films, and TV shows about Jewish men using the delicatessen to shore up their precarious sense of masculinity. The food writer Arthur Schwartz has pointed out that, in Yiddish, the word for “overstuffed” is ongeshtupped; the meat is crammed between the bread in a crude, sensual way that recalls the act of copulation.27 The delicatessen, after all, is a space of carnality, of the pleasures of the “flesh”—the word for meat in Yiddish is fleysh.

Hani halkanın ucunda/ kavuşacaktım sana/ hani bir iken ayrı düşmüştük/ ve çok iken bir olacaktık sonunda/ çoktan razı idim oysa/ razı idim gecenin matemine/karanlığı fırsat bilene/ve korkaklığıma/ve karabasanlarıma/ oyun oynar gibi yaşar giderdim/ kuş avlardım/ kuşları deli gibi kıskanırdım ya/ bırakmadın/ bırakmadın ki kendimden kaçayım/ koyvermedin/ koyvermedin ki sürsün bu devran Döndü halka/ döndü olanca hızıyla/ toprak ki siyah bir halka idi/ ve geceye saklanırdı bazen/ tuttu su ile karıştı/ su ki san bir halka idi/ rengiyle dalaşırdı bazen/ tuttu toprağı kucakladı/ eğildim suya baktım/ suda kendimi gördüm/ kendimi sen sandım/ sarılmak için atıldım/ köprüye hıncım yalan imiş/ onu yıkarken suya karışan/ ben oldum. Balçıktan çıktım ben/ balçıktan yoğurdum kendimi/ içerdeki dışa taştı/ dıştaki içe çekildi/ görünen görünmeyene sataştı/ görünmeyen görünene diş biledi/ siyah halka/ san halka ile yer değiştirdi/ çekildim bir köşeye/ sessiz sedasız/ baktım olan bitene/ seni gördüm kaderimde/ ebrunun halkalarını saydım/ tastamam dört etti/ halkalardaki kıvrımları hesapladım/ tastamam senin ismin etti/ isminin yanına beni de kazı dedim/ boyalar isyan etti Bir de baktım ki/ ben ben değilim artık/ suretim başka bir suret/ ismim bir başkasının ismi/ gönlüm ne yöne akar/ ben ne yöne/ verdiğin emaneti yitirdim yollarda/ hata ettim/ kusur ettim/ affola... İsimler ki büyülüdür/ sade büyülü mü/ isimler hem de büyücüdür/ sanmam ki çıkmış olsun hatırından/ ismini "fasl-ı hazan" koyalım/ söndüğü yerde aradığını bulasın/ lâkin fasl-ı hazan demek/ fasl-ı hü¬zün demek/ söndüğü yerde/ sana kavuşmam gerek/ onun söndüğü yerde/ benim tutuşmam gerek...

...when you’re property-hunting and you’re running out of patience it’s easy to make bad decisions. New York in particular has a way of making people twist reality in their heads. Who cares if the apartment is beneath a flamenco studio? I’ll get used to the noise! Yeah, I know the whole apartment has only one window facing a brick wall, but I’m never at home during the day.

On our block, everybody knows me and I know everybody. I know every brick and every tree trunk and every crack in the sidewalk. I know Mrs. Grimaldi, the lady who's always sitting by her window, and the old guy who walks up and down the street whistling like a bird. I know the deli on the corner where Mom gets our bagels, and the waitresses at the coffee shop who all call me "honey" and give me lollipops whenever they see me. I love my neighborhood of North River Heights, which is why it was so strange to be walking down these blocks feeling like it was all new to me suddenly. Amesfort Avenue, a street I've been down a million times, looked totally different for some reason. Full of people I never saw before, waiting for buses, pushing strollers

