De Bergen Quotes

Ik wou dat ik iemand was, dat denk ik ondertussen, en dat ik alles kon, of toch datgene wat ze van mij wilden. Ik wou het zelfvertrouwen van dat ene kind met die grote oren. En het grapje waar die mevrouw met dat haar, daar achter dat ene raam, zo om moet lachen. Ik wou stoute schoenen om aan te trekken. Ik wou glanzend geluk en onwerkelijk grote liefde. Ik wou troost voor mij en voor iedereen die dat nodig heeft. Ik wou dat ik steengoed was in wat ik deed. Ik wou dat ik hem kon geven wat hij dan verlangt. Ik wou een vader die ik meer kon helpen. Ik wou de mist boven de bergen, dingen om nooit meer te vergeten, en onweerstaanbaar zijn, dat ook nog.

Lang nadat ik was opgehouden mijn vaders paden na te lopen, had ik van hem geleerd dat er in sommige levens bergen bestaan waar je niet naar terug kunt keren. Dat je in levens als het mijne en het zijne niet terug kunt naar de berg die het middelpunt is van alle andere, en het begin van je eigen geschiedenis. En dat mensen zoals wij, die op de eerste en hoogste berg een vriend hebben verloren, niets anders rest dan dwalen over de acht bergen.

Halverwege de bergen is het uitzicht ook al mooi

Er bestaat een creatieve macht die zich inzet om de bergen des kwaad omver te halen en de heuveltoppen van het onrecht te vereffenen.

Gehurkt aan de waterrand volgde ik het wonder. De sterren verbleekten, de hemel werd lichter, en tegen het licht tekenden met fijne pen de bergen, de bomen, de meeuwen zich af. De dag brak aan.

Ook de bergen en afgronden zijn niet voor het genoegen van de mens geschapen. Zij zijn dreigend en angstaanjagend, als de klauwen en tanden van een ons belagend, verscheurend dier. Zij herinneren ons al te zeer aan de vergankelijkheid van ons bestaan en boezemen ons angst en schrik in. En de hemel lijkt boven rotsen en afgronden zo ver en onbereikbaar, alsof hij van de mensen niets weten wil.

Goed,' zei de dwerg met de bruine baard. 'Als we pal naar het westen lopen kunnen we aan het eind van de week bij de bergen zijn, en dan ben je binnen tien dagen weer in je paleis in Kanselaire.' 'Ja,' zei de koningin... Er zijn keuzes, dacht ze toen ze lang genoeg had gezeten. Er zijn altijd keuzes. Ze maakte er een. De koningin begon te lopen en de dwergen volgden haar. 'Je weet toch wel dat we naar het oosten lopen, hè?' vroeg een van de dwergen. 'Jazeker,' zei de koningin. 'Dan is het goed,' zei de dwerg. Ze liepen naar het oosten, met z'n vieren, weg van de zonsondergang en het land dat ze kenden, de nacht in.

Ik wou dat ik iemand was, dat denk ik ondertussen, en dat ik alles kon, of toch datgene wat ze van mij wilden. Ik wou het zelfvertrouwen van dat ene kind met die grote oren. En het grapje waar die mevrouw met dat haar, daar achter dat ene raam, zo om moet lachen, ik wou stoute schoenen om aan te trekken. Ik wou glanzend geluk en onwerkelijk grote liefde. Ik wou troost voor mij en voor iedereen die dat nodig heeft. Ik wou dat ik steengoed was in wat ik deed. Ik wou dat ik hem kon geven wat hij dan verlangt. Ik wou een vader die ik meer kon helpen. Ik wou een moeder. Ik wou de mist boven de bergen, dingen om nooit meer te vergeten, en onweerstaanbaar zijn, dat ook nog.

Wat bepaalt een mens meer dan zijn omgeving? Hij ademt in het ritme van de wind, hij komt tot rust wanneer de zon ondergaat. Hier herinneren de immense bergen en de brandende zon je er voortdurend aan dat je niet meer bent dan een kiezel tussen de rotsen, een rimpeling in de oceaan, een blad in een bos, een grasspriet in het veld. Wie te veel met zichtzelf bezig is, wie denkt hij of zij meer is dan een klein onderdeeltje van de natuur, loopt al snel met zijn kop tegen de muur.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zoolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal lang duren, maar de tijd zal komen Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt En tevergeefs om zachte woorden smeekt, Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Ana murió en el campo de Bergen-Belsen en marzo de 1945. Su Diario nunca morirá.

Ben jij dan niet degene die “psst” zegt?' 'Ik hoor ook iets maar ik heb geen idee waar het vandaan komt.' Waar het ook vandaan mag komen, uit de bergen, van de vogels, uit de zee, van een mens, een dier, het gras, de insecten, de bloemen. Waar het vandaan komt maakt niet uit, zolang het er maar is! Zonder dat 'psst' is het niks gedaan. Zolang dat klinkt: leve de bloemen, de insecten, de mensen... Psst, psst. Psst, psst. Psst, psst.

