Az Quotes

Az chuckled, the wind shifting the strands of his dark hair. “You two need a chaperone up here?” Yes. No. Yes. “I thought you were the chaperone.” Az threw him a wicked smile. “I’m not entirely sure I’m enough.

Busybody.” Az took a bite. “You let her suck your cock in the middle of the dining room. At a table I’m currently using to eat my dinner. I’d say that entitles me to an opinion.

-Ama doktor, ben hasta değilim...Allah rızası için... size anlattım. tekrar gözlerini gözlerime dikti en katî sesiyle: -Hastasınız... diye kesip attı. Psikanaliz çıktığından beri hemen herkes az çok hastadır.

‎"Belki de hayat yanlış anlayınca güzeldi. Sadece yanlış anlayınca. Ama her şeyi.

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona.Onsuz olamıyor.

H is for Habit, winners make a habit of doing the things losers don't want to do.

Nem baj az, ha nem vagy mindenki.

Let us be honest: most of us rather like our cats to have a streak of wickedness. I should not feel quite easy in the company of any cat that walked around the house with a saintly expression.

How you start your day is how you live your day. How you live your day is how you live your life.

Mármost ha az a helyzet, hogy mindenki tök, csak mi állunk a vártán ragyogón, okosan, mint a nap, akkor azért érdemes gyanút fogni.

İçinizden en az yarısını, arzuladığımın yarısı kadar bile tanımıyorum; ve yarınızdan azını hak ettiğinizin ancak yarısı kadar sevebiliyorum.

Whether life finds us guilty or not guilty, we ourselves know we are not innocent.

Sen de fark ettin mi? Az, dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında.

Just wanted to make sure the number wasn't a fake," Az said. She couldn't help her bitter laugh. "Well, you can go ahead and erase it. A bit of advice? Either kiss a girl or don't. Never stop halfway through.

Gwyn threw Azriel a withering stare as she strode past him. “See you tomorrow, Shadowsinger,” she tossed over a shoulder. Az stared after her, brows high with amusement. When he turned back, Nesta grinned. “You have no idea what you just started,” she said.

Just do it! First you make your habits, then your habits make you!

Because to stand against it would be to provoke the Mask's wrath. To stand against it would be to stand against Death itself. Death herself. Azriel shook, weathering that primal power. But they were both Illyrian, whether Az liked it or not. And so they did what their people had always done before Death's beautiful face. They bowed.

Mor patted Azriel on the shoulder as she dodged his outstretched wing. "Relax, Az - no fighting tonight. We promised Rhys." The lurking shadows vanished entirely as Azriel's head dipped a bit - his night-dark hair sliding over his handsome face as if to shield him from that mercilessly beautiful grin.

You gave Briar over to them?” We fell into step back toward our own camp. “Az explained the state you found her in. I didn’t think being exposed to battle-ready Illyrians would do much to soothe her.” “And the Winter Court army is much better?” “They’ve got fuzzy animals.” I snorted, shaking my head. Those enormous bears were indeed fuzzy—if you ignored the claws and teeth.

Tally-When you looked around at everyone else how come you didn’t notice they were brain damaged? Az - We didn’t have much to compare our fellow citizens with. Only a few colleagues who seemed different from most people, more engaged, but that was hardly a surprise. History would indicate that the majority of people have always been sheep. Before the operation there were wars and mass hatred and clear cutting. Whatever these lesions make us, it isn’t a far cry from how humanity was in the rusty era. These days we’re just a bit easier to manage.

Assiduity, it means sit down until you do it. Commit yourself to your work and study.

Nekem szavakról szavak jutnak az eszembe és viszont.

Kim olursak olalım, dünyanın hangi yerinde yaşarsak yaşayalım, ta derinlerde bir yerde hepimiz bir eksiklik duygusu taşımaktayız. Sanki temel bir şeyimizi kaybetmişiz de geri alamamaktan korkuyoruz. Neyin eksik olduğunu bilenimizde hakikaten çok az.

Dünyada her felaketin içinden en az zararla sıyrılmanın yolu hayata uymak, muhite uymak, hiç sivrilmemektir.

Az élet olyan, mint egy nyári ruha mellénye – rövid és céltalan.

- (...) Ugyanis írogatok olykor egy-egy elbeszélést. - Olykor elolvasok egyet-egyet. - Köszönöm. - Elbeszéléseket általában, nem az önét.

You're seriously suggesting this?" Az interrupted, his face full of disbelief. "That I what, dump her so she kills herself? That's fucked up.

Buht se dukh hamari qismat men likhy hoty hain. woh hamen milny hoty hain. ba'az sach'chaaiyan aisi hoti hain ky woh chahy hamen jitni bhi nagawaar lagen mgr hamen unhy qabool krna parhta hai. insan har waqt khud per taras khata rahy, apni zindagi men aany waly dukhon ky baary men sochta rahy to woh dukh us per haawi hojaty hain. phir uski zindagi men agar khushiyan aati bhi hain to woh unhen daikh nahi patha.

If we are willing to do the mental work, almost anything can be healed.

While anyone whom God lets go astray will have no guide. No one can mislead anyone whom God guides. Quran- Az-Zumar(36-37)

… o akşamüzeri dünyaya göktaşı çarpsa daha az etkilenirdik, bunu biliyorum. Bir gecede büyüyormuş insan. Bir de bunu biliyorum.

Szemtelenek voltunk egy korban, amelyben az önérzet és az értelem egyetlen méltó kifejezése a szemtelenség volt.

when the cities are gone and all the ruckus has died away. when sunflowers push up through the concrete and asphalt of the forgotten interstate freeways. when the Kremlin & the Pentagon are turned into nursing homes for generals, presidents, & other such shit heads. when the glass-aluminum sky scraper tombs of Phoenix, AZ barely show above the sand dunes. why then, by God, maybe free men & wild women on horses can roam the sagebrush canyonlands in freedom...and dance all night to the music of fiddles! banjos! steel guitars! by the light of a reborn moon!

-Nem nagyon segítenek az emberek! Azt akarta mondani, hogy az emberek sohasem pontosan olyanok, mint amilyennek elképzeljük őket.

Ismeritek azt a mondást, hogy ha egyszer elhagytátok az otthonotokat, soha nem térhettek vissza oda igazán?

Yok olup gitmekten korkmuyordu. Var olmaktan yeterince korktuğu için...