Dünyada dört çeşit insan vardır: alıklar, budalalar, aptallar, deliler ... Alık konuşmaz bile, ağzından salyalar akar, spastiktir. Dondurmasını alnına yapıştırır, eşgüdümü yetersiz olduğundan. Döner kapıya ters yönden girer. ... Budala her zaman bardağın dışından konuşur...Bardağın içindekinden söz etmek ister, ama ne yapar ne eder, dışından konuşur. Dilerseniz şöyle diyebiliriz: budala pot kıran biridir; karısının kısa bir süre önce bıraktığı adama, güzel eşinin nasıl olduğunu sorar, örneğin. ... Aptal davranışlarında yanılmaz mantık yürütmede yanılır. Aptal şöyle der: "bütün köpekler evcil hayvanlardır, bütün köpekler havlar; kediler de evcil hayvanlardır, demek ki onlar da havlar." Ya da, "bütün Atinalılar ölümlüdür, bütün Pireliler de ölümlüdür, demek ki, bütün Pireliler Atinalıdır.” ki bu doğrudur. Evet, ama rastlantı olarak. Aptal doğru bir şey de söyleyebilir, ama yanlış mantık yürüterek. ... Deli hemen anlaşılır. Hile bilmeyen bir aptaldır o. Aptal, savını kanıtlamaya çalışır, çarpık bir mantığı vardır, ama ne de olsa bir mantığı vardır. Oysa delinin mantıkla işi yoktur; kısa yoldan gider. Onun için herşey, her şeyi kanıtlar. Delinin bir saplantısı vardır, bunu doğrulamak için her şeyden yararlanır. Kanıtlamakta hiçbir sınır tanımayışından, esin pırıltılarından yararlanmasından tanırsınız deliyi.

2x2=5 bilinçleninceye kadar asla başkaldırmayacaklar; ama başkaldırmadıkça da bilinçlenemezler. syf.95 daha önce de pek çok kez olduğu gibi, yoksa ben deli miyim, sorusu geçti aklından. belki de deli dedikleri tek kişilik bir azınlıktı. bir zamanlar dünyanın güneşin çevresinde döndüğüne inanmak nasıl delilik belirtisi olarak görüldüyse, şimdi de geçmişin değiştirilemeyeceğine inanmak delilik belirtisi olarak kabul ediliyordu. bu inancı bir tek kendisi taşıyor olabilirdi ve eğer öyleyse, o zaman delinin tekiydi. ama deliliği pek dert etmiyordu, onu asıl ürküten yanılıyor olabileceğiydi. syf. 105 küçük kurallara uyarsan büyük kuralları çiğneyebilirdin. syf. 158 her gün, her saat hayata dört elle sarılmak, gelecekten yoksun olduğunu bile bile günübirlik yaşamayı sürdürmek, tıpkı hava oluğu sürece nefes almayı bırakmamak gibi karşı konulmaz bir içgüdüydü. syf. 182 hücrenin yorgunluğu, organizmanın canlılığını gösterir. tırnaklarını kesince ölüyor musun? syf. 299

Čovek koji voli moć, propada zbog moći, čovek koji voli novac propada zbog novca, potčinjeni propada zbog služenja. Tako je i Stepski vuk propao zbog svoje nezavisnosti. On je postigao svoj cilj, bio je sve nezavisniji, niko mu nije zapovedao, nikome nije treablo da se prilagodjava, slobodan i sam određivao je svoj posao i odmor. Jer svaki čovek koji je u središtu te slobode, koju je postigao Hari, iznenada je shvatio da je sloboda smrt, da je on sam, da ga je svet tajanstveno ostavio na miru, da on ljude ne zanima, da on sebe samog ne zanima, da se polako guši u sve redjem vazduhu usled nedostatka odnosa i usled usamljenosti. Jer sada biti sam i nezavisan, nisu bili njegova želja i cilj, već je to njegova patnja. ... On je imao puno prijatelja. Mnogima je bio drag. Ali uvek je to bila simpatija i prijateljstvo što je osećao, ljudi su ga poznavali, darivali ga, pisali mu pisma, ali bliže mu niko nije prilazio, povezanost nigde nije nastala, niko nije bio voljan i sposoban da sa njim deli život.

