Agosto Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Agosto. Here they are! All 100 of them:

Oamenii la care ne gîndim dintr-o dată, fără motiv aparent, sînt cei care ne-au flatat ori ne-au umilit într-un moment sau altul al existenţei noastre. Sînt singurii de care ne amintim după ani, chiar şi atunci cînd au dispărut de tot din orizontul nostru.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Te abrí una cuenta en mi cuerpo para que me apuntes los asaltos con tiza y me añadas la propina y nos crezcan decimales y nos borren las heridas, que mi piel será agosto y la tuya pleno julio. Aprende a dibujarme para que nunca te pierda, para que siempre me ganes.
Vanesa Martín (Mujer océano)
Cîştigăm în planul conştiinţei ceea ce pierdem în planul existenţei.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
De todos los caminos que no recorrí, el tuyo es por el que más me pregunto.
Alfonso Casas (El final de todos los agostos)
Ese día de verano, 4 de agosto de 1939, en Burdeos, quedaría para siempre en la memoria de Víctor Dalmau, Roser Bruguera y otros dos mil y tantos españoles que partían a ese país larguirucho de América del Sur, aferrado a las montañas para no caerse al mar, del que nada sabían. Neruda habría de definirlo como un «largo pétalo de mar y vino y nieve…» con una «cinta de espuma blanca y negra
Isabel Allende (Largo pétalo de mar)
Nu mă pot concentra asupra nici unui lucru, pentru că totul mă plictiseşte, totul mă îndeamnă să mă risipesc. In schimb, m-am interesat de-o mulţime de lucruri, dar de niciunul pînă la capăt, cu excepţia plictisului, poate...
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Doar copiii şi nebunii ştiu să nu mintă.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
A veces no basta con que dos personas se quieran, se tienen que dejar querer.
Alfonso Casas (El final de todos los agostos)
-No puedo evitarlo, eres mi abril en agosto -¿Eso que significa? -Primavera en agosto
Jay Sandoval (La teoría de Kim)
Există idei care au oarece greutate doar dacă avem bunul-gust de a nu le aprofunda; de îndată ce vrem să intrăm în detalii, să le explicăm, să le justificăm, ele se năruie şi îşi dezvăluie neantul.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
In mijlocul unor peisaje prea frumoase, ne simţim întreaga putreziciune şi ne este lehamite de cadavrul pe care-1 tîrîm după noi.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
La vida no es como uno la vivió, sino como la recuerda.
Alfonso Casas (El final de todos los agostos)
...estos ricos que metí en la cárcel de Apapátaro eran ricos mexicanos, que constituyen una raza maldita y que debieron ser pasados por las armas, todos, desde tiempos del Cura Hidalgo.
Jorge Ibargüengoitia (Los relámpagos de agosto)
Borges spune cu destulă dreptate că Pascal se interesează mai puţin de Dumnezeu, cît de combaterea celor care-l tăgăduiesc. In fond, Pascal avea temperament de polemist. Toată opera lui e un atac mai mult sau mai puţin deghizat. (Este si motivul pentru care-mi place atît de mult.)
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
X AGOSTO San Lorenzo , io lo so perché tanto di stelle per l'aria tranquilla arde e cade, perché si gran pianto nel concavo cielo sfavilla. Ritornava una rondine al tetto: l'uccisero: cadde tra i spini; ella aveva nel becco un insetto: la cena dei suoi rondinini. Ora è là, come in croce, che tende quel verme a quel cielo lontano; e il suo nido è nell'ombra, che attende, che pigola sempre più piano. Anche un uomo tornava al suo nido: l'uccisero: disse: Perdono; e restò negli aperti occhi un grido: portava due bambole in dono. Ora là, nella casa romita, lo aspettano, aspettano in vano: egli immobile, attonito, addita le bambole al cielo lontano. E tu, Cielo, dall'alto dei mondi sereni, infinito, immortale, oh! d'un pianto di stelle lo inondi quest'atomo opaco del Male!
Giovanni Pascoli (Myricae)
Sunt un obsedat care se risipeşte, care îşi iroseşte şi îşi spulberă obsesiile.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Sculîndu-mă din pat în toiul nopţii, primul meu gînd a fost să mă arunc în mare din înaltul falezei. Dar noaptea era perfectă, ireproşabilă; pur şi simplu m-a făcut fericit.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
A asculta vîntul ne dispensează de poezie, este poezie.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Parece que el demonio dirige las cosas de mi vida. (Carta a Santander, 4 de agosto de 1823)
Gabriel García Márquez (El general en su laberinto)
Ma in un pomeriggio di agosto alla pineta ci tornò con un branco di tacchini cercando ombra, e ci trovò l'amore
Gabriele d'Annunzio (Turlendana ritorna e Turlendana ebro (Italian Edition))
Every experience has its worth to be lived. (Agosto 2012 en La Paz, Boliva)
Kat Flashera
Algunos días a finales de Agosto son en casa como éste, el aire fino y anhelante como éste, habiendo en él algo triste y nostálgico y familiar. El hombre la suma de sus experiencias climáticas, dijo Padre. El hombre la suma de lo que te dé la gana. Un problema de propiedades impuras tediosamente arrastrado hacia una inmutable nada: jaquemate de polvo y deseo.
William Faulkner (The Sound and the Fury)
Funcţia Cuvîntului în cosmogonii. Dumnezeu vorbeşte iar lucrurile se fac. Este o viziune literară a universului, pe care numai omul o putea concepe. Ne-ar plăcea să cunoaştem divagaţiile cosmogonice ale unei creaturi mute.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Sull’Atlantico gravava un’area di bassa pressione che, muovendosi verso oriente incontro a quella di alta pressione dislocata sulla Russia, non manifestava ancora alcuna tendenza a spostarsi verso nord per scansarla. Le isotere e le isoterme facevano il loro dovere. La temperatura dell’aria era nella norma rispetto alla temperatura media annua, rispetto a quella del mese più freddo come a quella del mese più caldo e all’oscillazione mensile aperiodica della temperatura. Il sorgere e il tramontare del sole e della luna, le fasi lunari, quelle di Venere, dell’anello di Saturno e molti altri importanti fenomeni rispettavano le previsioni degli annuari di astronomia. Nell’aria il vapor acqueo possedeva la massima elasticità e l’umidità era scarsa. Ovvero, con un’espressione che, quantunque un po’ fuori moda, caratterizza benissimo questo insieme di fatti: era una bella giornata d’agosto dell’anno 1913.
Robert Musil (The Man Without Qualities)
... Agosto. Che caldo, che fumo, Che odore di brace. Non ci vuole molto a capire Che è stata una strage, Non ci vuole molto a capire che niente, Niente è cambiato Da quel quarto piano in questura, Da quella finestra. Un treno è saltato. ...
Claudio Lolli
Sin embargo, le hicieron falta varios días para tomar conciencia de que los cambios no eran del mundo sino de ella misma, que siempre anduvo por la vida sin mirarla, y sólo aquel año al regreso de la isla empezó a verla con los ojos del escarmiento.
Gabriel García Márquez (EN AGOSTO NOS VEMOS)
Le stagioni si agognano l’un l’altra, come uomini e donne, in modo da essere guarite dai loro eccessi. La primavera, se si protrae per più di una settimana oltre il suo tempo naturale, comincia a patire l’assenza dell’estate che ponga fine ai giorni della promessa perpetua. L’estate dal suo canto comincia ben presto a invocare qualcosa che plachi la sua calura e il più ubere degli autunni alla lunga si stanca della sua generosità e reclama una rapida, aspra gelata che lo sterilizzi. Persino l’inverno, la più dura delle stagioni, la più implacabile, sogna all’apparire di febbraio la fiamma che presto lo scioglierà. Ogni cosa si stanca con il tempo e comincia a cercare un suo contrario che la salvi da se stessa. Così agosto cedette il posto a settembre e pochi se ne lamentarono.
