Bloemen Quotes

God leeft in mijn hoofd. Zijn velden zijn er onmetelijk, zijn tuinen staan er vol schoone bloemen, die niet sterven, en statige vrouwen wandelen er naakt, vele duizenden. En de zon gaat er op en onder en schijnt laag en hoog en weer laag en 't eindeloze gebied is eindeloos 't zelfde en geen oogenblik gelijk. En breede rivieren stroomen er door met vele bochten en de zon schijnt er in en ze voeren 't licht naar de zee. En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie 't water stroomen, voortdurend stroomen naar 't onbekende. En 't onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik 't zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is. En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf. Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid. Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.

De ijskoningin van de pose liet zich het liefst van al portretteren in een decor van bloemen of struiken. Ze had ook de eigenaardige tic deze bloemen of struiken te moeten aanraken voor de camera. Heel lullige foto’s levert dat op, een vrouw die stokstijf met een bevroren tandpastareclameglimlach de lens aangaapt en onderwijl in een mimosa knijpt.

Soms, als ze in het bleke schemerdonker over straat slenterde met de bitterzoete geur van stof en bloemen - lenteavonden met verlichte ramen en de langgerekte kreten voor het avondeten, wanneer de huiszwaluwen zich buitelend boven de stad verzamelden en samen naar hun nesten vlogen en de lucht leeg en wijd achterlieten - in die lange lenteschemer welde er een soort weemoed in haar op en verstarde haar hart, stokte bijna.

Bij leven had de neushoorn nooit iets anders dan hooi, planten, gras, groenten en fruit gegeten; geen andere dieren en geen mensen. Ook al had ze vanmiddag al een paar maal tegen domme, kleine kinderen gezegd dat hij van kinderen onder de zeven jaar leefde, dat vreedzame dieet nam haar voor de geweldenaar in. Er zo woest en vervaarlijk uitzien en dan alleen maar bloemen en appels eten. (Vingers van Marsepein)

Ik zit op den berg en kijk in het dal der plichten. Dat is dor, er is geen water, het dal is zonder bloemen en boomen. Er loopen veel menschen door elkaar. De meesten zijn wanstaltig en verwelkt en kijken voortdurend naar den grond. Na eenigen tijd sterven zij allen, toch zie ik niet dat hun aantal mindert, het dal ziet er steeds eender uit. Verdienen zijn beter? Ik rek mij uit en kijk op langs mijn armen naar de blauwe lucht. Ik sta in het dal op een pleintje van zwarte sintels, bij een kleine stapel afbraakplanken en een onbruikbare waschketel. En ik kijk en zie mezelf zitten, daar boven, en ik jank als een hond in de nacht.

Alles bestaat maar en gaat maar door, op iedere zomer volgt een nieuwe zomer, op iedere nacht een dag en weer een nacht, bloemen zijn nauwelijks uitgebloeid en uit de zaden groeien alweer nieuwe, ieder mens krijgt een kind en dat krijgt weer een kind en dat op zijn beurt ook weer een kind, het maakt niet uit wat jou overkomt, want er is in jouw plaats altijd een ander, even goedgelovig en vermeend bijzonder en vervangbaar als jij, en die hele aardse tredmolen draait zo maar door, tot in de eeuwigheid der eeuwigheden. Het laat hem niet meer los, dat gevoel van verdovende herhaling tot in het oneindige. Hij valt in slaap, het is er ’s ochtends nog steeds en de dagen en de nachten daarna. Er is niets om voor wakker te worden, om voor op te staan. Het is alsof hij uitgeput tegen een muur wil leunen, en telkens als hij een stap in zijn richting doet, wijkt de muur terug. Eindelijk begrijpt hij waarom Eliza May bij haar volle verstand voor de naam Emery en de vloek koos. Het was geen keuze voor de dood, het was een keuze juist voor het leven, hartstochtelijk en kort. Alles verliest zijn waarde als het er altijd is, alsof je langzaamaan blind wordt.

Zo. Het raampje dicht. Dat was weer dat. Eens even kijken. Gaat mijnheer nu nog weg? Nee. Mijnheer gaat zitten. Half, hij gaat ten halve zitten. Met geheel ontblote bibs. Ah ja... Ja... Een cadeau... Een bruin cadeau voor tussen de bloemen. Ploem-ploem. Ja, ik zie het hoor, overbodig te wijzen.

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Ben jij dan niet degene die “psst” zegt?' 'Ik hoor ook iets maar ik heb geen idee waar het vandaan komt.' Waar het ook vandaan mag komen, uit de bergen, van de vogels, uit de zee, van een mens, een dier, het gras, de insecten, de bloemen. Waar het vandaan komt maakt niet uit, zolang het er maar is! Zonder dat 'psst' is het niks gedaan. Zolang dat klinkt: leve de bloemen, de insecten, de mensen... Psst, psst. Psst, psst. Psst, psst.