Burada hangi sıklıkla, çaresizlikten ne sorular sorulduğunu düşünebiliyorsundur: “Ne için, ah, neden bu savaş, neden insanlar barış içinde yaşayamazlar, neden her yerin tahrip edilmesi gerekiyor?” Bu yerinde bir soru ama şimdiye kadar kimse işe yarar bir yanıt bulamadı. Evet neden İngiltere’de hep daha büyük uçaklar, daha ağır bombalar ve aynı zamanda yeniden inşa etmek için standart evler yapılıyor? Neden her gün savaş için milyonlar harcanıyor da, sağlığa, sanata ve yoksullara bir sent bile yok? Neden dünyanın başka yerinde bolluktan yiyecekler çürürken insanlar açlık çekiyor? Neden insanlar bu kadar deli? Savaşın sadece büyük adamlar, hükümetler ve kapitalistler tarafından yapıldığını sanmıyorum. Hayır, küçük adamlar da savaş yanlısı, yoksa bütün halklar çoktan ayaklanırdı! İnsanların içinde yıkma dürtüsü var, öldürme, katletme ve öfkeli olmak var, şayet tek bir istisna kalmayana dek tüm insanlar bir metamorfoz geçirmezlerse savaş devam eder. İnşa edilmiş, bakılmış ve büyütülmüş her şey kesilecek, yok edilip sonra yine başa dönülecek.

Ne var ki Paul bu düşünce zenginliğini tıpkı parasal zenginliği gibi hiç durmaksızın, sürekli boşa harcadı ama parasal zenginliği çok geçmeden kesinlikle harcanıp bittiyse de, düşünce zenginliği gerçekten tükenecek gibi değildi; o dur durak bilmeden boşa harcayıp durdukça düşünce zenginliği ( eşzamanlı olarak ) ardı arkası kesilmeden çoğaldı, bundan ne kadar çoğunu ( kafasından ) kapı dışarı ettiyse, bu zenginlik o kadar daha büyüdü. Önceleri sadece deli olup da sonunda cinnetlik denen bu kişilerin ortak özelliğidir, ruh zenginliklerini dur durak bilmeden ( kafalarından ) kapı dışarı ederler ama eşzamanlı olarak kafalarındaki ruh zenginliği onların bunu ( kafalarından ) kapı dışarı ettikleri hızla çoğalır. Gitgide daha fazla ruh zenginliğini ( kafalarından ) kapı dışarı ederler, eşzamanlı olarak bu zenginlik çoğalır da çoğalır, tabii daha da göz korkutucu olup çıkar, sonunda ruh zenginliklerini ( kafalarından ) kapı dışarı etmekle başa çıkamaz olurlar ve kafa, içinde durmadan çoğalan, istiflenen bu ruh zenginliğini taşıyamaz olur ve patlar. İşte Paul’un kafası da Paul ruh zenginliğini ( kafasından ) kapı dışarı etmekle artık başa çıkamadığı için patlayıverdi. Nietzsche’nin kafası da bu yüzden patladı. Bütün deli düşünürlerin kafaları da sonuç olarak böyle patlamıştır, ruh zenginliklerini kapı dışarı etmekle başa çıkamadıkları noktada. Çünkü sonuç olarak, bu kafalarındaki ruh zenginliği kafaların sahiplerinin bu zenginliği ( kafalarından ) kapı dışarı edebildiklerinden çok daha büyük ve acımasız bir hızla, sürekli ve gerçekten ardı arkası kesilmeden çoğalır ve günün birinden kafalar patlar, ölürler.

He had decided before the accident not to chase them anymore, but the circumstances of the accident made him fear for Lilia's safety. he would never bring her in, not anymore; all he wanted now was to watch over her. Michaela had been reading his notes for years, but his notes were only part of it: the other part was the way he woke up at night in his bed in Montreal and knew where Lilia was, the way he could glance at a map of the United Staes and realize with absolute, inexplicable certainty that she was in West Virginia, the way he tried to ignore his terrifying clairvoyance and forget where she was and couldn't, the way he knew where she was but had to keep driving south to check, the horror of always being right: he saw her face in the crowd on Sunset Boulevard, he stepped into a hardware store in St. Louis at the moment she stepped out of the deli across the street, he stood on a corner in a run-down neighborhood in Chicago and watched her emerge from an apartment building down the block. After each sighting he returned north more depleted, more frightened, less intact.