Clive Barker (The Hellbound Heart)
En las dos últimas horas de su vida no logró entender por qué había desaparecido el miedo que lo atormentó desde la infancia. Impasible, sin preocuparse siquiera por demostrar su reciente valor, escuchó los interminables cargos de la acusación. Pensaba en Úrsula, que a esa hora debía estar bajo el castaño tomando el café con José Arcadio Buendía. Pensaba en su hija de ocho meses, que aún no tenía nombre, y en el que iba a nacer en agosto, Pensaba en Santa Sofía de la Piedad, a quien la noche anterior dejó salando un venado para el almuerzo del sábado, y añoró su cabello chorreado sobre los hombros y sus pestañas que parecían artificiales. Pensaba en su gente sin sentimentalismos, en un severo ajuste de cuentas con la vida, empezando a comprender cuánto quería en realidad a las personas que más había odiado.
Gabriel García Márquez (One Hundred Years of Solitude)
Ese día de verano, 4 de agosto de 1939, en Burdeos, quedaría para siempre en la memoria de Víctor Dalmau, Roser Bruguera y otros dos mil y tantos españoles que partían a ese país larguirucho de América del Sur, aferrado a las montañas para no caerse al mar, del que nada sabían.
Isabel Allende (Largo pétalo de mar)
En agosto de 2015, uno de los coches autónomos experimentales de Google tuvo un accidente. Cuando se acercaba a un cruce y detectó que había peatones que querían cruzar, aplicó los frenos. Un momento después fue embestido por detrás por un sedán cuyo descuidado conductor humano contemplaba quizá los misterios del universo en lugar de mirar la calle.
Yuval Noah Harari (Homo Deus: Breve historia del mañana)
Să faci două zile de drum ca sa fugi de Paris, şi să regăseşti radioul, tranzistorul etc, tot ce detestai cînd ai plecat.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
I had to live my life, and to do that I needed to go to Buenos Aires. I had to live my life, and to do that I needed to go to Buenos Aires.
Romina Paula (Agosto)
›Mein Mann ist zwar Inhaber einer Bank, aber wir sind sehr arm‹, sagte sie, derart unverschämt, dass ich Lust hatte, sie erschießen zu lassen.
Jorge Ibargüengoitia (Relámpagos de Agosto)
El silencio que quedó después del grito permaneció vitrificado por varios días en el aire de la casa.
Gabriel García Márquez (En agosto nos vemos)
(...) faltaban seis para las cuatro, pero se concedió un minuto de nostalgia para contemplar las garzas que planeaban inmóviles en el sopor ardiente de la laguna.
Gabriel García Márquez (EN AGOSTO NOS VEMOS)
El misterio hace a la gente más interesante... y a veces es mejor quedarse con el recuerdo.
Alfonso Casas (El final de todos los agostos)
La sensación que más me ha acompañado desde niña es la del hervor. Me siento como una langosta a la que han arrojado consciente a la olla al rojo vivo que significa existir. A diario me pregunto cuándo estaré cocinada y me podré poner a enfriar. Pensaba que al aprender a saltar a la comba soplaría brisa fresca pero todavía estoy esperando. Dominé la comba, dominé el idioma, aproveché las vacaciones para leer libros hasta el amanecer, aprobé todo tipo de exámenes, saqué buena nota en Selectividad sin el apoyo de ninguna academia, salí a la calle con maquillaje, tacones y ligueros de encaje y volví a casa sorteando ejércitos de obstáculos y monstruos con el rímel sin correr, me depilé las ingles, las piernas completas, los sobacos, me decoloré el bigote, limpié el cuarto de baño doscientas mil veces, hice espaguetis y mermelada de moras, digerí semen espeso y amargo con buena cara, me acordé de llevar siempre cortaúñas, líquido desinfectante, pañuelos y estuche de lentillas a todas partes, de apagar el gas antes de salir de casa, de sacar al perro al amanecer y al sol de agosto, de tender la ropa a tiempo para que no cogiese olor a humedad, de comprar el café que le gusta a mi madre porque no quería que sus mañanas fuesen aún más difíciles. Cuánto falta. Cuándo llega el punto en el que deja de quemar la vida. ¿Ocurrirá al terminar la carrera, al conseguir un trabajo digno? Cada vez quema más, quema más que nunca. Estoy al rojo vivo.
Elisa Victoria (El evangelio)
Recorro despacio esta habitación tan querida, tocando con la yema de los dedos la superficie de sus muebles viejos conocidos como testigos del sueño y el descanso de miedo infancia. Abro un poquito la ventana y dejo que una ligera brisa meza las cortinas. Espero tranquila ese aire que huele a ver, a leña, a hierba recién cortada. Justo así huele Serralles a finales de agosto.
Mónica Gutiérrez Artero (Todos los veranos del mundo)
Gripat. Am rămas în pat toată ziua. Revenirea unor vechi obsesii, a sentimentului că pentru mine nimic nu e posibil. Oriunde mă duc, bolile mele mă însoţesc. E datul capital al existenţei mele. S-ar spune chiar că aceste boli mă precedă, că pregătesc terenul ca să pot fi nefericit fără dificultate, fără obstacole. Chiar şi în Paradis de m-aş duce, fenomenul s-ar repeta ineluctabil.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Si miras hacia el mar las cosas no han cambiado tanto. El horizonte sigue siendo una línea, y en esa dirección no pueden construir nuevos hoteles o apartamentos de lujo. El mar es solo el mar.
Alfonso Casas (El final de todos los agostos)
Fiind tot anul în vacanţă, cînd vine vacanţa propriu-zisă realizez mai bine decît de obicei vidul în care trăiesc: e vidul la pătrat, cel de care sîntem conştienţi în orice moment, vidul oficial al existenţei mele.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Según el gilipollas del jefe, de lo que se trataba era precisamente de malgastar el dinero. Una empresa que mantiene en su local una temperatura tropical en pleno enero, y ártica en agosto, alentaba a los clientes a creer que el negocio iba viento en popa. Era un signo de prosperidad, igual que estar gordo solía ser símbolo de abundancia. Antes uno se podía permitir sobrealimentarse; ahora se podía permitir sobrecalefaccionarse.
Lionel Shriver (So Much for That)
...le hicieron falta varios días para tomar conciencia de que los cambios no eran del mundo sino de ella misma, que siempre anduvo por la vida sin mirarla, y sólo aquel año al regreso de la isla empezó a verla con los ojos del escarmiento
Gabriel García Márquez (EN AGOSTO NOS VEMOS)
Decía Jovellanos en una carta de 17 de agosto de 1811: Tengo sobre mi corazón la insurrección de América…, No son los pobres indios los que la promueven: son los españoles criollos, que no pelean por sacudir un yugo…, sino para arrebatar un mando que envidian a la metrópoli. Tampoco es desconocido que la mayor parte de los héroes de la independencia americana contra España se habían formado en academias militares aquí mismo, junto a los compañeros a los que luego combatieron y mataron.
Alberto Gil Ibáñez (La leyenda negra: Historia del odio a España (Spanish Edition))
-Será que o cão tem espírito?, perguntou-me o filho do meio. Olhei para ele surpreendido. E acabei por responder: - Não sei sequer se nós próprios temos espírito ou se é o espírito que nos tem ou está em nós. - É isso o que eu queria dizer. Olha para ele. Era um fim de tarde de Agosto, o cão estava parado frente ao mar, o pêlo muito luzidio, a cabeça levantada, narinas abertas, sorvendo o ar. - Ele está a cheirar o espírito. O espírito da terra, o espírito do vento, o espírito das águas.