A football is not pigskin. It’s made of cowhide. A baseball is not horsehide. It’s also made of cowhide. When Juliet asks, “Wherefore art thou, Romeo?”, she’s not asking where he is, but rather, in the meaning of the time, why he is doing what he’s doing. Bone china actually does contain bone. Calcified animal-bone ash adds to the durability of the product. Henry Ford is thought to be the innovator of mass production, but just before 1800, Eli Whitney, of cotton gin fame, found a way to manufacture muskets by machine, producing interchangeable parts. Bix Beiderbecke, the renowned jazz musician, did not play the trumpet. His instrument was the cornet. Lucrezia Borgia was not the wicked murderess she is reputed to have been. Her major fault, according to Bergen Evans, was “an insipid, almost bovine, good nature.” Contrary to much popular usage, hoi polloi does not refer to the elite; rather, it means the common people. Natural gas, the kind used for heating and cooking in the home, is odorless. Odiferous additives are put in to give the gas a recognizable smell as a measure to alert people to gas leaks. Muhammad Ali did not win the heavyweight gold medal at the 1960 Rome Olympics. His gold in 1960 was in the light heavyweight category. The heavyweight gold went to Franco De Piccoli of Italy. Sacrilegious means violating or profaning anything sacred. In spite of its frequent mispronunciation, the word is not related to religion or religious.

En loopt niet verwaand op de aarde rond. Jij zult de aarde immers niet doorboren, noch de bergen in hoogte kunnen bereiken.

For meg var Oasen et navn som aldri hadde slått an. Det meste i Fyllingsdalen var grønnere enn den steinørkenen her. Men så var det ingen skjermet idyll i det de kalte Lagunen heller. Navnevalgene til kjøpesentre i bergensregionen minnet mer om lengselen ut til solrike steder enn det de var: overfylte maurtuer til kommersialismens pris.

Smaad en hoon lagen op dezelfde weg als de hoorn ver boven alle bergen.

Jean ratelt aan een stuk door terwijl hij me met groot vertrouwen door de bergen van Burundi voert. Hij is een hutu uit het noorden en kent deze streek op z'n duimpje. "De groep is een probleem in Afrika," zegt hij peinzend. " Individueel hebben wij, Hutu's en Tutsi's, niets tegen elkasr. Maar in groepsverband laten we ons meeslepen, scheppen we een klimaat van angst voor elkaar. Dan denken we niet meer zelfstandig, nemen we geen individuele verantwoordelijkheid meer voor onze daden. Dan wordt alles vertaald in termen van "wij" en "zij" en "zij" dat is een andere soort, een ander ras, dat zijn geen levende wezens.

Jean ratelt aan een stuk door terwijl hij me met groot vertrouwen door de bergen van Burundi voert. Hij is een Hutu uit het noorden en kent deze streek op z'n duimpje. "De groep is een probleem in Afrika," zegt hij peinzend. " Individueel hebben wij, Hutu's en Tutsi's, niets tegen elkaar. Maar in groepsverband laten we ons meeslepen, scheppen we een klimaat van angst voor elkaar. Dan denken we niet meer zelfstandig, nemen we geen individuele verantwoordelijkheid meer voor onze daden. Dan wordt alles vertaald in termen van "wij" en "zij" en "zij" dat is een andere soort, een ander ras, dat zijn geen levende wezens.

En hij zei tegen me: “De helse kwellingen zijn oneindig veel erger dan onze tong kan zeggen. Zie je,” zei hij, “deze mantel van sofismen waarin ik tot heden gehuld was? Hij drukt zwaar op mij, als torste ik de hoogste toren van Parijs of alle bergen van de wereld op mijn schouders en kon ik ze nooit meer van me afwerpen. En deze straf is mij door de goddelijke rechtvaardigheid opgelegd voor mijn ijdelheid, omdat ik mijn lichaam voor een plaats van genot hield en omdat ik meende meer te weten dan de anderen, en omdat ik genoegen schepte in monsterlijke dingen die, door mijn fantasie gekoesterd, in het binnenste van mijn ziel nog veel monsterlijker dingen hebben voortgebracht – en nu zal ik eeuwig met ze moeten leven. Zie je? De voering van deze mantel is als uit gloed en vuur, het is het vuur dat mijn lichaam verteert, en deze straf is mij opgelegd voor de onterende zonde van het vlees die ik heb begaan, en dit vuur brandt nu in mij en verteert me zonder ophouden! Reik me je hand, o schone leermeester,” zei hij toen, “opdat deze ontmoeting je tot nuttige lering moge strekken, in vergelding voor de vele lessen die je mij hebt gegeven, reik me je hand, o schone leermeester!” En hij schudde de vinger van zijn gloeiende hand en er viel een druppeltje van zijn zweet op mijn hand en het leek alsof het mijn hand doorboorde, want nog vele dagen droeg ik het teken ervan, ofschoon ik het voor de anderen verborg.