Şehri avucumun içine alsam, elimde bir bez, her yanını ovalayıp parlatsam ... şehir tehditten arınır mı? ... binbir çeşit kadınlık hali yepyeni bir kadere kavuşur mu? Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez. İşte bu yüzden, bu şehirde ben her gün kendimi defalarca öldürürüm. Bomba olur patlarım; kulesinden, köprüsünden aşağı atlarım. Elimde bir bıçak her yerime saplarım. Tavandaki bütün ipler kendimi asmam için sallanır. Arabalar atlamam için yol alır. Denizinde, lağımında, çöpünde kimliksiz cesedim. Kimsesizler mezarlığında daracık çukurlara sığar dev cesaretim.

O halde cesaretimi ve çalışkanlığımı kanıtlayıp övgünüze mazhar olduğuma göre, şimdi sağduyumu kanıtlamama ne dersiniz? Ama haklı olarak ateşle su bir arada durmaz diyebilirsiniz. Gerçekten bu konuda da başarılı olacağıma inanıyorum, siz yeter ki daha önce yaptığınız gibi bana kulak verin ve dikkatinizi eksik etmeyin. Her şeyden önce, sağduyu deneyimle gelişiyorsa, sağduyulu unvanını en çok kim hak ediyor acaba, kah utangaçlığından kah korkaklığından hiçbir şeye girişemeyen bilge mi, yoksa utangaçlık nedir bilmeyen ve tehlike denen şey üzerine hiç kafa yormadığından hiçbir şeyden korkup çekinmeyen deli mi? Bilge, Eskilerin kitaplarına sığınır, buralardan eskilerin söylediği salt ayrıntıları öğrenir. Ama deli hiç düşünmeden tehlikelerin üstüne atılarak, yanıldığımı hiç sanmıyorum, gerçek sağduyuyu edinir. Bana öyle geliyor ki, kör olmasına rağmen Homeros, deli bile yaşadıklarından sonra bilge kesilir derken bu gerçeği görmüştü. Çünkü olayları yaşayarak öğrenmenin önünde iki büyük engel vardır, ilke zihne bir sis perdesi çeken utanç; ikincisi, tehlikeli olduğu açıkça görünen olayların üstüne gitmekten alıkoyan korku. Delilik bizi bu engellerden muhteşem şekilde kurtarır.

...like being swept into the reality of a brilliantly written novel or charismatic movie: it's not that you believe in its literalness, but that there is a compelling truth in its organic life that envelops you and is absorbed by you almost on a physiological level. I remember experiencing a small earthquake in Los Angeles - only a four-point-six, I think - when I was there as a guest of the Academy the year they decided to develop a special Oscar for Philosophy in Cinema. A small earthquake, and yet the forced awareness that the earth beneath your feet was volatile, not stable, was terrifying, and for days afterward I was sure I could feel the earth trembling and threatening. I live with it still; it is ready to strike me at any moment, a special vertigo which is now part of my very physiology. Celestine was like that earthquake. Celestine was also like that first LSD trip, the one you perhaps took in a deli in Brooklyn, where suddenly the colors all shifted toward the green end of the spectrum and your eyes became fish-eye lenses, distorting your total visual field, and the sounds became plastic, and time became infinitely variable, and you realized that reality is neurology, and is not absolute.