Manuel Alegre (Cão Como Nós)
Mi-am amintit ieri un moment capital şi foarte dureros din adolescenţă; iubeam în taină o fată din Sibiu, Cela Schiau, care avea vreo 15 ani; eu aveam 16. Pentru nimic în lume n-aş fi îndrăz¬nit să-i vorbesc; familiile noastre se cunoşteau; aş fi avut ocazii să mă apropii de ea. Era însă peste puterile mele. Timp de doi ani, am trăit chinurile infernului, într-o zi, în împrejurimile Sibiului, în plină pădure, unde mă aflam cu fratele meu, o zăresc pe această fată împreună cu un coleg de şcoală, cel mai antipatic dintre toţi. Pentru mine, a fost o lovitură aproape insuportabilă. Chiar şi acum mă doare. Incepînd din clipa aceea, am hotărît că trebuie să pun punct acestei istorii, că e nedemn de mine să încasez „trădarea". Am început să mă detaşez de fată, s-o dispreţuiesc şi în cele din urmă s-o urăsc. Imi amintesc că în momentul în care tînăra „pereche" trecea, eu citeam ceva din Shakespeare. Aş da foarte mult să ştiu care piesă. Imposibil să-mi amintesc. Dar acest moment mi-a decis „cariera", întreg viitorul. Au urmat ani de totală singurătate. Şi am devenit cel care trebuia să devin.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Vede, all’epoca della sua grandezza, quand’era la più ricca nazione della terra, questo paese era come uno zoo. Uno zoo pulito, ordinato e ben tenuto. Tutti al loro posto, tutti contenti. Qui i fabbri. Qui i mandriani. Qui i possidenti. L’uomo chiamato Halwai faceva i dolci. L’uomo chiamato mandriano teneva le vacche. Gli intoccabili pulivano i cessi. I possidenti erano gentili con i propri servitori. Le donne si coprivano il capo con un velo e tenevano gli occhi bassi quando parlavano con gli estranei. Poi, grazie a tutti quei politici a Delhi, il 15 agosto 1947 – il giorno in cui gli inglesi se ne andarono – le gabbie vennero aperte e gli animali presero ad aggredirsi e a sbranarsi l’un l’altro, e la legge della giungla soppiantò la legge dello zoo. I più feroci, i più affamati, divorarono tutti gli altri e misero su pancia. Adesso è quella l’unica cosa che conta, le dimensioni della pancia. Non importa se sei una donna, o un musulmano, o un intoccabile: puoi salire in alto, purché tu abbia la pancia. [...] Per riassumere: ai vecchi tempi in India c’erano mille caste e mille destini. Adesso ci sono solo due caste: Uomini con Grandi Pance e Uomini con Piccole Pance. E due destini soltanto: mangiare o essere mangiati.
Aravind Adiga (The White Tiger)
Villoviado es un pequeño pueblo a pocos kilómetros de Lerma, en la provincia de Burgos, en el norte de España, tranquilo, con buena gente dedicada al pastoreo y a la agricultura. Las gallinas que correteaban por el empedrado, las voces de las mujeres llamando a sus hijos desde las ventanas de sus casas, sencillos campesinos que se limpiaban el sudor con orgullo, tejados rojos con chimeneas en forma de cono, vallas de piedra, bodegas a la entrada del pueblo, su fuente y, a finales de agosto, el olor del espliego inundando el valle, todo ello daba un carácter especial a Villoviado. También tenía su iglesia, la Iglesia de San Vítores, en una pequeña elevación casi en el centro del pueblo, con su bendito moral. La leyenda dice que lo trajeron desde Cerezo del Río Tirón, donde fue martirizado San Vítores; según los más viejos del lugar, de cada gota que cayó de su cuerpo en el martirio nació un moral. Todas las madres del pueblo, en algún que otro momento, cogían los tallos mas delgaditos del sagrado moral para colgarlos del cuello de sus hijos. Según la costumbre no solo quitaba las lombrices, sino que también protegía a esas criaturas. En aquel momento nadie se imaginaba que esos niños, años después, se sentarían en la valla del cementerio, casi tocando el moral, oteando, avisando de la llegada de los franceses. Aquellas
Reyes Galaz (Cántaras vacías (Spanish Edition))
Notte raminga e fuggitiva lanciata veloce lungo le strade d’Emilia a spolmonare quel che ho dentro, notte solitaria e vagabonda a pensierare in auto verso la prateria, lasciare che le storie riempiano la testa che così poi si riposa, come stare sulle piazze a spiare la gente che passeggia e fa salotto e guarda in aria, tante fantasie una sopra e sotto all’altra, però non s’affatica nulla. Correre allora, la macchina va dove vuole, svolta su e giù dalla via Emilia incontro alle colline e alle montagne oppure verso i fiumi e le bonifiche e i canneti. Poi tra Reggio e Parma lasciare andare il tiramento di testa e provare a indovinare il numero dei bar, compresi quelli all’interno delle discoteche e dei dancing all’aperto ora che è agosto e hanno alzato persino le verande per godersi meglio le zanzare e il puzzo della campagna grassa e concimata. Lungo la via Emilia ne incontro le indicazioni luminose e intermittenti, i parcheggi ampi e infine le strutture di cemento e neon violacei e spot arancioni e grandifari allo iodio che si alzano dritti e oscillano avanti e indietro così che i coni di luce si intrecciano alti nel cielo e pare allora di stare a Broadway o nel Sunset Boulevard in una notte di quelle buone con dive magnati produttori e grandi miti. Ne immagino ventuno ma prima di entrare in Parma sono già trentatré, la scommessa va a puttane, pazienza, in fondo non importa granché.
Pier Vittorio Tondelli (Camere separate)
Todo ano, no dia 22 de agosto — o dia em que, em 1927, o estado de Massachusetts executou os dois anarquistas, os quais, segundo seus pais ensinaram a ela e a seus irmãos, não haviam cometido assassinato algum —, a loja era fechada e a família se recolhia no sobrado (um apartamento apertado e escuro, cuja desordem enlouquecida era maior ainda que a da loja) para observar um dia de jejum. Era um ritual que o pai de Iris, como se fosse líder de uma seita, havia inventado sozinho, inspirando-se no Yom Kippur judaico. Seu pai não tinha ideias de verdade a respeito do que ele julgava serem ideias — nas profundezas de sua mente só havia uma ignorância absoluta e o desespero amargo dos miseráveis, um ódio revolucionário impotente.
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
15 de agosto de 1343 Misa solemne de campaña El ejercito entero, concentrado en la playa, rendia culto a la Virgen de la Mar. Pedro III habia cedido a las presiones del Santo Padre y pactado una tregua con Jaime de Mallorca. El rumor corrio entre el ejercito. Arnau no escuchaba al sacerdote; pocos lo hacian, la mayoria tenia el rostro contrito. La Virgen no consolaba a Arnau. Habia matado. Habia talado arboles. Habia arrasado vinas y campos de cultivo ante los asustados ojos de los campesinos y de sus hijos. Habia destruido villas enteras y con ellas los hogares de gentes de bien. El rey Jaime habia conseguido su tregua y el rey Pedro habia cedido.Arnau recordo las arengas de Santa Maria de la Mar: "Cataluna os necesita! El rey Pedro os necesita! Partid a la guerra!". Que guerra? Solo habian sido matanzas. Escaramuzas en las que los unicos que perdieron fueron las gentes humildes, los soldados leales… y los ninos, que pasarian hambre el proximo invierno por falta de grano. Que guerra? La que habian librado obispos y cardenales, correveidiles de reyes arteros? El sacerdote proseguia con su homilia pero Arnau no escuchaba sus palabras. Para que habia tenido que matar? De que servian sus muertos? La misa finalizo. Los soldados se disolvieron formando pequenos grupos. - Y el botin prometido? - Perpiñan es rica, muy rica -oyo Arnau. - Como pagara el rey a sus soldados si ya antes no podia hacerlo? Arnau deambulaba entre los grupos de soldados. Que le importaba a el el botin? Era la mirada de los niños lo que le importaba; la de aquel pequeño que, agarrado a la mano de su hermana, presencio como Arnau y un grupo de soldados arrasaban su huerto y esparcian el grano que debia sustentarles durante el invierno. Por que?, le preguntaron sus ojos inocentes. Que mal os hemos hecho nosotros? Probablemente los niños fueran los encargados del huerto, y permanecieron alli, con las lagrimas cayendo por sus mejillas, hasta que el gran ejercito catalan termino de destruir sus escasas posesiones. Cuando terminaron, Arnau ni siquiera fue capaz de volver la mirada hacia ellos.
Ildefonso Falcones (La catedral del mar (La catedral del mar, #1))
You come to me, you appear to me in the night, the fact that you're not here appears to me, that I can't tell you this even though I pretend like I can, not being able to ever tell you is still something I can't understand. That you could have taken so long to decompose, too, that, too, I can't believe there's still so much left of you, down there, buried, hair and things like that, skin. I don't want to take anything, I never wanted to, and I would give (I don't know what, not everything because you wouldn't be there, but I'd give a lot) so much to be able to tell you, for real, to see you, to sing a song with you, shout it out hugging each other, have you over to my apartment, for you to get to know my house and my boyfriend, the one I have now, and have him get to know you and have you tell me which one's better, which one you like better, if it's Juli, if it's him, even though obviously you would like Manuel better, and in reality you wouldn't care about either of them, because the two of us is enough, there's nothing else, we never needed anything else, although we did.