Okumanın ayrılmak, içeriye çekilmek olduğunu söylememiş miydim, eminim en az bir kez söylemişimdir. Bütün evren kenarda durur, okurken. Bir kitabın sayfaları arasına daldığınızda, ötekiler, sesleri ve sözleriyle kaybolurlar. Aydınlık, ılıman, korunaklı bir diyardasınızdır; karanlık, sert, ürkütücü bir yazının harfleri gözünüzün önünden akıyor olsa bile. Ondandır, ışığı söndürüp başınızı yastığa koyduğunuzda, sizi kuşatan gerçek dünyanın yerini daha gerçek bir dünyanın alacağını bilirsiniz. Böyle okumamışsanız hiç, siz henüz yaşamamışsınız demektir.

A kávéház az újságíró temploma.

Dedim: Artık bilgiden yana eksiğim yok; Şu dünyanın sırrına ermişim az çok. Derken aklım geldi başıma, bir de baktım: Ömrüm gelip geçmiş, hiçbir şey bildiğim yok. Sayfa :29

Igen: élni, míg élünk, Igen: ez a szabály. De mit csináljunk az életünkkel, Ha fáj? Élni, míg élünk

Az a fura érzésem támadt, hogy a háborúban mindig ugyanazt az embert kell újra meg újra meggyilkolnunk, míg végül rá fogok ébredni, hogy én magam vagyok az az ember!

Bir çocuğa, anne babasını ağlarken görmekten daha fazla koyan pek az şey vardır bu dünyada.

A nő hangja merengővé vált, ahogy kis szünet után újra megszólalt. – Sose szerettem csendéletet festeni. Mozdulatlan, halott dolgokat… De ezek az almák a te kertedből valók. Kötődöm hozzájuk. Meg akarom őket örökíteni. Felruházom őket ábránddal és nyugalommal. Mert ha rájuk nézek, ezek az érzések kezdenek kavarogni bennem – hátát a szék támlájához nyomta, ábrándozón felsóhajtott, de a kezei egy pillanatra sem álltak meg.

There was a tiny box left on the table by the window- a box the Mor lifted, squinted and the name tag, and said, "Az, this one's for you." The shadowsinger's brows lifted, but his scarred hand extended to take the present. Elain turned from where she'd been speaking to Nesta. "Oh, that's from me." Azriel's face didn't so much as shift at the words. Not even a smile as he opened the present and revealed- "I had Madja make it for me," Elain explained. Azreil's brows narrowed at the mention of the family's preferred healer. "It's a powder to mix in with any drink." Silence. Elain bit her lip and then smiled sheepishly. "It's for the headaches everyone always gives you. Since you rub your temples so often." Silence again. Then Azriel tipped his head back and laughted.

Life keeps throwing me stones. And I keep finding the diamonds...

I is for Integrity, be honest with yourself and others.

Kendi boslugunuzla yuzlesmeden varliginizi dolduramazsiniz. Siir bizim kendimiz olmaya acilan kapimizdir. Ama bazen kendi kapimizi yuzumuze kapatiriz. Kim olursaniz olun, nasil olursaniz olun, ama kendinize girip ciktiginiz bir kapiniz olsun cocuklar. Az olun, ama hakiki olun! Bir gun kendi kapinizi calacak yuzunuz olsun. - Moottah

- Úgy nézel ki, mint egy statiszta a Dracula pornóváltozatából - felelte a nő. Spade elnevette magát, Ian viszont felszisszent. - Ne is emlegessük. Akárcsak az ördög, Vlad is betoppanhat, ha a falra festjük.

Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı. Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydım. Bütün meselelerden kaçtığım gibi uzaklaşmasaydım senden de. İnsanları, eski karıma yapmış olduğum gibi, büyük bir boşluk içinde bırakmasaydım. Kendimden de kaçıyorum gibi beylik bir ifadenin içine düşmeseydim. Bu mektubu çok karışık hisler içinde yazıyorum gibi basmakalıp sözlere başvurmak zorunda kalmasaydım. Ne olurdu, bazı sözleri hiç söylememiş olsaydım; ya da bazı sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamış olsaydım. Sana diyebilseydim ki, durum çok ciddi Bilge, aklını başına topla. Ben iyi değilim Bilge, seni son gördüğüm günden beri gözüme uyku girmiyor diyebilseydim. Gerçekten de o günden beri gözüme uyku girmeseydi. Hiç olmazsa arkamda kalan bütün köprüleri yıktım ve şimdi de geri dönmek istiyorum, ya da dönüyorum cinsinden bir yenilgiye sığınabilseydim. Kendime, söyleyecek söz bırakmadım. Kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. Aslında bakılırsa, bu sözleri kullanmayı ya da böyle bir mektup yazmayı bile, ne sen ne aşk ne de hiçbir şey olmadığı günlerde kendime yasaklamıştım. Sen, aşk ve her şeyin olduğu günlerde böyle kararlar alınamazdı. Yaşamış birinin ölü yargılarıydı bu kararlar. Şimdi her satırı, “bu satırı da neden yazdım?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlığımı son dakikasına kadar aynı görüşle ayakta tutmak gibi bir görevim olduğunu hissediyorum. Çünkü başka türlü bir davranışım, benimle küçük de olsa bir ilişki kurmuş, benimle az da olsa ilgilenmiş insanlarca yadırganacaktır. Oysa, sevgili Bilge, aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. Fakat yaralı aklım, henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. Biliyorum ki, bu akıl beni bütünüyle terk edinceye kadar gidip gelen aziz varlık masalına kimse inanmayacaktır. Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak durumundadır. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı da başkaları tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. Bir alın yazısı da ölümün anlamını bilerek, ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir ki, bazı müelliflere göre bu durum daha acıklıdır. Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum. Bu nedenle, sevgili Bilge, mutlak bir yalnızlığa mahkum edildim. (İnsanların kendilerini korumak için sonsuz düzenleri var. Durup dururken insanlara saldırdım ve onların korunma içgüdülerini geliştirdim.) Hiç kimseyi görmüyorum. Albay da artık benden çekiniyor. Ona bağırıyorum. (Bütün bunları yazarken hissediyorum ki, bu satırları okuyunca bana biraz acıyacaksın. Fakat bunlar yazı, sevgili Bilge; kötülüğüm, kelimelerin arasında kayboluyor.) Geçen sabah erkenden albayıma gittim. Bugün sabahtan akşama kadar radyo dinleyeceğiz, dedim. Bir süre sonra sıkıldı. (İnsandır elbette sıkılacak. Benim gibi bir canavar değil ki.) Bunun üzerine onu zayıf bulduğumu, benimle birlikte bulunmaya hakkı olmadığını yüzüne bağırdım. (Ben yalnız kalmalıyım. Başka çarem yok.) ...

S is for SCARY! Fear is driven out by action! Bad habits are overcome by good habits.