‎-aaa! siz demek gerçekten de korkağın tekisiniz, ferdinand! bir lağım faresi kadar tiksindiricisiniz… - öyle büsbütün korkağım, lola, savaşı ve içinde ne varsa hepsini reddediyorum… ben savaş var diye üzülmüyorum… ben kaderime razı olmuyorum… ben bu konuda sızlanıp durmuyorum… onu olduğu gibi reddediyorum, içindeki insanlarla birlikte, onlarla, onunla hiçbir alışverişim olsun istemiyorum. isterlerse dokuz yüz doksan beş milyon kişi olsunlar ve ben tek başıma kalayım, yine de haksız olan onlar, lola, haklı olan da benim, çünkü ne istediğini bilen bir tek ben varım: ben artık ölmek istemiyorum. - ama savaşı reddetmek olanaksız ferdinand! vatan tehlikedeyken savaşı reddetmek için ya deli ya da korkak olmak gerek… - o zaman da yaşasın deliler ve korkaklar! ya da daha doğrusu bir tek deliler ve korkaklar yaşayabilecek! örneğin yüz yıl savaşları sırasında ölen askerlerden bir tanesinin bile adını hatırlıyor musun, lola?… bu isimlerden bir tanesini bile öğrenmeyi denediniz mi hiç?… hayır değil mi?… asla denemediniz? onlar sizin gözünüzde şu önümüzdeki herhangi bir eşyanın sıradan bir atom zerreciği kadar adsız, önemsiz, hatta daha bile meçhul, sabahki dışkınızdan bile değersiz… gördüğünüz gibi, lola, boşuna ölmüşler! bir hiç uğruna ölmüş o salaklar! iddia ediyorum! kanıtı ortada! tek değerli şey yaşamdır. bahse girerim ki on bin yıl sonra, bize ne kadar mükemmel görünürse görünsün, bu savaş tamamen unutulmuş olacak… olsa olsa bir avuç malumatfuruş, bu savaş ve onu süsleyen belli başlı katliamların kesin tarihi konusunda sağda solda kapışırlar, o kadar… insanların birkaç yüzyıl, birkaç yıl, hatta birkaç saat mesafeden birbirleri hakkından anımsanmaya değer buldukları biricik şey budur… ben geleceğe inanıyorum lola…

Kötü huylu çocuğunuz dokunduğu her şeyi bozuyor mu? Hiç kızmayın, bozabileceği şeyi erişebileceği uzaklık dışında tutun. Kullandığı mobilyaları mı kırıyor? Ona başkalarını vermekte hiç acele etmeyin; bırakın yoksun kalmanın acısını hissetsin. Odasındaki pencerelerin camlarını mı kırıyor? Nezleye yakalanmasına aldırış etmeden, bırakın rüzgâr gece gündüz üstüne essin; çünkü deli olmaktansa nezle olması daha iyidir. Size verdiği tedirginliklerden hiç yakınmayın, ama bunları ilkönce onun hissetmesini sağlayın. Sonunda pencere camlarını hiçbir şey söylemeden yeniden taktırın: Onları yine kıracaktır. O zaman yöntem değiştirin; ona soğuk bir biçimde, ama kızmadan deyin ki: Pencereler benim, onlar benim çabamla oraya konuldu, onları korumak isterim. Sonra onu karanlıkta penceresiz bir yere kapatın; bu yeni yöntem karşısında bağırmaya, kıyameti koparmaya başlar; kimse onu dinlemez. Az sonra uslanır ve tutum değiştirir. Yakınır, inler; bir hizmetçi gelir, asi çocuk ondan kendisini kurtarmasını ister. Hizmetçi, bir şey yapmamak için bahane aramadan, ona, Benim de korumam gereken camlarım var, diyerek çekip gider. Sonunda çocuk orada saatlerce sıkılacak ve durumu anlayacak kadar uzun süre kaldıktan sonra biri ona size bir anlaşma önermesini salık verecektir, öyle ki bu anlaşmaya göre onu serbest bırakacaksınız, o da artık cam kırmayacaktır; canına minnettir. Gelip kendisini görmenizi rica edecektir; geleceksiniz, size önerisini yapacak, siz de hemen bu öneriyi kabul edip şöyle diyeceksiniz: Çok güzel bir düşünce, ikimiz de bundan kazançlı çıkacağız. Bu güzel düşünce neden daha önce aklımıza gelmedi ki! Sonra da, verdiği söze ne karşı çıkmasını ne de doğrulamasını ondan istemeden, orada ant içilmiş gibi, bu anlaşmaya kutsal ve bozulamaz bir anlaşma gözüyle bakarak, onu sevinçle kucaklayacak ve hemen odasına götüreceksiniz.