Romina Paula (Agosto)
En aquella misma época Rasputín empezó a hacer recomendaciones graciosas a los zares. "Encuentra que deberías ordenar a las faktorías [fábricas] que fabricasen municiones, simplemente tú da la orden; incluso elegir qué faktoría, si te muestran una lista [...]. Sé más autocrático, Cariño mío, muestra tu voluntad (14/06/1915). Es curioso, pero Rasputín sugería medidas que recuerdan al imperio bolchevique de los tiempos de Stalin, que durante la Segunda Guerra Mundial convirtió, con mano de hierro, todas las fábricas para suplir las necesidades del frente. Rasputín propondría lo mismo: "29 de agosto de 1915 [...] Pero Nuestro Amigo cree que más fábricas deberían hacer munición, además de las mercancías que producen". ¡Y el zar trataba de llevar a cabo tales sugerencias! Junto con la nacionalización y la militarización de las fábricas, se efectuó la expropiación obligatoria de los productos alimenticios de los campesinos y terratenientes. Se hacía todo lo que aconsejaba Rasputín. [...] Algunas de las medidas que fueron instituidas durante el comunismo de guerra después de la Revolución, de hecho ya habían sido propuestas antes de Lenin por el campesino ruso Grigori Rasputín. Y llevadas a cabo por el último zar.
Edvard Radzinsky (The Rasputin File)
Nessun limite a Parigi. Nessuna città ha avuto questa dominazione che dileggiava talvolta coloro ch'essa soggioga: Piacervi o ateniesi! esclamava Alessandro. Parigi fa più che la legge, fa la moda; e più che la moda, l'abitudine. Se le piace, può esser stupida, e talvolta si concede questo lusso, allora l'universo è stupido con lei. Poi Parigi si sveglia, si frega gli occhi e dice: «Come sono sciocca!» e sbotta a ridere in faccia al genere umano. Quale meraviglia, una simile città! Quanto è strano che questo grandioso e questo burlesco si faccian buona compagnia, che tutta questa maestà non sia turbata da tutta questa parodia e che la stessa bocca possa oggi soffiare nella tromba del giudizio finale e domani nello zufolo campestre! Parigi ha una giocondità suprema: la sua allegrezza folgora e la sua farsa regge uno scettro. Il suo uragano esce talvolta da una smorfia; le sue esplosioni, le sue giornate, i suoi capolavori, i suoi prodigi e le sue epopee giungono fino in capo al mondo, e i suoi spropositi anche. La sua risata è una bocca di vulcano che inzacchera tutta la terra, i suoi lazzi sono faville; essa impone ai popoli le sue caricature, così come il suo ideale, ed i più alti monumenti della civiltà umana ne accettano le ironie e prestano la loro eternità alle sue monellerie. È superba: ha un 14 luglio prodigioso, che libera l'universo; fa fare il giuramento della palla corda a tutte le nazioni; la sua notte del 4 agosto dissolve in tre ore mille anni di feudalismo; fa della sua logica il muscolo della volontà unanime; si moltiplica sotto tutte le forme del sublime; riempie del suo bagliore Washington, Kosciusko, Bolivar, Botzaris, Riego, Bem, Manin, Lopez, John Brown, Garibaldi; è dappertutto dove s'accende l'avvenire, a Boston nel 1779, all'isola di Leon nel 1820, a Budapest nel 1848, a Palermo nel 1860; sussurra la possente parola d'ordine: Libertà, all'orecchio degli abolizionisti americani radunati al traghetto di Harper's Ferry ed all'orecchio dei patrioti d'Ancona, riuniti nell'ombra degli Archi, davanti all'albergo Gozzi, in riva al mare; crea Canaris, Quiroga, Pisacane; irraggia la grandezza sulla terra; e Byron muore a Missolungi e Mazet muore a Barcellona, andando là dove il suo alito li spinge; è tribuna sotto i piedi di Mirabeau, cratere sotto i piedi di Robespierre; i suoi libri, il suo teatro, la sua arte, la sua scienza, la sua letteratura, la sua filosofia sono i manuali del genere umano; vi sono Pascal, Régnier, Corneille, Descartes, Gian Giacomo; Voltaire per tutti i minuti, Molière per tutti i secoli; fa parlar la sua lingua alla bocca universale e questa lingua diventa il Verbo; costruisce in tutte le menti l'idea del progresso; i dogmi liberatori da lei formulati sono per le generazioni altrettanti cavalli di battaglia, e appunto coll'anima dei suoi pensatori e dei suoi poeti si sono fatti dal 1789 in poi gli eroi di tutti i popoli. Il che non le impedisce d'esser birichina; e quel genio enorme che si chiama Parigi, mentre trasfigura il mondo colla sua luce, disegna col carboncino il naso di Bourginier sul muro del tempio di Teseo e scrive Crédeville, ladro, sulle piramidi. Parigi mostra sempre i denti; quando non brontola, ride. Siffatta è questa Parigi. I fumacchi dei suoi tetti sono le idee dell'universo. Mucchio di fango e di pietre, se si vuole; ma, soprattutto, essere morale: è più che grande, è immensa. Perché? Perché osa. Osare: il più progresso si ottiene a questo prezzo. Tutte le conquiste sublimi sono, più o meno, premî al coraggio, perché la rivoluzione sia, non basta che Montesquieu la presagisca, che Diderot la predichi, che Beaumarchais l'annunci, che Condorcet la calcoli, che Arouet la prepari e che Rousseau la premediti: bisogna che Danton l'osi.
Victor Hugo
Pedro Algorta, a lawyer, showed me the fat dossier about the murder of two women. The double crime had been committed with a knife at the end of 1982, in a Montevideo suburb. The accused, Alma Di Agosto, had confessed. She had been in jail more than a year, and was apparently condemned to rot there for the rest of her life. As is the custom, the police had raped and tortured her. After a month of continuous beatings they had extracted several confessions. Alma Di Agosto's confessions did not much resemble each other, as if she had committed the same murder in many different ways. Different people appeared in each confession, picturesque phantoms without names or addresses, because the electric cattle prod turns anyone into a prolific storyteller. Furthermore, the author demonstrated the agility of an Olympic athlete, the strength of a fairground Amazon, and the dexterity of a professional matador. But the most surprising was the wealth of detail: in each confession, the accused described with millimetric precision clothing, gestures, surroundings, positions, objects..... Alma Di Agosto was blind. Her neighbours, who knew and loved her, were convinced she was guilty: 'Why?' asked the lawyer. 'Because the papers say so.' 'But the papers lie,' said the lawyer. 'But the radio said so too,' explained the neighbours. 'And the TV!
Eduardo Galeano
30 de Janeiro Os troncos afundam-se na escadaria no declive sumptuoso da superfície branca. São fantasmas, de costas geladas, vejo o lugar inteiro recolhendo os passos vagarosos da neve. A neve traz sucessivos dedos, figuras maiores como amantes fluídos que se concentram, se metem a caminho, para encontrarem fora dos astros a origem da fábula, da paródia, da tragédia do vaudeville. A neve escuta, e olha, regressa das cadeias abstractas onde também havia corações e noites de Agosto e a infância dos nomes em transformação. Na senda reclusa, o pinheiro argênteo feneceu. Dois homens hão-de chegar para cortá-lo. Desistiu, pensei. Cansou, atalhei remediando. Seria nas primeiras névoas de Novembro, foi nas branduras de Outubro. O pinheiro tornou-se num ramo de cabelos sem odor, irrompido de intrépida mudez. Mas agora, tão cândido por entre a cerração, grito de alvura, à despedida, sem nada já saber do apelo e da velocidade dos minutos, ainda os membros rendidos para o carambelo, asas púrpura de um cardeal a entrarem-lhe no corpo, ainda um pintarroxo a ver-se nos seus galhos, como em alcácer, como obra-prima no sítio de nascer. É meio-dia, bateu meio-dia no velho relógio sobre o jardim dos Prosoros. À distância, o sonho, com Moscow e a estonteada floresta passam, passa o limite lôbrego do rio. Abalada e giratória a luz vinda de todos os lados, a luz acordará Nicolai Lvovitch Tusenbach: «Uma árvore secou, mas eis que balança, a par das outras, tocadas pela brisa. Isto me diz que farei parte da vida mesmo depois de morrer»[1]. O tempo caminhando, a flecha do tempo a consumar o fogo e a rebentar as trevas, tudo é terrível de ambíguo enojo, vamos decerto arder depois de florirmos íngremes de mensagens, voar na planície ignota, mas não seremos esquecidos, Olga Prosorov, o pintarroxo além, como em alcácer, a nossa ressurreição, vê.