Think outside the square. Think for yourself don't just follow the herd. Think multidisciplinary! Problems by definition, cross many academic disciplines.

Let it shine, the light in you. Oh, and that's delighting me! Various colors shining through. Elated, it fills my soul with ecstasy.

Itt az ősz, járt a fejemben, itt az ősz. Mintha most először volna itt, fura dolog. Ősz. Még nem is olyan régen tavasz volt, aztán nyár, most meg ősz – fura csakugyan.

İnsanlar arasındaki münasebetleri tanzim eden amiller ne kadar gülünç, ne kadar dıştan, ne kadar boş ve bilhassa asıl insanlıkla ne kadar az alakası olan şeylerdi...

Cezary egy hatalmas íróasztal mögött ült, előtte laptop, néhány vaskos mappa, pénzkötegek, egy pohár, meg egy üveg vodka. Sötétszürke öltönyt viselt, jobb karján aranyóra, rövid, vaskos ujjai közül kettőn gyűrű. A feje kopaszra borotválva – a homlokától a tarkójáig erősen megritkult a haja, évek óta borotválta a fejét - jobb orcáján, a szája sarkától egészen a füléig egy halvány, vékony heg húzódott. Arcát alig látható borosta fedte. Karjait lazán, de méltóságteljesen pihentette az íróasztal mögötti bőrfotel karfáin, tekintetéről csak úgy áradt az öntudat, a fölényesség. Igaz, minden oka megvolt rá, hogy így tegyen. Úgy ült, akár egy trónuson. Tekintélyt parancsoló jelenség volt.

...ezeknek a régi férfiaknak soha nem láttuk az állát, ha valamelyikük véletlenül megborotválta magát, olyan volt, mintha borzasztó baleset érte volna, lenyesték volna a személyisége egy darabját, már csak félig volt férfi.

Just don't go running after a beautiful white horse or a pretty-faced young man and you'll be fine." "And stay out of the water," Azriel added solemnly. "What if the mask is in the water?" She gestured to the vast bog. They'd fly over it, they'd decided, and let her sense whatever lay here. "Then Az and I will draw straws like the tough warriors we are and the loser goes in.

Mindig azt mondtam a tanítványaimnak, hogy ne csináljanak bibliográfiát, ne olvassanak kritikákat, olvassák magukat a műveket; lehet, hogy keveset fognak belőlük érteni, de élvezni fogják az olvasást, és mindig hallani fogják valakinek a hangját.

Sanırım iki insanın hem gülmesi hem sevişmesi, güldükleri için sevişmeleri ve seviştikleri için gülmeleri pek az rastlanır bir durumdur. Sevmek ve gülmek hep aynı yerden gelir de, o noktaya pek çok kişi erişemez.

Humor and joy contribute to my total well-being.

Life always gives us another change: It's called "To Move On".

Everyone smiles in the same language, Happiness knows no frontiers, no age. No difference thar makes us feel apart if a smile can win even a broken heart.

Draft-dodging is what chicken-hawks do best. Dick Cheney, Glenn Beck, Karl Rove, Rush Limbaugh (this capon claimed he had a cyst on his fat ass), Newt Gingrich, former Attorney General John Ashcroft—he received seven deferments to teach business education at Southwest Missouri State—pompous Bill O’Reilly, Jeb Bush, hey, throw in John Wayne—they were all draft-dodgers. Not a single one of these mouth-breathing, cowardly, and meretricious buffoons fought for his country. All plumped for deferments. Former New York Mayor Rudy Giuliani? Did not serve. Former Massachusetts Governor Mitt Romney? Did not serve in the military. (He served the Mormon Church on a thirty-month mission to France.) Former Senator Fred Thompson? Did not serve. Former President Ronald Reagan? Due to poor eyesight, he served in a noncombat role making movies for the Army in southern California during WWII. He later seems to have confused his role as an actor playing a tail gunner with the real thing. Did Rahm Emanuel serve? Yes, he did during the Gulf War 1991—in the Israeli Army. John Boehner did not serve, not a fucking second. Senate Minority Leader Mitch McConnell, R-KY? Not a minute! Former Senate Majority Leader Trent Lott, R-MS? Avoided the draft. Senate Minority Whip Jon Kyl, R-AZ—did not serve. National Republican Senatorial Committee Chair John Cornyn, R-TX—did not serve. Former Senate Republican Policy Committee Chair John Ensign, R-NV? Did not serve. Jack Kemp? Dan Quayle? Never served a day. Not an hour. Not an afternoon. These are the jackasses that cherish memorial services and love to salute and adore hearing “Taps.

But that was all bravado. Already - how had it come about so quickly - desire had begotten need. A few whispered words (perhaps he didn't mean them) and I was ready to follow. It was worse to think of staying behind, to grind one day upon another. Nothing to hold me here. None to regret my leaving, save Az.

Regret hung from the hem of everyone's lives, a rip cord reminder that what you want is not always what you get. Look at himself, outliving Aimee. Or Az, trying to find his daughter, only to have her wind up dead. Look at Shelby, with a child who was dying by degrees. Ethan, born into a body nobody deserves. At some point or another, everyone was failed by this world. Disappointment was the one thin humans had in common. Taken this way, Ross didn't feel quite so alone. Trapped in your whirlpool of what might have been, you might no be able to drag yourself out - but you could be saved by someone else who reached in.

Odamda beni kitaplarım bekler. Bu yegane tesellidir. Her eşyasını ayrı ayrı ve gayet iyi tanıdığım bu odada yalnız onlar her zaman için yeni bir koku taşırlar. Her zaman söyleyecek birçok lafları vardır. Mesela, masanın kenarındaki ucu kırık mermer tütün tablasını belki yüz defa üstten, alttan, sağdan, soldan tetkik etmiş, elime alarak saatlerce kırık yerdeki ince damarları ve pürüzleri seyretmişimdir. O, bana artık kendi sesim kadar bildiktir. Halbuki en çok okuduğum bir kitabın en çok okuduğum bir satırı bile bana bazan başka şeyler söyleyebilir. Yalnız onların böyle en mahrem taraflarını bile görebilmek için uzun bir beraberlik lazımdır. Kitaplar yeni tanıdıklarına karşı çok ketum olurlar. Bir kere de onlarla laubali oldunuz mu size malik oldukları her şeyi verirler ve onlar bizim isteyebileceğimiz her şeye fazlasıyla maliktirler. Kitapları bir kadın gibi sevenler, yalnız bekar odalarının azabını daha az duyarlar. Ellerinde bir kitapla beraber yattıkları, başuçlarındaki lambayı yaktıkları zaman, bahtiyar bir evlilik hayatının daima tekrar edilen saadetini hissederler: Kitaplarla zifafa girmesini bilen adam, beşerliğinden kurtulmaya başlamıştır. Ve biz daima, daima beşeriz.

