Darlington Hall Quotes

Yes, I do love my husband. I didn't at first. I didn't at first for a long time. When I left Darlington Hall all those years ago, I never realized I was really, truly leaving. I believe I thought of it as simply another ruse, Mr. Stevens, to annoy you. It was a shock to come out here and find myself actually married. For a long time, I was very unhappy, very unhappy indeed.

It occurs to me, furthermore, that bantering is hardly an unreasonable duty for an employer to expect a professional to perform. I have of course already devoted much time to developing my bantering skills, but it is possible I have never previously approached the task with the commitment I might have done. Perhaps, then, when I return to Darlington Hall tomorrow – Mr Farraday will not himself be back for a further week – I will begin practising with renewed effort. I should hope, then, that by the time of my employer’s return, I shall be in a position to pleasantly surprise him.

Everyone knew about Morvath’s hatred of the Darlington clan, which was equaled only by his hatred of the Bassingthwaite clan, his adopted family the Morvath clan, the Hanoverian clan currently represented by Queen Victoria, the Chapman and Hall publishing clan, and the company that made those caramel cream profiteroles that ended up tasting like fish.

You didn’t turn away. Even when you didn’t like what you saw in me. You kept looking.” Darlington’s gaze shifted and flickered like firelight. Gold and then amber. Bright and then shadowed. “Maybe I know a fellow monster when I see one.” It felt like a cold hand shoving her away. Like a warning. She wasn’t stupid enough to ignore it. “Maybe,” Alex whispered. She made herself turn, leave the ballroom, walk down that dark hall. She forced herself not to run. Maybe they were just two killers, cursed to endure each other’s company, two doomed spirits trying to find their way home. Maybe they were monsters who liked the feeling of another monster looking back at them. But enough people had abandoned them both. She wasn’t going to be the next.

De toneelschool waar ik in 1969 een jaar lang de afwas deed bevond zich in een oud kasteel in Devon, Dartington Hall, ooit een buiten van Hendrik de Achtste. Dartington was niet de ideale tussenstop op weg naar een filosofische faculteit. Het was onder meer een beroemde kostschool die werd bevolkt door een heerlijke troep artistiekerige jongelui die zichzelf te 'gevoelig' achtten voor zoiets 'rationeels' als de filosofie. Zij waren allemaal kunstenaars in de dop en geloofden heilig in het verschil tussen voelen en denken. Zij dansten, musiceerden en schilderden. Ik waste af. En 's avonds keken we allemaal naar de sterren. Ik wilde niet afwassen, ik wilde filosofie studeren, maar ik kende niemand die mij kon helpen of adviseren. In mijn onwetendheid had ik een boek van Karl Jaspers uit Nederland meegenomen: een Aula-pocket met de titel 'Kant'. Wat een teleurstelling. Ik kon het niet volgen en begon me een beetje grimmig te voelen tegenover die ongenaakbare citadel van filosofie, waarbinnen men naar ik hoopte aan de diepste vragen over mens, god en wereld sleutelde, zonder mij er evenwel in te laten. Ik kon tenminste nergens een toegang ontdekken en bleef buiten staan mokken, totdat ik op een dag in de familiebibliotheek in Darlington Russells 'History of Western Philosophy' ontdekte en voor onbeperkte tijd mocht lenen. UIt de sombere burcht die ik had opgedroomd, kwam deze opgewekte man naar buiten drentelen en met één handgebaar veegde hij mijn verongelijktheid weg. Met die ondeugende jongensachtige scherpte die het kenmerk is van zijn schrijven en denken, neemt Russell zijn lezers mee op een onvergetelijke reis door vijfentwintig eeuwen westerse filosofie. Je leest hem zo graag omdat je je steeds van zijn aanwezigheid bewust bent, terwijl hij Plato, Augustinus of Descartes voor je uitlegt. Afgezien van al die filosofen, kom je in dit boek vooral ook Bertrand Russell tegen en dat is een onvergetelijke ontmoetong.

To me, the mark of a truly great sporting venue has never been what it sounds like or how it feels when the stands are packed. That's easy. Even the most generic cookie-cutter stadium or arena feels electric when the game is big, the lights are on, and the crowd is amped. The real measure of a ballpark's character is how the place feels when it's empty. When the only noises to be heard are produced by the occasional breeze that slips through the concourse. It rattles the ropes on the empty center-field flagpoles. It pushes a stray plastic cup around beneath the feet of the box seats. And if you listen closely enough, that wind carries on it the whispers of the ghosts. The athletes who played between the lines, their toes in the dirt where only those who compete are allowed to roam. During my career in sports media, I've heard their voices at Indianapolis Motor Speedway and Darlington Raceway. I've heard them at Lambeau Field and the Rose Bowl. I've heard them at old Boston Garden and Augusta National. And the morning of Thursday, March 3, 1994, I heard them at McCormick Field. Cobb, Gehrig, Dizzy Dean, Hank Greenberg, Jackie Robinson, Roy Campanella, Willie Stargell. From the Hall of Famers to a thousand minor leaguers whose names no one remembers. I swear, they were all there that morning to welcome us into the little mountain ballpark that they'd helped build.