De vaas met bloemen, het boeket welgemeend, gaat met prijskaartje rechtstreeks over de balustrade richting de hondenpoep.

Bedenk, niets is voor de eeuwigheid en alleen plastic bloemen bloeien altijd.

23 juli 1942. Donderdagavond, 9 uur M’n rode en gele rozen zijn helemaal opengegaan. Terwijl ik daar in die hel zat, hebben zij daar maar stilletjes verder staan bloeien. Velen zeggen: hoe kun je nu nog aan bloemen denken. Toen ik gisteravond dat grote eind door de regen gelopen had met die blaar onder aan m’n voet, ben ik toch nog een straatje omgelopen om een bloemenkar te zoeken en ik kwam met een grote bos rozen thuis. En daar staan ze. Ze zijn net zo werkelijk als al de ellende, die ik op een dag meemaak. Er is voor veel dingen plaats in één leven. En ik héb zoveel plaats, mijn God.

De vaas met bloemen werd als gerecht opgediend.

De bloemen in de plantenbak waren vernield, met Pasen.

Op de overloop boven aan de trap stond een grote vaas met plastic bloemen. ‘Ik weet het,’ zei de majordomus. ‘Het was ijdele hoop dat dit u zou ontgaan. Ik vraag u met klem de grootmoedigheid op te brengen om mijn nederige excuses te aanvaarden. Deze uit de toon vallende decoratie is het jammerlijke gevolg van het enthousiasme van de nieuwe eigenaar.’ ‘Heeft het hotel een nieuwe eigenaar?’ vroeg ik. ‘Onlangs is Grand Hotel Europa overgegaan in Chinese handen,’ zei hij.

ik noem je: bloemen ik noem je: merel in de vroegte ik noem je: mooi ik noem je: narcissen in de nacht waaroverheen de wind strijkt naar mij toe ik noem je: bloemen in de nacht

Ik heb je liever Ik heb je liever dan brood, al zegt men dat het niet kan en al kan het ook niet. Ik heb je liever dan vrolijkheid of regen, liever dan de stilte van drie uur in de rustig in- en uitademende nacht. De meeuwen scheren overdag met hun vleugels langs de blonde warme lucht. De wilde bloemen staan te lachen in het warme bad van de zon. De zon danst zijn toch maar kleine rol met zoveel overgave dat het heel stil wordt, hier, in dit deel van het heelal. Ik heb je liever dan brood, al zegt men dat het niet kan en al kan het ook niet. Liever dan vrolijkheid of regen, liever nog dan ik heb je lief.

Een bed ziet ons geboren worden en ziet ons doodgaan; het is een wisselend toneel waar het mensdom beurtelings boeiende drama's, lachwekkende kluchten en afschuwelijke treurspelen opvoer. - Het is een met bloemen versierde wieg; - het is de troon der liefde; - het is een graf.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' Elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken,' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven Stalingrad platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' Elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Vassily Grossman Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken,' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Wanneer de Sirenenzang van vooruitgang, groei en consumptie ons niet meer kan verleiden, kunnen we misschien weer de zang van de aarde vernemen. Want morgen zal in ieder geval een nieuwe dageraad gloren, zal de wereld opnieuw worden geboren, zullen miljarden organismen verschijnen en andere verdwijnen, zullen bloemen zich openen voor zonlicht, vogels langs de hemel trekken en bomen doorgaan te wortelen. De stroom van het leven zal verder vlieten, tijdloos, duister en met onweerstaanbare kracht.

Ze kijkt de wachtkamer in: opgeruimd, goed zo. Speelgoed in de kist, folders in de houder aan de muur, leesvoer op de tafeltjes. De grote kamerplant in een van de hoeken staat er wat onderkomen bij. Ze tilt een blad op en inspecteert de onderkant. Kleine, bijna onzichtbare dieren vreten zich het blad in, ziet ze. Dat gaat krullen en verdort. Niet goed voor een huisartsenwachtkamer. Liever zou ze wekelijks bossen verse bloemen neerzetten, maar toen ze een keer met een fors boeket aan kwam zetten trok Daniel zijn wenkbrauwen op. Of ze wel eens van allergische reacties had gehoord? Hooikoorts? Niezende patiënten, fatale benauwdheid? Ze was verpleegkundige, toch? Hij had gelijk natuurlijk. Stom. Niet aan gedacht. Ze had het boeket in de keuken gezet. Het personeel was goddank nergens allergisch voor. Carolien had het een prachtige bos gevonden.