Berjaga malam kerana mencari ilmu lebih nikmat bagiku daripada kekayaan ....Suara goresan pena di atas kertasku lebih merdu daripada alunan lagu kesamaran, lebih indah daripada tabuhan rebana remaja puteri, sedangkan lembaran tulisanku menebarkan butiran pasir hikmah... -Az-Zamakhsyari

Artık yeni insanları sevmekte güçlük çektiğin yaşlara geldiğinde, daha az müşkülpesent ve muhtemelen daha cesur olduğun yaşlarında bir yolunu bulup çok sevmeyi başardığın birini havaalanına bıraktıktan sonra, o dev ayrılık makinesinin kapısından çıkıp bir kaç saat önce birlikte geçtiğiniz yollardan, bu defa tek başına elin kolun bomboş dönerken kuru ekmek gibi ufalanıyordu için.

Eski şapkalarımız, ayakkabılarımız, elbiselerimiz gün geçtikçe bizden bir parça olmazlar mı? Onları sık sık değiştirmek isteyişimiz de bu yüzden değil midir? Yeni bir elbise giyen adam az çok benliğinin dışına çıkmışa benzer: Kendinden uzaklaşmak, ona bir değişikliğin arasından bakmak ihtiyacı, yahut “Ben artık bir başkasıyım!” diyebilmek saadeti.

You don’t have to solve it, only evolve it!

Raise your vibration, Not your tone of voice.. You gain inspiration, For Peace is a choice.

A halál az örök körforgás része, akárcsak a párja, a születés. Nem lehet kiválogatni a nekünk tetsző darabokat, és a többit félredobni. A nagy egész részének lenni áldás. De minket, a Tuck családot kihagytak ebből. Az élet kemény munka, de félredobva élni, úgy, ahogy mi, felesleges. (…) A halál nélkül nincs élet. Úgyhogy azt, ami nekünk jutott nem lehet életnek nevezni. Mi csak vagyunk, mint a kövek az út mentén.

bir akşam eve dönerken mahallenin bakkalına uğramış, öteberi almıştım. tam kapıdan çıkacağım sırada, karşı evin bir odasında kira ile oturan bekarın radyosu weber’in oberon operası uvertürünü çalmaya başladı. az daha elimdeki paketleri yere düşürecektim. maria ile beraber gittiğimiz birkaç operadan biri de buydu ve onun weber’e hususi bir muhabbeti olduğunu biliyordum; yolda hep onun uvertürünü ıslıkla çalardı. kendisinden daha dün ayrılmış gibi taze bir hasret duydum. kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. bunun sebebi herhalde “bu öyle olmayabilirdi!” düşüncesi yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.

O kadar az yaşadım ki sanki hiç ölmeyecekmişim gibi düşünme eğilimindeyim; insan hayatının bu kadarcık bir şeye indirgenmesi gerçek olamazmış gibi geliyor bana; elinizde olmadan, er ya da geç bir şey olacak diye hayal ediyorsunuz. Büyük hata. Bir hayat pekâlâ da boş ve kısa olabilir. Günler ne bir iz ne bir anı bırakmadan sefil bir şekilde akıp gider; ve sonra bir anda duruverir.

Ben öyle yerlere varmıştım ki hayalimde bu ayrılmayı bir ihanet saydım gücendim. Hayır benimle başa çıkılmaz beni bırak Günseli. Herkes için öyle hayaller kurdum ki senin için de bir kurmaya başlarsam... Bak Günseli düşün beni tanıdığın kadarıyla seviyorsun, bir bilsen bilmediklerinin yanında bildiklerin ne kadar az yer tutuyor. Belki ben öyle esaslı bir adamım ki, her şeyimi bilsen aşkın da korkunç olacak ben dayanamayacağım. Sonra birden suratını asardı. Bunların doğru olmadığını içimde bir yerde biliyorum. Belki tanıdıkça benden uzaklaşacaksın. Belki ben, tanıdığın kadar bir şeyim. Geride bir şey yoktur ben de kurcalamak istemiyorum altından bir yokluk, bir hiçlik çıkarsa, sen belki dayanırsın buna, fakat ben dayanamam, yaşayamam. Müsaade edin bana hayattan ayrılıyorum, kendi isteğimle ayrılıyorum.

Dream, think BIG live the life of your dreams.

I suppose he'll try to court and marry Az. He likes her best." "He arrives at the palace doors, on a fine black horse," Delphinium prompted, picking up Bramble's lost thread, and Eve spun her again, "silver flowers in his hand-" "And the King opens the door-" squeaked Flora, who caught Azalea. And then,everyone stopped.Azalea's skirts twisted, then settled. It occurred to all of them what would happen next. "And boxes Keeper straight in the face," Azalea finished. Everyone managed to giggle, though it as true. Azalea shook her head, smiling. "Well," said Eve as they gathered the sleeping girls up from their cushions. "It would be odd if you married him anyway." "Aye," said Bramble. "Your children would be dsappearing all over the place.

Morawski megvonta a vállát. – Egy éve volt a pasas szeretője. A neve Kozłowska. Művész – morogta az orra alatt. – Sose tudni, épp milyen hangulatban találja az ember. Túlérzékeny, könnyűvérű, hisztérikus. A keze folyton remeg, bizonyára felváltva vándorol benne az ecset meg a piásüveg. Kokaint szív, meg még ki tudja mit, maffiózók ágyát melegíti, akiktől méregdrága bundát kap, és olyan cipőt, ami más emberek havi fizetéséből sem telne ki – megvonta a vállát. Mozdulata feszültségről árulkodott. – Még sose volt dolgom művészekkel, fogalmam sincs, hogy kezeljem.

Egy felmérés hivatalos adatai szerint a megkérdezettek 58 százaléka egyetért az "Oroszország az oroszoké" szlogennel. Szintén 58 százalék válaszolta azt, hogy ha rendes fizetést kapna, azonnal vásárolna valami rendes ingatlant külföldön, és kivándorolna. Ez nem más, mint a "szabad Oroszország" halálos ítélete, és magyarázatot ad arra is, hogy az utóbbi időben miért nem volt nálunk forradalom. Arra várunk, hogy valaki más robbantsa ki helyettünk.