Olga Gonçalves (O livro de Olotolilisobi)
Estas cosas ocurren en verdad de cuando en cuando. El 3 de noviembre de 1985, el gobierno de Myanmar anunció inesperadamente que los billetes de 25, 50 y 100 kyats ya no eran moneda legal. A la gente no se le dio la oportunidad de cambiar los billetes, y los ahorros de toda una vida se convirtieron instantáneamente en montones de papel inútil. Para reemplazar los que habían quedado fuera de circulación, el gobierno emitió nuevos billetes de 75 kyats, supuestamente en honor del septuagésimo quinto aniversario del dictador de Myanmar, el general Ne Win. En agosto de 1986 se emitieron billetes de 15 y 35 kyats. Los rumores indicaban que el dictador, que tenía una enorme fe en la numerología, creía que el 15 y el 35 son números de la suerte. No supusieron mucha suerte para sus súbditos. El 5 de septiembre de 1987, el gobierno decretó sin más que todos los billetes de 15 y 35 kyats ya no eran moneda. El valor del dinero no es lo único que puede evaporarse cuando la gente deja de creer en ello. Lo mismo puede ocurrir con leyes, dioses e incluso imperios enteros. En un momento dado están atareados modelando el mundo, y al siguiente ya no existen. Zeus y Hera fueron antaño poderes importantes en la cuenca del Mediterráneo, pero actualmente carecen de toda autoridad, porque nadie cree en ellos. La Unión Soviética podía haber destruido antaño a toda la especie humana, pero dejó de existir de un plumazo. A las dos de la tarde del 8 de diciembre de 1991, en una dacha estatal cerca de Viskuli, los líderes de Rusia, Ucrania y Bielorrusia firmaron los Acuerdos de Belavezha, que declaraban: «Nosotros, la República de Bielorrusia, la Federación Rusa y Ucrania, como estados fundadores de la URSS que firmaron el tratado de unión de 1922, por la presente establecemos que la URSS, como sujeto de ley internacional y realidad geopolítica, deja de existir».[25] Y eso fue todo. Ya no había Unión Soviética.
Yuval Noah Harari (Homo Deus: Breve historia del mañana)
Bingo Junio-Julio-Agosto  Lord Voldemort (un libro que trate sobre la muerte): Un mosntruo viene a verme de Patrick Ness. Conor tiene que lidiar con el temor constante de que su madre muera a causa del cancer y es ahí cuando aparece el monstruo que le hace ver la realidad  Regulus Black (libro que el protagonista tenga un familia rara/malvada/numerosa): La tempestad de Shakespeare. Prospero es traicionado por su hermano y es mandando a una isla en el medio de la nada; Prospero jura venganza mediante sus poderes mágicos.  Barty Crouch Jr (libro que el/la protagonista participe en una secta o investigue sobre las mismas): Las chicas de Emma Cline. Evie se ve envuelta en una secta cuando es abandonada por su mejor amiga y su unica amiga en el mundo.  Fenrir Breyback (libro que tenga licántropos): Luna Nueva de Stephenie Meyer. Bella es abandonada por Edward, se acerca mas a jacob y descubre que el es un hombre lobo  Bellatrix Lestrange (libro en el que el romance tóxico sea lo principal) La selección de Kiera Cass. America Singer se ve envuelta en un triangulo amoroso entre el principe de Íllea, Maxon, y su amor de la ciudad, Aspen.  Draco Malfoy (libro que el/la protagonista sea desertor): Tres espejos; espada de Sebastián Vargas. Jian era un campesino que perdió al amor de su vida y se convierte en un pirata perseguido por el pueblo por ser desertor y huir de luchar en la guerra.  Lucius Malfoy (libro con puterio de ricos) Mansfield Park de Jane Auste. Fanny es adoptada por sus tios ricos y la llevan a vivir a Mansfield Park, ella se ve envuelta en todos los lios, complicaciones y preocupaciones de los ricos, donde cada acción tiene que ser friamente calculada  Petter Pettigrew (libro con animales como protagonistas): El principito de Antoine de Saint-Exupéry. El principito, un hombrecito de traje azul y pelo rubio se hace amigo de un zorro que lo aconseja sobre la vida.  Marietta (libro en que el/la protagonista tenga una doble vida/vida oculta): Heartsong de T.J Klune. Robbie se encuentra en otra manada, con sueño recurrente sobre unos lobos corriendo... Con el paso del tiempo, descubre que la vida que esta viviendo no era su vida.
Patrick Ness (A Monster Calls)
People work, not me. I look out the window, look out the window, out the window. Outside it's winter, and it's sunny. The doors don't shut properly, they don't shut, they're old. A phone rings through the wall. How come it takes such daunting effort to do what one likes? It's daunting, daunting to begin. I find it daunting to get started, and that seems not to be a fixable thing. The road to success, the road to success. Who knows? I get tired of myself. As pleasant as I find it here, as pleasant as a I find it. Did anyone pick up? In any case, the phone stopped ringing. What works better in fiction? Past or present tense? Weekends make me cranky, I don't like them, that imperative to have a good time, do things, do something special, the notion of free time. I prefer to seek out those things while other people work. People relaxing tend to look ridiculous, like out of place, grotesque. I'm unmotivated, a little, I realize, bored, overly calm, almost comfortable. I don't like where I live anymore, I'm fed up, I'm fed up with where I live. I want, somehow, to live differently. I'd take care of it, I'd take care of that baby if he gave it to me, if he wanted to give it to me, if he wanted.
Romina Paula (Agosto)
Astă-noapte m-am gîndit la doi colegi de liceu, de origine ţărănească, extrem de săraci: unul a devenit popă de ţară, celălalt a făcut şcoala militară. Or mai fi trăind ? Habar n-am. Ceea ce m-a făcut să mă gîndesc la ei este un lucru inexplicabil care mă frapase încă din timpul şcolii: amîndoi ştiau totul fără să înveţe. Erau la fel de buni la toate materiile, înţelegeau din prima orice detaliu ştiinţific şi îşi aminteau perfect toate fleacurile pe care le puteau debita profesorii. Erau nu mai puţin dotaţi pentru limbi, deşi niciunul din ei nu avea nici cel mai mic talent literar. Talentele lor erau de domeniul cunoaşterii: tot ce putea fi ştiut, ştiau fără niciun efort, îi invidiam, eu care nu eram capabil decît de divagaţii literare. Gîndindu-te la ei, ai fi tentat să dezgropi teoria reminiscenţei: s-ar spune că-şi aminteau tot ce ştiau, de vreme ce nimic nu-i costa nici cel mai mic efort. Napoleon, care-a purtat 60 de bătălii, a spus că la ultima dintre ele nu ştia despre arta războiului mai multe decît la prima. Era şi cazul colegilor mei... în prima zi cînd au intrat în clasă, veniţi din satul lor, ştiau tot ce era de ştiut, adică trebuia doar să li se amintească ce purtau în ei; să înveţe însă, în sensul propriu al cuvîntului, nu, la asta nu s-ar fi înjosit niciodată.