kızmadan kızmış gibi yapabilir miyim? işte, bir biçare olduğum ortaya çıkıyor. her normal insanın kızıp köpüreceği sorunlar karşısında ben kayıtsız kalabiliyorum. çünkü içimden gelsin diye bekliyorum, içimden de bir şey geldiği yok. bunun bir nedeni olmalı. nedir o? buldum: ayla’yı sevmiyorum ben. sevseydim, deli ederdi beni bu konu. peki sevmediğim birine niçin katlanıyorum? bugünkünden daha iyi bir dünya düşünemiyorum da ondan. bunu bildikten sonra harekete geçmek niye? bir romanda okumuştum, irade teorisi yapan bir düşünür, bir tekerleğin orta yeri gibi sakin kalmaya alıştırıyordu kendisini. hayat gümbür gümbür dönüyor, ama o, orta yerde, istifini bile bozmadan hakaretsiz kalabiliyor. gerçekten büyün bir başarı. yalnız o adamla benim aramda önemli bir ayrım var: o bunu çaba ile elde etmek istiyor, bense doğuştan öyleyim galiba. doğuştan iradeliyim. öyle mi? yok, bununla kendimi kandıramam. davranışlarımın içimden gelmesini beklememeliyim, çünkü içim yok benim. belki kimsenin yok. herkes, yalan yanlış, daha iyi bir dünyanın ardına düşmüş, o dünya için, boşuna da olsa çırpınıyor, çalışıyor. üst yanı aylaklıktır. bizim ev de hep aylaklarla doluydu. gerçi şükrü’nün iddiaları var, ama ne yapıyor? bu iddiaları ile birtakım aylakların arasında vakit geçiriyor. demek ki o da aylaklık ediyor. anneannemin bu durumu sürdürmekten başka amacı yoktur. davut bey düşler ardında oyalanır. dündar bey dünü değerlendiriyor, ama bu değerlendirmesini bugün için kullanmıyor, belki de kullanmak istemiyor. nesime’ye gelince, içimizde en canlı olan odur bence, basit şeyler bekliyor yaşamaktan ve başka türlü düşünmeye yanaşmıyor: şükrü evlenmeye razı olursa, nesime de evlenir, ilerisi ne olur pek kurcalamaz. bir evi olsun, o ev şöyle böyle dönsün, yeter ona. kimi gün güler, kimi gün ağlar ve yaşamak budur der, o kadar. evinin temellerini sarsacak nedenler üzerinde durmaz. biz de durmadık. yeni bir ev, yaşamaya yeniden başlamak demektir, diye yazmıştım bu günlüğün başına. bense bu yeni evde düşünmeye başladım. çünkü öteki evimizin yıkılması beni uyandırdı. demek ki aylaklıktan ilk kurtulan ben olacağım bu evde. bunu sağlam bir temel olarak alıp oradan işe başlamalıyım." [aylaklar, melih cevdet anday, everest yayınları, syf. 177-178]