(...)Ey zavallı milletim dinle! Su anda hepimiz burada seni kurtarmak için toplanmış bulunuyoruz. Çünkü ey milletim, senin hakkında az gelişmiştir, geri kalmıştır gibi söylentiler dolaşıyor. Ey sevgili milletim! Neden böyle yapıyorsun? Neden az gelişiyorsun? Niçin bizden geri kalıyorsun? Bizler bu kadar çok gelişirken geri kaldığın için utanmıyor musun? Hiç düşünmüyor musun ki, sen neden geri kalıyorsun diye düşünmek yüzünden, biz de istediğimiz kadar ilerleyemiyoruz. Bu milletin hali ne olacak diye hayatı kendimize zehir ediyoruz.

SEVGİLERDE Sevgileri yarınlara bıraktınız Çekingen, tutuk, saygılı. Bütün yakınlarınız Sizi yanlış tanıdı. Bitmeyen işler yüzünden (Siz böyle olsun istemezdiniz) Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi Kalbinizi dolduran duygular Kalbinizde kaldı. Siz geniş zamanlar umuyordunuz Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek. Yılların telâşlarda bu kadar çabuk Geçeceği aklınıza gelmezdi. Gizli bahçenizde Açan çiçekler vardı, Gecelerde ve yalnız. Vermeye az buldunuz Yahut vaktiniz olmadı.

– Érdekel, hogy mivel idegesítettél fel az első naptól kezdve? – suttogta halkan. – Igen – bólintottam bele a vízbe az állammal. – Oké. Idegesített, hogy nem köszöntél. Idegesített, hogy jól elvoltál. Idegesített, hogy nem röhögtél azon, amin mi röhögtünk. Idegesített, hogy csak olvastál, és semmi más nem érdekelt. Idegesített, hogy kedvelted Neményit és jól érezted magad vele. Idegesített, hogy előttem ültél. Idegesített, hogy láttalak a szünetekben az udvaron. Idegesített, hogy amikor nem láttalak, kerestelek. Idegesített, hogy tetszettél. Idegesített, hogy olyan lánynak tűntél, aki soha nem foglalkozna velem. Aztán rohadtul idegesített, hogy beléd estem – fejezte be halkan, én pedig tágra nyílt szemmel néztem rá. – Ez mikor történt? – kérdeztem vékony, még számomra is ismeretlen hangon. – Folyamatosan.

Nem látja, hogy rám hiába villog, nekem senki se kell, aki nem tökéletesen az enyém? Maga mindenkit berakna egy dobozba, aztán mikor ki kell, azt veszi elő, ez itt a barátnőm, ez az unokatestvérem, ez az öreg keresztanyám, ez a szerelmem, ez az orvosom, ez a préselt virág Rhodosz szigetéről, na, hagyjon engem békén. Ha egyszer nem leszek, majd nézzen ki olykor a temetőbe, az elég, ha nem vállaltam azt az embert barátnak, mert férjnek óhajtottam, maga se játssza itt nekem azt, hogy maga az én meg nem született gyermekem.

Sen de fark ettin mi? Az dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi… Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir…

Kitaplar yeni tanıdıklarına karşı çok ketum olurlar. Bir kere de onlarla laubali oldunuz mu size malik oldukları her şeyi verirler ve onlar bizim isteyebileceğimiz her şeye fazlasıyla maliktirler. Kitapları bir kadın gibi sevenler, yalnız bekar odalarının azabını daha az duyarlar. Ellerinde bir kitapla beraber yattıkları, başuçlarındaki lambayı yaktıkları zaman, bahtiyar bir evlilik hayatının daima tekrar edilen saadetini hissederler. Kitaplarla zifafa girmesini bilen adam, beşerliğinden kurtulmaya başlamıştır. Ve biz daima, daima beşeriz.

„Aleksandra egyrészt agyrázkódást szenvedett, másrészt sokkot kapott. Továbbá nem szabad megfeledkeznünk a hipotermiáról sem. Egy egészséges, ruhátlan ember a saját testhőmérsékletét még nulla fok körüli hőmérsékleten is képes egy órán át tartani. Utánanéztem, a gyilkosság éjszakáján nyolc fok volt. Aleksandra valószínűleg órákat bolyongott a szabad ég alatt, a tünetei legalábbis erre engednek következtetni. Tíz fok alatti levegőhőmérsékleten már felléphet hipotermia. Ilyenkor a szívverés lelassul, a légzés ritkul, és felületessé válik. A szervezet hőszabályozása kimerül, a testhőmérséklet folyamatosan csökken. Bágyadtság, álmosság, érzékcsalódás jelentkezik. A vérnyomás leesik. Szívritmuszavar lép fel. A bőr erei összehúzódnak, a kéz- és lábujjak, a fül, orr, az ajkak elkékülnek, elszürkülnek. Az áldozat beszéde érthetetlen lesz, tántorog, a viselkedése zavarttá, ésszerűtlenné válik.

... o ilk günden beri güneş daha az sıcak, daha az aydınlık, gece daha karanlık oldu; hareket hızını yitirdi, düşüncelere bir ağırlık geldi. Bazı insanları toprağa gömeriz, ama öyle insanlar vardır ki onların kefenleri yüreğimiz olmuştur, anıları her gün kalbimizin çarpışıyla beraberdir, soluk alır gibi onları düşünürüz, aşka özgü bir ruh titreşiminin tatlı yasasıyla varlığımıza sinmişlerdir. Bir ruh var ruhumda. Ben bir iyilik mi ettim, güzel bir söz mü söyledim, içimde bulunan o ruh hareket ediyor, konuşuyor; havaya yayılan güzel kokunun bir zambaktan gelişi gibi.

A totalitás fogalma csak elméletben létezik, az életben soha. Még a legjobban bevakolt falon is akad valami rés (vagy reméljük, hogy akad, s az már jelent valamit). Még ha az a benyomásunk, hogy már semmi sem működik, akkor is működik valami, s biztosítja a létezés minimumát. Vegyen bár körül a rossz óceánja, zöld és termékeny szigetecskék nyúlnak ki belőle. Látni őket, ott vannak a látóhatáron. Még ha a legrosszabb helyzetben találjuk is magunkat, az is többféle összetevőből áll, s akad közöttük olyan, amelybe bele lehet kapaszkodni, mint a parti bokor ágaiba, hogy a mélybe húzó örvénynek ellen lehessen állni. Ez a rés, ez a sziget, ez az ág tart bennünket a lét felszínén.