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Mi occupo di ciò che c'è da fare, di quello che è alla portata delle mie capacità di bambina. Concedo respiro allo zio e alla mamma, mi sento buona e amata. Una brava bambina diligente. Quando la zia muore, io ho dodici anni e mi sento di colpo sola. "Questo lavoro, si vede che ti fa star male, allora perchè lo fai?" "Faccio questo lavoro perchè l'ho scelto, signora, perchè ho fatto una promessa. E non sono abituata a scappare solo perchè le cose sono troppo difficili." "Ma non puoi nemmeno rovinarti la vita per una promessa. Neanche se quella promessa l'hai fatta a te stessa". Credi di avere tutto sotto controllo. Pensi di essere nel posto giusto, nel pieno del tuo potenziale, a fare quel che vuoi. E poi basta una cosa così, bastano una domanda e due parole dette da un'estranea. E di colpo, nel riflesso dello specchio, ti sembra di scorgere un viso che non riconosci più. (...) Però, se siamo qui, significa che siamo state tutte toccate, in un modo o in un altro, dalla sua maniera accogliente di stare al mondo. "Speravo di non trovarti ancora qui. A volte ci sono cose che facciamo perchè dobbiamo. Altre che invece facciamo perchè vogliamo. Il fatto è che siamo spesso i nostri peggiori nemici, perchè preferiamo fare quello che ci riesce, o ciò che le persone che amiamo si aspettano da noi, piuttosto che fare quello che ci piace davvero. Preferiamo sentirci adatti a un ruolo già scritto, andare sul sicuro. E alla mia età posso dirtelo serena: è un gran peccato". "Perchè si preoccupa tanto? Perchè si interessa del mio lavoro?" "Perchè l'interessamento dev'essere a senso unico? Solo tu puoi prenderti cura di me?" "Beh, l'infermiera sono io". "E questo stabilisce parti impermeabili? Sei tu quella che cura, allora credi di non poter star male? Di non aver mai bisogno di aiuto?" "E da cosa avrei bisogno di essere salvata, io?" "Forse da te stessa. Forse la rabbia non è l'unica gabbia dentro la quale si può rimanere prigionieri. Il senso di responsabilità, il timore di deludere o ferire chi ci ama, possono essere anche peggio. Io ho fatto esperienza di entrambi, per questo so riconoscerli negli occhi delle persone". Basta questa frase, e sento la mia intera vita traballare. Pensi che a te non succederà mai. Credi di sapere chi sei, l'hai sempre saputo, hai cominciato presto a nutrire i tuoi obiettivi e ti sei costruita con cura, un pezzettino per volta. Sei convinta che questo ti terrà al riparo da tutto. E invece, in un pomeriggio di metà agosto, capisci che non stai combattendo i mostri ma che il tuo mostro ha divorato te. Rifletto sulle sue parole e mi rendo conto che a portarmi qui, a trattenermi negli anni, è stata quella bambina che credeva di poter essere amata solo facendo la brava, quella che esisteva esclusivamente attraverso l'approvazione degli altri, tormentata dall folle e inconfessata paura che, se avesse smesso di compiacerli, il loro amore sarebbe scomparso. Quella che non si era mai concessa la possibilità di fare una cosa sbagliata, di correre un rischio, di accettare di sentirsi sola o spaesata. Quella che adesso, d'un tratto, in una camer d'ospedale, davanti a una donna vicina alla fine, si accorge di aver scalato una montagna che non era la sua. Un paio di occhi buoni, quella mattina, mi cambiano la vita in un attimo.
Matteo Bussola (Il rosmarino non capisce l'inverno)
Dalla parte opposta Antoine-Luois-Leon Florelle de Saint-Just, pallido, fronte bassa, profilo regolare, sguardo misterioso, tristezza profonda, ventitré anni; Merlin de Thionville, chiamato dai tedeschi Feuer-Teufel, diavolo di fuoco; Merlin de Douai, criminale autore della legge dei sospetti; Soubrany, che il popolo volle come generale al primo pratile; l'ex curato Lebon che maneggiava la spada con la mano un tempo benedicente; Billaud-Varennes che sognava una magistratura dell'avvenire senza giudici, affidata a soli arbitri; Fabre d'Eglantine, che ebbe una piacevole trovata , il calendario repubblicano, come Rouget de Lisle ebbe un'ispirazione sublime, La Marsigliese, ma l'uno come l'altro senza ritorni spirituali; Manuel, il procuratore della Comune, il quale sentenziò: «Un re morto non rappresenta un uomo di meno»; Goujon che era entrato nelle truppe a Trippe Lacroix, avvocato fattosi generale e creato cavaliere di San Luigi sei giorni prima del 12 agosto; Frèron Thersiste, figlio di Fréron-Zoile; Ruhl, inesorabile nell'esaminare il contenuto del famoso armadio di ferro, predestinato al suicidio, da perfetto repubblicano, il giorno in cui fosse caduta la repubblica; Fouché, anima demoniaca e viso cadaverico; Camboulas, l'amico di di Père Duchéne, che rimproverava a Guilliotin: «Tu appartieni al Club dei Foglianti, ma tua figlia al Club dei giacobini» Jagot, che obiettava a coloro che non approvavano la nudità dei carcerati. « Una prigione è pur sempre un abito di pietra»; Javagues, il macabro violatore di tombe di Saint-Denis; Osselin, proscrittore che concedeva asilo a una proscritta, Madame Charry; Bentabolle, il quale nelle funzioni di presidente, dava al pubblico il segnale degli applausi o delle imprecazioni; il giornalista Robert, marito di Kéralio, la quale scriveva: «Né Robespierre né Marta frequentano la mia casa, Robespierrre vi può venire quando vuole, Marat non vi metterà mai piede»; Garan Coulon, che a seguito dell'intervento della Spagna nel processo contro Luigi XVI aveva chiesto fieramente che l'assemblea non si degnasse di dar lettura della lettera di un re a favore di un altro re; Grégoire, vescovo degno della Chiesa primitiva, il quale sotto l'Impero, cancellò poi la sua fede repubblicana, assumendo il titolo di conte Grégoire; Amar, che affermava: «La terra intera condanna Luigi XVI. A chi appellarsi contro la condanna, ai pianeti?» Rouyer, il quale si era opposto all'impiego del cannone dal Pont – Neuf asserendo: «La testa di un re non deve, cadendo, far più rumore della testa di un uomo qualsiasi»; Chénier, fratello di André; Vadier, uno di quelli che posarono una pistola sulla tribuna; Tanis, che diceva a Momoro: «Voglio che Robespierre e Marat si riappacifichino alla mia tavola». «Dove abitate? A Charenton. «Mi sarei stupito che abitaste altrove»; Legendre, il macellaio della rivoluzione d'Inghilterra: « Vieni dunque che ti spacchi la testa», gridava a Lanjuinais; E costui rispondeva: «Devi ottenere prima un decreto che mi classifiche tra i buoi»; Collot d'Herbois, macabro commediante che portava sul viso l'antica maschera con due bocche, una per il sì e una per il no, uomo che approvava con l'una ciò che biasimava con l'alra, pronto ad accusare Carrier a Nantes e a deificare Châlier a Lione, a inviare Robespierre al patibolo e Marat al Pantheon; Génissieux, il quale chiedeva la pena di morte contro chiunque portasse su di sé la medaglia rappresentante Luigi XVI martirizzato; Leonard Bourdain, il maestro di scuola che aveva offerto la sua casa al vegliardo di Mont-Jura;Topsent, marinaio; Goupilleau, avvocato; Laurent Lecointre, commerciante; Duhem, medico; Sergent, scultore; David,pittore; Joseph Égalité, principe. Atri ancora: Lecointe-Piuraveau, il quale chiedeva che Marat «fosse riconosciuto in stato di demenza»;
Victor Hugo (Ninety-Three)
Ceea ce-l deosebeşte pe gînditor de scriitor e faptul că gînditorul nu se apucă să scrie decît atunci cînd are ceva de spus. (Am formulat mai mult o dorinţă, decît o constatare.)
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Nimic nu-i mai rău ca un orgoliu disimulat sub o fizionomie bovină. Nu te porţi cu francheţe — o francheţe vecină cu impertinenţa — decît cu oameni pe care-i consideri cu mult mai prejos decît tine. De altfel, francheţea — în relaţiile literare — nu poate fi deosebită de mojicie sau de provocare. Nu ai dreptul să-i spui unui autor ceea ce gîndeşti cu adevărat despre opera lui, decât dacă-l admiri. Dar cîţi autori poţi admira ?
Emil M. Cioran (Taccuino di Talamanca: Ibiza (31 luglio-25 agosto 1966))
Se conformaron dos bloques iniciales de la confrontación; de un lado las denominadas «Potencias Centrales», Alemania y Austria-Hungría, y del otro, la Triple Entente, «los Aliados», Francia, Gran Bretaña y Rusia, junto con Serbia y Montenegro, más la agredida Bélgica4. Para Alemania era indispensable atacar cuanto antes a Francia, antes de que finalizase la movilización rusa. Por ello, Alemania, pretextando un ataque aéreo francés sobre Nuremberg, declaró la guerra a Francia el 3 de agosto. El 4 de agosto, Alemania invadía Bélgica, lo que provocó la declaración de guerra inglesa a Alemania el 4 de agosto.