Misschien zijn influencers eigenlijk meer onder invloed van hun volgers dan andersom. Zij moeten zich constant in bochten wringen om in de gratie te blijven van het onbegrijpelijke algoritme en de manier waarop de digitale massa daardoor wordt opgezweept. Ze passen hun vakantiebestemmingen, vrijetijdsbesteding, kleding en imago aan aan wat de meeste likes oplevert. Ze moeten zich voegen naar wat adverteerders van hen vragen, naar wat het beste scoort online. Om influencer te worden, kortom, moet de influencer vooral zichzelf influencen.

Wat Lanier ontwaart is een situatie waarbij computers niet zozeer steeds slimmer worden, maar mensen steeds meer besluiten hun eigen kennisniveau aan te passen aan - of: te verlagen tot - dat van een computer, omdat ze op die manier efficiënter kunnen werken. Dat wil zeggen: efficiënter binnen de meetbare kaders die de digitale samenleving bij elkaar houden.

Litet sorgmodigt konstaterade bibelkvinnorna att människorna kring de Vita bergen sörjde mer över sin lekamliga nöd än sin andliga. Elsa Borg räknade gummorna som besökte dem en dag och fann att elva kommit för att få något av denna världens goda medan endast en sökt hjälp för sin själs frälsning. ... Men, tröstade de sig, dessa spillror och vrak skulle förvandlas till juveler. Hämtade ur dyn, av den store Mästarens hand beredda till prydnader i hans konungsliga diadem.

Men dersom Nordfarernes Troe var saa stoer, De kunde faa Bergen henfløttet i Noer, Ved ongefahr hundrede Miile; Hvor skulle den ganske Nordlendingens Tract, Af inderste Hierte sig fryde med Magt, Med lystige Ansigter smiile.

Gondález Videla, de verrader van Chili (Epiloog) 1949 Vanuit de oude cordilleras kwamen de beulen als beenderen, als Amerikaanse doornen op de ruige rug van een genealogie van rampen: ze werden aangesteld, geënt op de ellende van onze volkeren. Elke dag bevlekte het bloed hun mouwen. In de bergen werden ze als brute beesten gebaard uit onze zwarte klei. Zij waren de saurische tijgers, de glaciale tirannen, pas onlangs ontstaan uit onze grotten en onze nederlagen. Zo groeven ze de kaaksbeenderen van Gómez op onder de straten bezoedeld door vijftig jaar van ons bloed. Het beest verduisterde de gronden met zijn schoften toen het na de executies op zijn snor beet naast de Noord-Amerikaanse ambassadeur die hem thee inschonk. De monsters waren vuil, maar ze waren niet vuil. Nu, op de plek die het licht bestemde voor de zuiverheid, in het besneeuwde blanke vaderland van Araucanië, glimlacht een verrader op een verrotte troon. In mijn vaderland presideert de schande. Het is Gondález Videla, de rat die zijn haardos vol mest en bloed uitschudt over mijn aarde die hij verkocht heeft. Elke dag haalt hij het gestolen geld uit zijn zakken en denkt er aan of hij morgen land of bloed zal verkopen. Alles heeft hij verraden. Hij kroop als een rat naar de schouders van het volk en daar, knagend aan de heilige vlag van mijn land, krult hij zijn knaagdierenstaart en zegt tot de haciendahouder, de vreemdeling, de meester van de Chileense ondergrond: “Drink al het bloed van dit volk, ik ben de beheerder van de folteringen.” Trieste clown, miserabele kruising van aap en rat wiens staart ze in Wall Street kamden met pommade van goud, de dag is niet veraf dat je uit de boom valt en het hoopje vanzelfsprekend vuil wordt dat de voorbijganger op de straathoeken ontwijkt! Zo geschiedde. Het verraad werd Regering van Chili. Een verrader liet zijn naam in onze geschiedenis achter. Judas die doodshoofdtanden toont verkocht mijn broeder, gaf mijn vaderland vergif, stichtte Pisagua, sloopte onze ster, spuwde op de kleuren van een zuivere vlag. G abriel G ondález Videla. Hier zet ik zijn naam, opdat later, als de tijd de schande heeft uitgewist, als mijn vaderland zijn helder gezicht wast met tarwe en sneeuw, zij die hier de erfenis zoeken die ik als een groene vuurgloed in deze regels nalaat, ook de naam van de verrader vinden die de dodende beker gaf die mijn volk afwees. Mijn volk, volk van mij, neem je lot in handen! Sloop de gevangenis, slecht de muren die insluiten! Verpletter de g rimmige loop van de rat die beveelt in het Paleis: hef je op lansen naar de dageraad en laat op de hoogste top je woedende ster schitteren en de wegen van Amerika verlichten. (Willy Spillebeen)