Maksymilian feddhetetlen, árnyékként élő figura volt, és kényesen ügyelt rá, hogy az is maradjon. Ez elengedhetetlen volt a számára. Úgy mozgott Lengyelország határain belül, mintha láthatatlan lett volna. Ha Varsóban járt, kizárólag abban a privát klubban múlatta szívesen az időt, amely az érdekeltségébe tartozott. Kínosan kerülte a feltűnést, és kiküszöbölt minden lehetőséget, hogy a hatóságok látókörébe kerüljön. A felszín mindössze egy éles eszű, céltudatos, elegáns öltönybe bújt üzletembert láttatott, aki befektetésekkel foglalatoskodik. És ő mindent megtett azért, hogy ezt a kifogástalan felszínt senkinek se jusson eszébe megkapargatni. A valódi életét a színfalak mögött élte, lakásainak falai között, privát klubok elrejtett tárgyalótermeiben, luxusszállodák lakosztályaiban, magángépek fedélzetén, eldugott nyaralóhelyeken, magánjachtokon. A saját maga által felállított erkölcsi normák szerint élt, az ő világában az erős győz, és ő erős akart lenni, mert veszíteni képtelen volt. Intelligencia és helyzetfelismerő képesség birtokában soha nem is bukott bele semmibe. Mindenért, amije volt, keményen megküzdött, okos volt, ravasz, és merész, ha kitűzött egy célt, azt véghezvitte. Nagyratörő volt és elszánt. Imádta a minőségi holmikat, a tiszteletet, amely körülvette, imádta az autóit, a sebességet. De a józanságát és az éberségét csak ritkán hagyta elaludni, azt vallotta, hogy az embernek mindig készen kell állnia a legváratlanabb helyzetekre is. Olykor persze szerette halmozni az élvezeteket, melyekbe alkohol és drog csak ritkán vegyült, neki az élvezetet elsősorban a szex jelentette, amit senki mással nem szeretett még úgy megélni, mint Aleksandrával, akiben megtalálta a tökéletes szeretőt. Éppen csak betöltötte a negyvenet, de már mindene megvolt, amire csak vágyott.

I wasn’t reading poetry because my aim was to work my way through English Literature in Prose A–Z. But this was different. I read [in, Murder in the Cathedral by T.S. Eliot]: This is one moment, / But know that another / Shall pierce you with a sudden painful joy. I started to cry. (…)The unfamiliar and beautiful play made things bearable that day, and the things it made bearable were another failed family—the first one was not my fault, but all adopted children blame themselves. The second failure was definitely my fault. I was confused about sex and sexuality, and upset about the straightforward practical problems of where to live, what to eat, and how to do my A levels. I had no one to help me, but the T.S. Eliot helped me. So when people say that poetry is a luxury, or an option, or for the educated middle classes, or that it shouldn’t be read at school because it is irrelevant, or any of the strange and stupid things that are said about poetry and its place in our lives, I suspect that the people doing the saying have had things pretty easy. A tough life needs a tough language—and that is what poetry is. That is what literature offers—a language powerful enough to say how it is. It isn’t a hiding place. It is a finding place.

Mert a szeretet egyik alapvetése az, hogy tudnálak bántani, de nem foglak. Ez a minimum ahhoz, hogy én azt mondhassam, hogy szeretlek. Mert ha azt mondanám, hogy nem tudnálak bántani, az hazugság. Vagy én akkor egy hatalom nélküli senki vagyok. Tehát hogyha én azért nem bántalak, mert nem tudnálak bántani, az nem jelenti azt, hogy szeretlek. De ha tudnálak bántani, és elhatároztam, hogy nem foglak soha, akkor szeretlek. Ha én ismételgetem, hogy szeretlek, szeretlek, szeretlek, és közben bántalak, akkor mégsem szeretlek. És hogyha megszégyenítelek, akkor sem. Akkor bántalak.

Hosszú idő telt el, amíg az elmének sikerült meggyőznie önmagát, hogy ő, akit mindennap láttunk, s akinek a puszta léte is részünkké vált, örökre eltávozhatott - szeretett szemének fénye kihunyhatott, a jól ismert s a fülnek oly drága hang elnémulhatott, s már soha többé nem lesz hallható. Ezek az első napok gondolatai voltak, de a keserű gyász akkor kezdődött igazán, mikor az idők múltán bebizonyosodott a rossz valódisága. Mert e durva kéz kinek nem tépte el már valamely drága kötelékét? És miért írjam le a gyászt, amit mindannyian éreztünk már, s még minden bizonnyal érezni fogunk? Eljön az idő, mikor a gyász inkább belenyugvás, mintsem szükség, s mikor a száj sarkában bujkáló mosoly, bár szentségtörésnek érezzük, többé már nem tilos. Anyám meghalt, de nekünk kötelességünk volt, amit teljesítenünk kellett. Tovább kellett élnünk az életünket a többiekkel, s meg kellett tanulnunk, hogy szerencsésnek tartsuk magunkat, mert maradt még valakink, akit nem ragadott el a rabló halál.

Tizenkilenc éves voltam, amikor apám balsorsa úgy hozta, hogy meg kellett halnia. Ritka jó egészségnek örvendett világéletében, ezért ebéd közben bekövetkezett váratlan halála mindnyájunk közt őt lepte meg a legjobban. (...) Ebéd végeztével, miután szegény apám tetemét eltakarítottuk a padlóról, anyám mindnyájunkat beidézett a szomszédos szobába, és így szólott hozzánk: - Gyermekeim, az előbbiekben oly kínos esetnek voltatok szemtanúi, amelyet nem kerülnek el a legderekabb emberek sem, s amelyben, mondhatom, magam is kevés örömet leltem. Távozásába, higgyétek el, semmi részem sincs, ámbár szilárd meggyőződésem - tette hozzá, s egy pillanatig elmélyülten jártatta szemét a padlón -, hogy így van jól.

És Brahmá, a Teremtő, felső ruháját fél vállán átvetve, összetett kézzel meghajolt a Magasztos felé, és így szólította meg a Magasztost: - Uraim, a Magasztosnak hirdetnie kell a Tant! A Megvilágosultnak hirdetnie kell a Tant! Vannak lények, akiknek lelki szemeit alig fedi por, de ha nem hallják a Tant, akkor nem érik el a megváltást. Ezek meg fogják érteni a Tant. Így beszélt Brahmá, a Teremtő, majd így folytatta: Magadha földjén ezelőtt a tiszta Tant gyarló személyek tanították tévesen. Halhatatlanság kapuját te tárd ki most! Hallják világosan a tiszta, szent igét! Ki hegytetőre, fel a sziklabércre jut, fentről körülnéz az alanti tájakon. Te mindent-látó, te is így tekints alá az igazság várfokáról a szenvedő, szakadatlanul születő-kiszenvedő lényekre, mert te legyőzted a szenvedést. Kelj fel, te nagy csata vitézi győztese! Járd a világot, seregek vezére! Tanítsd a Tant, magasztos Szent! Lesznek, akik megértenek.