Álvaro Lozano (Breve historia de la Primera Guerra Mundial (Spanish Edition))
Alegraos. carta a la VC (egarcia) - Tu subrayado en la página 14 | Location 212-216 | Añadido el jueves, 14 de agosto de 2014 20:20:43 «No se puede perseverar en una evangelización ferviente si no se está convencido, por experiencia propia, de que no es lo mismo haber conocido a Jesús que no conocerlo, no es lo mismo caminar con Él que caminar a tientas, no es lo mismo poder escucharlo que ignorar su Palabra, no es lo mismo poder contemplarlo, adorarlo, descansar en Él, que no poder hacerlo. No es lo mismo tratar de construir el mundo con su Evangelio que hacerlo sólo con la propia razón.
Anonymous
Mensagem postada na Usenet, 21 de agosto de 1994:   Start-up com bom capital busca programadores de C/C++/Unix muito talentosos para projeto pioneiro de comércio pela internet. É necessário ter experiência em projetar e desenvolver sistemas grandes e complexos (que possam ser atualizados) e ser capaz de fazer isso em um terço do tempo considerado possível. Exigimos bacharelado, mestrado ou Ph.D. em ciência da computação ou formação equivalente. Grande facilidade de comunicação é essencial. É desejável, mas não imprescindível, ter familiaridade com servidores de Web e HTML. Esperamos trabalhar com pessoas talentosas, motivadas, apaixonadas e interessantes que tenham disponibilidade para se mudar para Seattle (ajudaremos com os custos da mudança). Oferecemos uma participação significativa nas ações da empresa. Enviar currículo e carta de apresentação para Jeff Bezos. Endereço: Cadabra Inc. 10.704 N.E. 28th St., Bellevue, WA 98004 Oferecemos as mesmas oportunidades para todos.
Brad Stone (A loja de tudo: Jeff Bezos e a era da Amazon)
el "pobre compromiso social" de Shell proveía "el catalizador" para mayores perturbaciones, como sucedió en agosto de 2011 con un incidente que cortó una tercera parte de la producción diaria de petróleo de la compañía.
Anonymous
A fines de agosto nuestra delegación, junto con la portorriqueña, que era más numerosa, subió a bordo de un carguero cubano en el que habríamos de cubrir la primera etapa de nuestro regreso, hasta las Antillas francesas, adonde el barco llevaba una carga de cemento. Al atardecer zarpamos de la bahía de Santiago. Cuando nos alejamos de la isla era ya noche cerrada, y no se veía la tierra ni el mar, pues no había luna. Nos instalamos y empezamos a orientarnos en el barco y, al igual que los portorriqueños que venían con nosotros, trabamos conversación con la tripulación. El capitán era un antiguo estudiante de Filosofía de veintiséis años, con quien me apresuré a hablar de nuestro común tema de estudio. Era su primer viaje al mando de aquel barco y, como nosotros, debía familiarizarse con él y con la tripulación. De pronto, cuando estábamos en alta mar, en plena oscuridad, un avión sobrevoló el barco a muy baja altitud y a gran velocidad. Antes de enterarme de lo que ocurría, el avión cruzó otra vez por encima de nosotros. Cuando Kendra y yo corríamos al puente para preguntar al capitán qué pasaba, un miembro de la tripulación nos explicó tranquilamente que se trataba de un acto hostil por parte de un portaaviones norteamericano de los que controlaban el bloqueo económico. Con sus luces, el portaaviones empezó a hacer señales a nuestro barco pidiéndole que se identificara y explicase su misión. Naturalmente, podían ver la bandera cubana; todo aquello no era más que el rutinario hostigamiento que habían de soportar los barcos cubanos cada vez que salían de sus aguas territoriales. Mediante señales, el barco cubano comunicó que, antes de identificarse, quería saber el nombre y la misión de quienes deseaban aquella información. Durante aquellos momentos una cierta diversión había acompañado al nerviosismo. Pero después, de pronto, no lejos del barco, un extraño y silencioso estallido de luz rompió la oscuridad de la noche. Al principio semejaba una nubecilla en forma de hongo, pero un segundo después pareció desplazarse directamente hacia nosotros. Yo me asusté tanto que no pregunté lo que ocurría; pensé que, si aquello era gas letal, no podríamos escapar. La nube de luz inundó el barco e iluminó toda la zona circundante como un sol de mediodía. Un miembro de la tripulación dijo entonces que seguramente se trataba de un nuevo proyectil luminoso que estaba siendo experimentado por Estados Unidos aprovechando el bloqueo. Por fin nos libramos de los militares norteamericanos y pudimos disfrutar durante unos días de la legendaria belleza del Caribe. Pasamos junto a Haití y Santo Domingo, países no tan hermosos desde el punto de vista político, y después el barco recibió instrucciones de atracar en Guadalupe. Aunque no me gustaba la idea de encargarme de las relaciones con los nativos de la isla, yo era la única persona a bordo que sabía francés, de modo que no tuve alternativa. Nuestra delegación llevaba muy poco equipaje, pero los portorriqueños traían varias cajas de libros que les habían regalado los cubanos para su librería de San Juan. Tuve la precaución de preguntar a los funcionarios de la aduana si se proponían inspeccionar todos los equipajes
Angela Y. Davis (Angela Davis: Autobiografía)
Se eu fosse a ti Se eu fosse a ti amava-me, telefonava, não perdia tempo, dizia-me que sim. Não hesitava mais, fugia. Dava o que tens, o que tenho, para ter o que dás, o que me darias. Soltava o cabelo, chorava de prazer, cantava descalça, dançava, punha em fevereiro um sol de agosto, morria de prazer, não punha nenhum mas a este amor, inventava nomes e verbos novos, estremecia de medo perante a dúvida de que fosse só um sonho, fugia para sempre de ti, de ali, comigo. Se eu fosse a ti amava-me. Dizia-me que sim, vinha a correr para os meus braços , ou pelos menos, sei lá, respondia às minhas mensagens, às minhas tentativas de saber que é feito de ti, telefonava-me, que será de nós, dava-me um sinal de vida, se eu fosse a ti.
Juan Vicente Piqueras
De julio de 1520 a agosto de 1521 la guerra de la conquista de México, una de las grandes epopeyas militares de la historia, consistió básicamente en el sitio de la ciudad hasta que, materialmente destruida, se rindió por hambre y enfermedades (especialmente la viruela, llevada por los conquistadores).
Daniel Cosío Villegas (Historia general de México. Version 2000 (Spanish Edition))
El día del Watusi fue el 15 de agosto de 1971. Aún no era septiembre y ya habíamos ocupado la portería en la que iba a trabajar mi madre, un sótano próximo al gran templo que bautiza el barrio donde impone su sombra. Toda la ciudad, y no sólo las familias de comerciantes y empleados a los que ella iba a servir, comulgaba en un exagerado afecto por la quimera arquitectónica. Eran incesantes las cuestaciones populares para que ese delirio creciera aún más. «¡Ya tenemos cinco torres! Ya tenemos seis!», exclamaba la población con entusiasmo.
Francisco Casavella
What about Chef Agosto? Will he be okay in there?” Helen asked. “Him? Oh, he will be just fine.” She waved one arm in the direction of the kitchen. “He loves it in there because he can act like a mule and then stomp off into his refrigerator. Oh, don’t worry, lasses, the door has a safety latch inside, unfortunately.” Once
Sigrid Vansandt (Two Birds with One Stone (Marsden-Lacey Mystery #1))
Sabía por propia experiencia que la vida era un laberinto en el que la única puerta de salida conocida era la última: la muerte.
Jordi Sierra i Fabra (Tres días de agosto (Inspector Mascarell, #7))
El tiempo perdido. Los jóvenes no sabían que eso era imposible. Que se nace con un cheque en el que está apuntada la duración de la vida y que, segundo a segundo, minuto a minuto, hora a hora, día a día... se va gastando, sin vuelta atrás.