Eğer ortak bir hikayenin içinde isek” dedim, başka kimse olmadığı için kendime, “o nasıl şahsi kalabiliyor ya da bende eksik olan nedir? Yani nedir, mesele nedir?” - Ayrıca ben yorulmayı sevmez, gerekliliğine inanmaz, inanan ve yorulanlar ile karşılaştığımda bunu belli etmez, fakat bir yandan da onlarda eksik ya da fazla olanın ne olduğunu düşünürdüm. - Sorularda iyi cevaplarda tutuktum. Bu tutukluk uzun kirpikli kuş çizimlerine yarıyor, kuş her defasında biraz daha renk ve ayrıntı kazanıyordu. Bir gün “kışşt” desem uçacağı fikri geldi. Fikir, kafayı yemekte olduğum hissiyle kol kola geldi. Sarardım. “Takılma,” dedi bir ses, “yürü, yürümek durmaktan iyidir.” - Bir gün kapı zili çalmış da açmıştım, güzeller güzeli, çilli muzır bir velet kapıda belirmiş, “Buyurun, kimi aradınız?” diye sormuştum, o da “Beni annem gönderdi.” demiş, ben de çocuğun yanlış zili çalmış olabileceğini düşünmek yerine, tanıdığım kadınlardan hangisinin çocuğa benzediğini… - “Kendi Başına Davranabilen Kahraman Hali: Denendi. Fakat henüz başarılamadı.” - Her pencerenin ardında bir televizyonun ışığı deli danalar gibi dönüp duracak, her sabah giden insanlar, her akşam dönecekti. Onlar gidip geldikçe “Nedir, mesele nedir? şeklinde bir soru kafamı karıştıracaktı. Garip rüyalar görecek, ay ile konuşacaktım. “Hayat hakkında fikrim yok” diyecektim kendi kendime. - Söz ettiği şeylerin birbirleri ile bağlantısı yoktu. Bir fikirde durma nedeni, sanki başka bir fikre geçmek içinmiş gibi, sonsuza kadar konuşacakmış hissini veren bir ritm ile akar, akmayıp uçuşurdu. - Memleketimin ovaları, kırları, ana vatan, baba ozağı gibi kelimeler kullanarak yaklaşık yarım saat süren tek cümleyle direnebilirdim. Clodin, “Karar ver artık,” diyebilirdi, “ana kucağı mı benimki mi?” - Soruyu alıp deniz kıyısına gidemezdim. Şimdi ve burda cevap vermek gerekirdi. - “Güzel konuştun.” dedi., “bunun dansı nasıl olur?” “Yerim dar.” - “Gidelim mi, kalalım mı?” “Kalıp ne yapacağız?” dedi, “bari zıplayalım da hareket olsun.” - Stella giderken gerçeğini de beraber götürüyor olabilir. Bu sadece bir gemi adıdır ve söylenen şey, kaptan ile belki, hatta piyanist ile büyük ihtimalle, fakat gemi ile biraz zor olabilir. - Bizim için gidiyor olan ise, gittiği yer için geliyor olabilir. Bu durumda gittiği yere gidip orada bekleyebiliriz. - Mesele buydu, bu böyleydi. Derinden hissettim. His gitti, rahat ettim. - Nereden baksam birkaç saatim vardı. Nereden baksam acaba? - Bir uçurtma için en güzel uçuşun ipi kopukken olabileceğini düşünürdüm. Bazıları buna “düşme hali” diyebilirdi. - Ondan söz edildiğinde, asla doymayacak bir kuyu açlığıyla dinlemenin ve dolup dolup gecelerioyalanmak içişn eşşek kulaklı bir kralın hikayesini sabahlara kadar ezberden tekrar etmenin nasıl bir şey olduğunu bilmeyebilirlerdi. Sorsalardı söylerdim. “Vallahi” derdim “ben de bilmiyorum bu kadar derine tüpsüz nasıl daldığımı göğsümde bir ağırlık hissetmeden.” - Annem bana gerçekleri kabul etmesini, hayat ise onlardan kaçmasını öğretmiş olabilirdi. - Beni duymayabilirdi. Ben duyulmadığım yerlerden gitmek hastaığına tutulmuş olabilirdim. Tedavisi kırk beş derecelik sıvılarda boğulur gibi yapmak olabilirdi. Deneyebilirdim. - Kapı kilidinde anahtar önder, altıma yapardım? Kızlar yurttaşlık bilgisi kitabını açar, ben kafiye uğruna camdan kaçardım? - “Ben gidiyorum” dedim birdenbire. “Nereye?” dediler “Bilmem” dedim “içimden geliyor.” - Tezgah sesleri gidince, var olduğu mekanın duygusu da gidecek, ‘han’ın ve dokumacının varlığından kuşkuya düşecektim. - “Aslında ben size taş kuşu sormak istiyordum fakat hikaye kendi başına akıyor ki başka soru sordum.” - “Bu kadar kayıptan sonra geriye kalan nedir ve hakikaten nedir, mesele nedir?” - Pencereden bakan, içine kapalı biri olmuş, içinde dolanıp durmuş, kendine dolaşılacak bir iç yapmış, tırtıl olmuş kendine koza yapmış, vazgeçmiş kelebeklikten orada kalmış…