... Herhangi bir duyguyu öldürmenin yolu, onda ısrarcı olmaktır; üzerinde fazlaca durup o duyguyu abartmaktır. İnsanlığı sevmek konusunda ısrarcı olun, adım kadar eminim ki sonunda herkesten nefret etmeye başlarsınız...Çünkü hiç kimse " her zaman" sevilebilir değildir. Herkesin sevilebilir olduğu konusunda ısrarcı olursanız, bu onların üzerinde baskı yaratır ve daha az sevilebilir hale gelirler. Eğer sevilmeye değer olmadıkları halde kendinizi onları sevmeye zorlarsanız veya onları seviyormuş gibi yaparsanız, her şeyi bozarsınız ve sonunda nefret duygusunun içine düşersiniz. Herhangi bir duyguyu zorlamanın sonucu, o duygunun ölmesi ve tam tersi bir duygunun onun yerine geçmesidir... Bu iyi bir şey değil. Duygularınızı zorladığınız her an kendinize zarar veriyorsunuz ve istediğiniz şey üzerinde tam tersi bir etki yaratıyorsunuz...Yapılacak tek şey, sahip olduğunuz gerçek hislerin farkında olmak ve onları değiştirmeye çalışmamaktır. Bu diğer insanı özgür bırakmanın tek yoludur...

Artık utanmıyordu. Söyleyebilirdi. -Ben çoğu geceler içiyorum, dedi. Şakağımdaki ağrıyı duymamak için, iştah açmak için falan diyorum ama değil, biliyorum. Bir çeşit umutsuzluktan kurtulmak için içiyorum. Belki kendi kendimden. İki çeşit içen vardır. Biri, benim gibi, kurtuluşu içkiden beklemenin utancıyla içer. Bir de şu çevrendekilere bak. Bunlar neden içiyorlar? Toplum içinde yaşamanın baskısını, yükünü hafifletmek için. Çekinmeden bağırmak, yüksek sesle gülmek için. Dışarıda bağırmak, kahkaha atmak yasaktır. Sokakta hiç gülmemek için burada gülerler. Böylesi az içer. Ya ben? İçiyorum da kurtulabiliyor muyum? Belki yalnız baş ağrısından... -Ya içmediğin zamanlar? -O zaman ararım. -Hep arayacaksın sen. Ya resim, ya kitap... -Tutamak sorunu. İnsanın bir tutamağı olmalı. -Anlamadım. -Tutamak sorunu dedim. Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez. Kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım. Öküzleri besiliydi, pırıl pırıldı. Herkesin, "-Veli ağanın öküzleri gibi öküz yoktur," demesini isterdi. Daha gülünçleri de vardır. Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!

İnsan en az üç kişidir. Kendisi, olmak istediği kişi ve aradaki farkta yaşayan üçüncü. En sahicisi de bu üçüncüdür. Olmak istediğin kişiden kendini çıkardığında, aradaki farkta yaşayan kişidir en çok sana benzeyen. Ne kendin kadar huzursuz ne de olmak istediğin kişi kadar hayalidir o. Yine bu yüzden iki insanın birbirine âşık olması en az altı kişi arasında geçen bir hadisedir. Hangi kişiliğinin hangi kişiliğe, hangi parçanın hangi parçaya özlem duyduğunu çözemediğinde, içmeyi unuttuğun sigara parmaklarını yakana kadar karşı duvara bakarsın. Ve o zaman anlarsın hayatının uzun zamandır neden başka birinin hikâyesiymiş gibi gözükmeye başladığını. Sokak lambalarının ölgün ışıkları karanlık odalara vurduğunda, duvar saatinin tik taklarından başka ses yokken yanında, sanki bir tek sana açıklanmayan bir sır varmış gibi beklerken anlarsın aslında boşa beklediğini. Tünelde sana yol gösterecek rehberin, karanlıktan başka bir şey olmadığını anlarsın. Anne diye ağlayan çocukların aradığının çoğu zaman şefkatli bir baba olduğunu anlarsın. Çekip gitmek isterken görünmez bir elin seni nasıl durdurduğunu anlarsın. Kırk yaşında ama altmış gösteren adamlara daha dikkatli bakarsın o zaman. Kahvelerin dışarıyı göstermeyen isli camlarına. Berduşlara ve kör kedilere bakarsın. Gözbebekleri kaymış esrarkeşlere. Suyun üstüne çıkmış ölü balıklara. Havada asılı gibi duran yırtıcı kuşlara daha dikkatli bakarsın. Çabalarının sonuç vermediğini gören umutsuz insanların bakışlarıyla ancak o zaman buluşur bakışların. Bir yağmur çaktırmadan dindiğinde. Bir gün çenesi ağzının içine kaçmış dişsiz ihtiyarlardan birinin de sen olabileceğini bilirsin artık. Bir gece ansızın, yapayalnız ölmekten korkarken, cesedimi komşular mı bulacak yoksa sayım memurlarımı diye düşünürken hissedersin göğüs kafesinde her gün biraz daha büyüyen, kimsenin kapatamayacağı o boşluğu. Bir kokuya sarılma isteğini. Bir ömür gibi geçmiş zor, uzun günlerden sonra anlarsın ruhunu zehirleyen karmakarışık düşünceleri. Büyük heyecanlardan sonra çöken bitkinlikleri. Kimsenin bulutlara bakmadığı bir şehirde bir lafı döndürüp dolaştırmadan anlatmanın imkansızlığını. Belki de insanın ne anlatacağını bilemediğinde şair olduğunu anlarsın. Gözyaşların kurumadan gülmeye başlarsın o zaman. Çünkü bilirsin ki seni artık kimse kandıramaz kolay kolay. Mutsuz insanları kandırmak zordur çünkü. Hayata her zaman kuşkulu gözlerle bakan, mutsuz insanları kandırmak, herkes bilir bunu, çok ayıptır çünkü.

If an inmate swears at a guard, fights, or hides contraband like cigarettes or candy [Sheriff Arpaio has banned coffee, cigarettes, hot lunches, girlie mags & TV], she's kicked out of the tents and sent to lockdown--a tiny cell 10x12 feet that houses 4 women, instead of the 2 it was built for. There's no tv, no phone, & no a/c. Even though most of these women have drug problems, programs like NA or AA are considered 'privileges' forbidden to those locked down. The only way to get out of lockdown is to volunteer for the chain gang--the first & only female chain gang in the United States (as of Aug 1997). Volunteers sign a paper that says they know & accept the conditions on the chain--cleaning Phoenix streets, painting the center strip of miles of highway, & burying AZ's indigent. The accusation of 'cruel & unusual punishment' is quashed by the argument that the chain gang is purely voluntary. After all, if you prefer, you can spend the whole year in lockdown.