De extreme afstandelijkheid van internet vereist een extreme lichamelijkheid ter compensatie, vandaar dat de moderne romantiek door een leek nauwelijks van pornografie te onderscheiden valt, maar die gesextingde werkelijkheid heeft dezelfde functie als vroeger een bosje bloemen. Om die reden alleen al is het makkelijk zowel de oningewijde als de verkrampte rationalist van de romantische massa te scheiden: het is de weigering de kilte te willen trotseren en het lichaam te willen aanbieden aan de protofascistische BLOB die de moderne conservatief kenmerkt en voor het systeem verdacht maakt.

Al bij de eerste kus had ze er rekening mee gehouden dat de liefde zou kunnen vervliegen: de vlinders blijven niet fladderen in je buik. Vroeg of laat komen ze tot rust en vormen zich tot bloemen in de tuin van je hart; of ze worden mest voor andere vleugels, andere hartkloppingen, andere kriebels in je buik.

Terwijl alles in de tuin bloesemt en blad krijgt, verliest zij haar haar. Ze leeft tegenwoordig in tegenovergesteld seizoen.

In tijden van droogte sterven de bloemen als eerste.

Heel sterk voelde ik opeens de loop van de tijd. Niet die van de wolken en de zon, de regen en de loop van de sterren die de nacht versieren, niet het verstrijken van de seizoenen, van de lente en de herfst, niet de tijd die de blaadjes aan de takken doet uitbotten en ze weer laat afrukken, die de bloemen open- en dichtvouwt en kleur geeft, maar de tijd in mijzelf, de tijd die onzichtbaar is en ons vormt. De tijd die binnen in ons hart verstrijkt en het laat kloppen en die ons verandert van binnen en van buiten en die ons geduldig maakt tot de mens die we op onze laatste dag zullen zijn.

De rivieren stromen; de bloemen bloeien; je loopt over straat - nou èn?' Nou èn? Nou ja, wat wil je nog meer? Hier is iemand die eet uit de kruidenierswinkel en toch nog klaagt dat hij sterft van de honger. Maar het woord en begrip God, Brahman, Tao, of wat je wilt, is eigenlijk geïntroduceerd voor dergelijke ondankbare magen. Het is een manier om het leven te benadrukken door er de aandacht op te vestigen, zoals we woorden onderstrepen of cursief schrijven.

In hun persoonlijke leven waren zij bijzonder hulpeloos: ze wisten van geen buigen, veinzen of compromissen sluiten, elk woord van hen was een mening, een opwelling, een protest. Dat zijn juist de bloemen waardoor de zeis zo lekker zoeft. Dat zijn juist degenen die de strosnijder zo makkelijk fijnhakt.

ze heet gewoon Marie ze draagt d'r haar gewoon en steeds als ik haar zie denk ik wat zijt gij schoon ze draagt gewoon een blouse een doodgewone tas ze zingt en praat en lacht gewoon ze doet gewoon de was ze heeft gewoon een huis of eigenlijk meer een flat d'r staan gewoon wat bloemen en er staat gewoon een bed ze heeft gewoon twee kinderen gewoon een hond die blaft ze heeft gewoon een man die liefheeft, eet drinkt en maft hij doet geen wondere zij evenmin en daar zit nou net het bijzondere in

Je kunt gif innemen en er prachtig uitzien. Er is een oleanderpijlstaart noordwaarts over de Alpen gevlogen om ons dat te komen vertellen.

Het kan niet anders dan dat ze de drie grote takken heeft gezien waar dit jaar geen bladeren aanhangen. (…) Ik kan er niet naar kijken. Ze zijn het bewijs van verval en sterfelijkheid. Ik voel pijn in haar plaats als ik eraan denk dat ze ernaar moet kijken. Vanavond, als ze al diep genoeg slaapt, zal ik de ladder tegen de oude stam zetten en de drie takken afzagen, zo stil en pijnloos mogelijk.