Nu had ik de kans, de mogelijkheid om alles wat verkeerd was gelopen was weer goed te maken, opnieuw te beginnen. Ik hoopte denk ik dat hij gewoon binnen zou lopen, in een van de oude stoelen zou gaan zitten en dat dan het gesprek als vanzelf tegen de muren zou weerkaatsen, zoals dat het geval was geweest voordat ik vertrok. Ik zou willen dat alles had stilgestaan, zoals het stof van vorig jaar in de raamkozijnen. Maar bijna niets staat stil. Want de bergen heffen zich, de continenten verschuiven elk jaar, en ouse vriendschappen roesten in de regen.

Nu had ik de kans, de mogelijkheid om alles wat verkeerd was gelopen was weer goed te maken, opnieuw te beginnen. Ik hoopte denk ik dat hij gewoon binnen zou lopen, in een van de oude stoelen zou gaan zitten en dat dan het gesprek als vanzelf tegen de muren zou weerkaatsen, zoals dat het geval was geweest voordat ik vertrok. Ik zou willen dat alles had stilgestaan, zoals het stof van vorig jaar in de raamkozijnen. Maar bijna niets staat stil. Want de bergen heffen zich, de continenten verschuiven elk jaar, en oude vriendschappen roesten in de regen.

In de bergen kan het levensgevaarlijk zijn. Alleen vorig jaar al heeft de Vaalserberg 30 doden geëist. Gelukkig is men niet op de eis ingegaan maar je schrikt wel even als je het hoort.

Maar rondom was er niets veranderd, de silhouetten van de toppen, de rotssen, het bos: ik vind het een bijzonder troostrijke gedachte dat, hoe tumultueus, gepassioneerd en verdrietig we onze levens ook vinden, ze voor de bergen maar een dag duren, dat die ons voorbij zien komen en ons altijd overleven.

Tien maanden per jaar voelde ik me gevangen in nette kleren en in een gezagssysteem vol regels waaraan je je diende te houden; in de bergen schudde ik dat allemaal van me af en gaf ik mijn ware aard de ruimte.

Bergen zoals deze, en reizigers in de bergen, en hun lotgevallen treft men niet alleen aan in Zen-literatuur, maar in de exemplarische vertellingen van iedere grote religie. De allegorische voorstelling van een natuurlijke berg voor de geestelijke berg die tussen iedere ziel en zijn doel staat, werpt zich makkelijk en als vanzelfsprekend op. Zoals iedereen in het dal beneden ons, staan de meeste mensen hun hele leven voor de aanblik van de geestelijke bergen in hun leven waarin zij zich nooit begeven, tevreden als ze zijn met de verhalen van degenen die er geweest zijn, en op die manier vermijden ze de beproevingen. Sommige reizen in de bergen begeleid door ervaren gidsen die de beste en minst gevaarlijke wegen kennen die tot hun bestemming leiden. Weer anderen, meest onervaren en zonder vertrouwen, wagen het hun eigen weg te ontdekken. Slechts weinigen slagen daarin, maar af en toe halen enkelen het door louter wilskracht, geluk en genade. Zodra zij zijn gearriveerd beseffen zij beter dan alle anderen dat er niet één, of een vast aantal wegen bestaat. Er zijn zoveel wegen als er afzonderlijke zielen zijn.

...Onze Geliefde Leider Kim Jong-Il heeft zijn vertrouwen uitgesproken in de wilskracht van het volk. Hij raadt alle burgers aan om in de bergen gras te plukken en daar met zout soep van te koken. Deze soep bevat alle voedingsstoffen die een mens nodig heeft om in leven te blijven...

De instinctieve en vooruitstrevende belangstelling van ieder mens voor kunst zal altijd blijven; zij zal aan verwachtingen voldoen en nieuwe verwachtingen opbouwen, nieuwe horizonnen openen, totdat de dag aanbreekt waarop ieder mens, als hij zijn aardappels rooit, zijn eigen heldendicht, zijn eigen symfonie (of opera als hij daarvan houdt) ademt. En als hij op een avond in zijn achtertuin in hemdsmouwen een pijp zit te rokenen kijkt naar zijn kinderen, hoe zij voor hun plezier hun thema's voor hun sonates van hun leven, dan zal hij uitkijken over de bergen en zijn visioenen verwerkelijkt zien en zal hij de transcendentale tonen van de symfonie van die dag horen wederklinken in vele koren in al hun perfectie, aangedragen over de boomtoppen door de westenwind.