Cezary már jó ideje a háttérből irányított. Habár a rendszerváltás utáni zavaros időszak egyik legveszélyesebb és leggátlástalanabb figurája volt, akit Kelet-Európa-szerte ismertek és rettegtek alvilági körökben, a kellő pillanatban öltönyös üzletemberré vedlett át, és kikérte volna magának, ha valaki közönséges gengszternek titulálja. Igyekezett észrevétlen maradni, és ahelyett, hogy lépten-nyomon erőt demonstrált volna, inkább kapcsolatokat épített. Már jó ideje nem erőszakkal, hanem a megfelelő gazdasági és politikai alkuk megkötésével érvényesítette az akaratát. Csak nagyon keveseknek sikerült talpon maradni az idők folyamán a hozzá hasonló figurák közül. Cezary azonban kitűnően lavírozott a rendszerváltozás utáni évtizedek szinte követhetetlenül változó gazdasági, pénzügyi, és politikai világában. Egyik titka tulajdonképpen a kitűnő helyzetfelismerő képessége és alkalmazkodókészsége volt. Ha az ember képes alkalmazkodni, az ajtók nem záródnak be előtte, sőt, újabbak és újabbak nyílnak meg előtte. Azok a figurák, akik Kelet-Európa-szerte Cezaryhoz hasonló módon építették fel a maguk birodalmát, éppen azzal hibáztak a legnagyobbat, ha nem érzékelték a változást, vagy nem voltak hajlandóak alkalmazkodni, és ugyanazokkal a módszerekkel dolgoztak tovább, és ugyanazt az életvitelt folytatták, amelyet a kilencvenes években. Az efféle alakok közül sokaknak széthullott a birodalma, mert képtelenek voltak a háttérbe húzódva élni, látványosan szórták a pénzt, mindenáron fitogtatni akarták a hatalmukat, és nem vették észre, hogy már nem a vadkeleten élnek. Azt hitték, hogy néhány rendőrtiszt, politikus, bíró megkenésével, vagy néhány befolyásos ember megfélemlítésével a végtelenségig folytathatják kétes üzelmeiket. Csakhogy az idők változtak. Időközben a konfliktusok megoldásának módja már nem az ellenség autóinak felrobbantása volt, az alkuk a háttérben köttettek öltönybe bújt üzletemberek között. Cezary legfontosabb emberei már régen nem maffiózók, vagy véreskezű gengszterek benyomását keltették, éppen ellenkezőleg, kétes üzleteik, tisztességtelen módszereik, és a kezük között forgó mocskos pénz ellenére is, egy külső szemlélő számára aligha különböztek egy multinacionális cég vezetőjétől, vagy egy kiváló pedigréjű bankigazgatótól. A Cezaryhoz hasonló birodalmak urai már nem állig felfegyverzett, megtermett, morcos tekintetű fickókkal végeztették a munka javát, hanem a Maksymilian és Miłosz-féle, több nyelven beszélő, elegáns zakóba bújt alakokkal, akik egy pohár whisky és egy szivar mellett, zárt ajtók mögött kötötték meg az alkukat, ahelyett lyett, hogy lövöldöztek volna, vagy autókat robbantgattak volna. Persze a kellő erő megmaradt a háttérben, és ha szükség volt rá, be is vetették a megfelelő módon, helyen, és időben, de azzal tisztában voltak, hogy az erő látványos, ész nélküli fitogtatása manapság többet árt, mint használ. Cezarynak tulajdonképpen minden adottsága meg is volt ahhoz, hogy a körülmények megváltozásával kifinomultabban játsszon. Mestere volt a manipulációnak, mások kijátszásának és megvezetésének, és annak, hogyan hozzon függőségbe magától másokat. Sikerének egyik kulcsa éppen ez volt. A ravaszsága, a kíméletlensége, kiegészülve a szerencsével, hiszen ő aztán kétség kívül elmondhatta magáról, hogy jókor volt jó helyen. A kilencvenes évek Kelet-Európája, melyben ő is kinőtte magát, tökéletes táptalajt biztosított a hozzá hasonló alakoknak. Manapság már lehetetlen lett volna hasonló pályát befutni.

A videó elindult, a legeslegelső kép Ricsi, ahogyan belefejel a kamerába, majd rögtön azután elindul a Papa Roach Last Resort című dala, és egyszerűen mindenki megőrül a felvételen. Andris és Robi ugrál, Kinga vörös fejjel ordít, Gábor idegesen csapkod Dave felé, aki a szabad kezével (amelyikkel nem kamerázik) a fülét pöckölgeti. Én a padomon ülve olvasok, majd visszadobom az ölembe esett szendvicset (?), Virág a székén ugrál (eredetileg egy Kispál és a Borz számra, de, ugye, ez ezen a felvételen nem hallatszik), Cortez lesöpri a padjára rakott papírokat, Ricsi meg páros lábbal tapos rajta. Zsolti a terem végéből nekifut, és kitartott karral leveri a csontváz fejét, majd pankrátor módjára rá is ugrik a földön heverő Carlosra. Ezután bevágások kajacsatáról, üdítőköpködésről, mutogatásról a kamerának (cenzúra, Dave kikockázta), metálvillák és kinyújtott nyelvek (Andris és Robi), lökdösődés (Karcsi a termünkben járt), Macu a felmosórongyot lóbálva próbál ninjitsuzni (valami japán harcművészet), Zsolti azonnal felveszi vele szemben a harci pózt, majd vágóképek következtek arról, hogy milyen sora van nálunk Carlosnak, a csontváznak. Virág megöleli, én kezet fogok vele (nálam maradt a karja), Zsolti belenyúl a szemébe, Andris és Robi bordán csapják, Kinga megpróbálja visszatenni a fejét, Cortez napszemüveget ad rá, Ricsi lefejeli, Jacques és Gábor pedig két oldalról átkarolják, amolyan „haveri" stílusban. A zene véget ért, az utolsó kép, immáron hanggal, hogy felröhögünk valamin a teremben, aztán elsötétül a jelenet. Itt azt hittem, vége, és már ki akartam nyomni, amikor még egyszer kivilágosodott a képernyőm, és Máday jelent meg, ahogyan a termünkben áll a tanári asztal mellett. – Tizenegyedik bé! Elegem van belőletek! – mondja idegesen. És ekkor tényleg véget ér a felvétel.