Zelfs de kleinste wezens beschikken over een zenuwstelsel dat dopamine of aanverwante moleculen nodig heeft om tot zoek- en verzamelgedrag aan te zetten. De menselijke zenuwbanen zijn wellicht een complexere versie van de zenuwbanen die we aantreffen in bijen, maar ook hier zou de belofte wel eens meer gewicht in de schaal kunnen leggen dan het resultaat. De beloningen die door bloemen in het vooruitzicht worden gesteld voorzien de voedselzoekende door middel van dopamine van nieuwe energie, en experimenten met hommels hebben uitgewezen dat ze stoppen met nectar zoeken als deze neurotransmitter wordt geblokkeerd. Dit vormt mede een verklaring voor het feit dat insecten soms trouw blijven aan bloemen die ze geen nectar opleveren. Zo zijn er bloemen die mannelijke vliegen aantrekken met feromonen in hun geur en tekeningen op hun blaadjes die op een vrouwelijke vlieg lijken. De paarinstincten van de vlieg worden door deze seksuele mimicry zo effectief gekaapt, dat hij ejaculeert op de bloem, terwijl hij zichzelf intussen vollaadt met stuifmeel. Dit is een vorm van 'insectenporno' in actie. Biologen noemen zo'n verschijnsel een 'supernormale prikkel'; die prikkel is supernormaal omdat het dier waarop de prikkel gericht is, deze aantrekkelijker vindt dan het origineel. Zulke prikkels bieden een overdreven versie van belangrijke signalen uit de omgeving zoals patronen en tekeningen, en weten zo een instinct een ander functie te geven dan waarvoor het was bedoeld. Maar net als mensen zijn niet alle insecten even vatbaar voor bepaalde prikkels, en sommige soorten bijen spelen op veilig, en keren alleen terug naar bloemen die kleine hoeveelheden nectar bieden, waar je echter wel op kunt rekenen.

De chemische bestanddelen van verschillende bloemengeuren stimuleren bepaalde stemmingen en beïnvloeden hoe alert of juist ontspannen we ons voelen. Zo is recent gebleken dat lavendel, waarvan de kalmerende werking al lange tijd bekend is, het serotonineniveau in de hersenen laat stijgen. Daar staat tegenover dat de geur van rozemarijn juist stimulerend is, en zowel het dopamine- als het acetylcholineniveau in de hersenen doet stijgen. Citrusbloesems hebben een opwekkende werking vanwege de gecombineerde werking van serotonine en dopamine. Rozengeur, wellicht de geur die we het sterkst in verband brengen met de liefde, verlaagt het stresshormoon adrenaline - in een onderzoek zelfs met wel dertig procent. Daar komt bij dat rozengeur fenylethylamine bevat, een chemische stof die de afbraak van onze lichaamseigen opioïden vertraagt, wat een gevoel van rust en kalmte schept.

Drie pijlen om een volwassenen everzwijn mee neer te schieten. Dat was bijna hetzelfde als een eland met een bosje bloemen doodmeppen.

Glanzend en mat, glad en harig vertoonden de bladeren alle mogelijke schakeringen groen. De meeste bloemen waren bescheiden, klein, bijna verlegen, met tere, onopvallende kleuren: lila en zachtblauw en lichtgeel. Ze waren een onbelangrijk en ongewenst deel en zorgen slechts voor het zaad. Wijnruit, salie, rozemarijn, parelzaad, gember, munt, tijm, akelei, genadekruid, bonekruid, mosterd, allerhande kruiden groeiden hier. Voorts was er venkel, wormkruid, basilicum en dille, peterselie, kervel en marjolein. Hij had al zijn hulpjes ook van onalledaagse kruiden bijgebracht wat je ermee kon doen en wat de gevaren ervan waren. Kruiden ontlenen hun waarde aan een juiste dosering en overdaad kan erger zijn dan de kwaal. Klein van stuk, bescheiden van kleur, dicht bij elkaar groeiend en verlegen richtten zijn kruiden slechts de aandacht op zichzelf door de zoete geur die ze verspreidden als de zon ze bescheen. Maar achter de wegduikende rijen rezen andere, grotere en opvallender planten op. Bedden pioenen, die werden gekweekt om hun pittige zaden en hoge papavers met hun lichte bladeren: hun witte of paars-zwarte bloembladeren kwamen nog maar nauwelijks door hun gesloten wapenuitrusting heen. Ze waren zo hoog als een kleine man en afkomstig uit het oostelijk deel van de Middenzee, uit welk ver oord Cadfael het zaad van hun voorvaderen lang geleden had meegebracht. Hij had ze in zijn eigen tuin gekweekt en gekruist voor hij later hun beste nakomelingen hierheen had gebracht om er medicijnen van te maken tegen de pijn, de voornaamste vijand van de mens. Pijn en het gebrek aan slaap, slaap wat juist het beste middel is tegen pijn.

Het wondermooie en perverse aan eenzaamheid is dat ze je naar binnen brengt, naar een plek in jezelf waar het kalm is en goed. Maar alleen als je kunt leven met je fouten, natuurlijk. Je moet je eigen onvolkomenheid moedig onder ogen zien. Als je daartoe bereid bent, ontsluiten zich geheime tuinen waarvan de poort voor veel mensen altijd ge sloten blijft. Dwaal door die tuinen. Vind er de bontgekleurde bloemen en de zwarte modderpoelen. De vliegende vissen en de kronkelende slangen.