Sonra, Motel Rom’un derinliklerinde yankılanan kaygılı bir sesle, herkes gibi benim de serap gördüğümü söyledi. Ona göre, ruhumda uğuldayıp duran boşluğu doldurabilmek, giderek dipsiz bir boğuntu kuyusuna dönüşen, şu lanet olası hayatın ağırlığına katlanabilmek, ya da içimde açılan çeşitli yaraları onarabilmek için, belki de farkına bile varmadan ben yaratmışım bu serabı… Hatta, işi gücü bırakıp günden güne onu büyütmüş, parıltılarını bakışlarımla beslemiş ,her yanını iyice allayıp pullamış, sonra hızımı alamayıp Alaaddin diye adlandırmış ve işte bütün bunların sonucunda da, uğruna deli divane olunacak, göz kamaştırıcı bir hale getirmişim. Bu, insanoğlunun baştan beri kurtulamadığı ve sonsuza dek de asla kurtulamayacağı, tuhaf bir yazgıymış zaten, önce ne yapıp edip binbir güçlükle, kıvrana kıvrana yaratır, sonra yaratma sevinci gibi gözüken hazin bir teslimiyetle yarattığının kulu kölesi olur, ardından da ille onu ellerimin arasında tutacağım, ya da içinden bir daha, bir daha doğacağım diye, kendini hırpalıya hırpalıya helak olur gidermiş…İşte ben de öyleymişim şimdi;elime umut denen o en eski ve en dayanıklı bastonu almış, çile odalarından fırlayan dervişler gibi soluk soluğa gözlerimdeki serabın parıltılarına doğru koşuyormuşum. Boşuna koşuyormuşum tabi… Anlaşılan, insanoğlunun, kendi yarattığı şeyi bile elinde tutamayacak kadar zayıf ve çaresiz bir yaratık olduğunu bilmiyormuşum daha. Hatta ben, kendi dışımda kalan birçok şeyi bilmediğim gibi, ne yazık ki insanın aradığını hiçbir zaman, hiçbir yerde bulamayacağını da bilmiyormuşum. Bulamazmış oysa… Ona benzer birtakım şeylerle karşılaşabilirmiş belki, çoğu kez bunlardan bazılarını aradığı şeyin ta kendisi sanabilir, hatta onlara bir an için sımsıkı, hiç kopmamacasına sarılabilir ve işte böylece, insanın algılama zayıflığından doğan tatlı bir yalanın içinde bir süre de olsa oyuncağına kavuşmuş bir çocuk gibi avunabilmiş ama, nedense aranan asıl şey hep insanın içinde kalırmış… Hem de, kimi zaman kılık değiştirip kendini başka bir şeymiş gibi kabul ettirerek, kimi zaman da bir el hareketinin nedensizliğine, bir bakışın bulanıklığına, bir iç çekişin derinliğine ya da bir soluk alıp verişin alışılmışlığına gizlenip kalırmış… Bu yüzden, olsa olsa bu arayışın sonunda ben, eğer tat alma kapılarımın hepsi ardına kadar açıksa, ancak arayış boyunca çekeceğim zevkli bir ıstırabın damaklarımda kalan tadını bulabilirmişim. Ama olsunmuş; gene de bir an bile yılmadan, aramayı hep sürdürmeliymişim. Herkesin nicedir aramayı unuttuğu bir şeyi, farkına bile varmadan herkes adına arıyor olabilirmişim çünkü… Bakılmasınmış benim böyle Alaaddin, Alaaddin deyip durduğuma; bu Alaaddin, pekala hiç tadılmamış bir özlemin, kelimelere hiç dökülmemiş bir duygunun, henüz şekline göz değmemiş bir eşyanın, ya da hayali bile kurulmamış bambaşka bir hayatın adı olabilir,