Jordi Sierra i Fabra (Tres días de agosto (Inspector Mascarell, #7))
Día 1   Miércoles, 23 de agosto de 1950
Jordi Sierra i Fabra (Tres días de agosto (Inspector Mascarell, #7))
Había llegado a su vida exactamente como aquel chaparrón de agosto, y se le había metido en el cuerpo como la humedad. [...] Iba demasiado deprisa pero le convenía un poco de empuje, para como estaba, quieta bajo ese balcón.
Sílvia Soler Guasch (L'estiu que comença)
Enough,” the horned man says. “I am Agosto, Faun King of the Meadow del Sol, and these are my kin. We live here safely away from the wicked birds near the river and far away from the Bone Valle.” I
Zoraida Córdova (Labyrinth Lost (Brooklyn Brujas, #1))
Shadows curl like tentacles around a figure cloaked in a bloodred dress. The material hugs her like death, and a helmet of bone and metal hides her face. She takes small steps, practically walking on air, and stops where Agosto is crouched. “You never learn, do you?” Then she pulls out a spear and drives it through the center of his hand.
Zoraida Córdova (Labyrinth Lost (Brooklyn Brujas, #1))
El problema de la vida no es que sea corta, sino que esperamos demasiado en COMENZAR A VIVIRLA” Barcelona, verano de 2010 No era de mi agrado tener que quedarme en Barcelona durante el caluroso mes de agosto.
Lorena Franco (Quédate conmigo)
El último lunes de agosto es un día de verano con una luz ya otoñal, como si el sol estuviera cansado de quemar, o se hubiera cubierto la cara con un velo de gasa. La
Almudena Grandes (Los besos en el pan)
1805 15 de agosto: juramento en el Monte Sacro, Roma, Italia. 27 de diciembre: se inicia en la masonería del rito escocés, en París. En enero de 1806 asciende al grado de maestro.
Gabriel García Márquez (El general en su laberinto)
Cuando el movimiento chicano empezó, vimos en Nuevo México, a las Chicana y a otras, trabajando para recuperar las tierras perdidas con la guerra de 1846-48 contra Estados Unidos, miles salieron de las escuelas secundarias para protestar contra el racismo, y muchas se pusieron Boinas Marrones para defender sus comunidades. Nosotros nos unimos a la United Farm Workers como campesinas y apoyamos el boicoteo. Nosotros marchamos en contra de la Guerra de Vietnam el 29 de Agosto de 1970, solo para ser perseguidos, acosadas y maltratadas con los gases lacrimógenos de la policía que incluso mató a tres chicanos ese día. When the Chicano movement began, we saw Chicanas and others in New Mexico working to get back land lost with the 1846-48 US war, thousands walking out of high schools to protest the racism, and many putting on Brown Berets to defend their communities. We joined the United Farm Workers as campesinas and boycott supporters. Thousands of us marched against the Vietnam war on August 29, 1970, only to be chased and struck down by tear-gassing police who also killed three Chicanos that day
Elizabeth Martínez (500 Years of Chicana Women's History / 500 Años de la Mujer Chicana: Bilingual Edition)
Il 24 agosto è ritenuto dai cercatori di segni un giorno nefasto, da quando, secondo la testimonianza di Plinio il Giovane, la lava del Vesuvio cancellò Pompei, evaporandone la vita, costringendo migliaia di persone a un combattimento impari con la morte. Il 24 agosto è anche il giorno in cui, nel 476, l’Impero romano andò giù; catastrofe cui non seguì nulla di buono, solo macerie e il dilagare di popoli frenetici che si muovevano convulsi, seminando anarchia e distruzione. Si può essere tenaci cercatori di segni o scettici impenitenti, ma una cosa è certa: la notte tra il 23 e il 24 agosto bisognerebbe passarla col fiato sospeso perché è la notte in cui cessano i venti estivi. Di lì inizia l’autunno, di lì la natura apre le porte all’incedere lento dell’inverno e il mondo pare spesso ribellarsi a questo innaturale passaggio dalla vita dell’estate alla morte dell’inverno, producendo altre morti.
Chiara Mercuri (Dante: Una vita in esilio (Italian Edition))
Il 24 agosto del 1313, Enrico VII morì di malaria. Malaria: il sangue nobile non le resiste meglio. Maledetta malaria, sulle tracce di Dante dai tempi in cui gli aveva strappato Guido.
Chiara Mercuri (Dante: Una vita in esilio (Italian Edition))
Los simpatizantes de la sublevación han pretendido que el alzamiento no hacía sino adelantarse a la revolución social-comunista que debía desencadenarse en el mes de agosto. Lo cual, sin embargo, parece poco probable. Los extremistas no tenían motivos para rebelarse contra un gobierno que todos los días abandonaba un poco de su débil poder entre sus manos.
Clara Campoamor (La revolución española vista por una republicana (España en armas nº 2) (Spanish Edition))
Lo mismo ocurrió con la bandera: en todas las provincias sublevadas siguió enarbolándose la bandera tricolor de la República. Sólo tras el 15 de agosto –un mes después del alzamiento– la bandera fue sustituida por la antigua bandera española, sobre la que se conservó el escudo republicano en lugar del escudo monárquico
Clara Campoamor (La revolución española vista por una republicana (España en armas nº 2) (Spanish Edition))
AGOSTO 14 NINGÚN OTRO LO HARÁ «Mi Señor eres tú. Fuera de ti, no poseo bien alguno». SALMOS 16.2, NVI En el corazón de todo hombre y mujer hay un lugar que solo Dios es capaz de llenar. Nosotros podemos tratar de satisfacer nuestros anhelos con diferentes cosas, pero mientras no lleguemos al punto de rendirnos por completo a Él, seguiremos siendo vulnerables a los pensamientos de temor, el descontento, los deseos egoístas, así como al orgullo y la lujuria. No obstante, cuando usted tiene comunión con Dios, Él empieza a transformar la misma esencia de su ser, cambiando su enfoque de sí mismo a Cristo. Él ocupa el trono de su corazón, conformándole a su carácter, libertándole de sus fortalezas de pecado, y rodeándole de su cuidado eterno. Hablando pragmáticamente, usted no puede experimentar esto a menos que busque de forma activa andar en los caminos de Dios y se rinda a Él. Mientras que lo mantenga alejado, no podrá conocerlo. Esto se debe a que las relaciones personales permanentes, incluyendo la suya con el Señor, solo pueden existir y crecer mediante la intimidad mutua. La única relación personal que puede saciar sus anhelos, sostenerle en las dificultades y darle paz es la relación personal que tiene con Dios. No lo aleje de ninguna manera. Padre, ocupa el trono de mi corazón y hazme un instrumento para tu gloria. Amén. En su presencia… permanezca por completo en su amor.
Charles F. Stanley (Cada día en su presencia: 365 Devocionales (Spanish Edition))
La guerra se declaró en 1792. La derrota, que el pueblo atribuirìa, no sin razón, a sabotaje real y a traición, trajo la radicalización. En agosto y septiembre fue derribada la monaquía, establecida la república una e indivisible y proclamada una nueva era en la historia humana con la institución del año I del calendario revolucionario y por la acciónde las masas sanscuolottes de París. La edad férrea y heroica de la Revolución francesa empezó con la matasnza de los presos políticos, las elecciones para la Convención Nacional - probablemente la asamblea más extraordinaria en la historia del parlamentarismo- y el llamamiento para oponer una resistencia total a los invasores. El rey fue encarcelado, y la invasión extranjera detenido por un dramático duelo de la artillería en Valmy.
Eric J. Hobsbawm (La era de la revolución (1789-1848))
Propongo, hoy mismo, viernes 26 de agosto», escribió Lenin, «disolver el comité. (…). Detener a Prokopovich por intenciones sediciosas (…) y mantenerlo tres meses en prisión. (…) Expulsar de Moscú inmediatamente, hoy mismo, a los otros miembros del comité, enviarlos, por separado unos de otros, a capitales de distrito, si es posible, fuera de la red ferroviaria, y en residencia vigilada. (…). Publicaremos mañana un comunicado gubernamental breve y seco en cinco líneas: Comité disuelto por negarse a trabajar.
Stéphane Courtois (El libro negro del comunismo: Crímenes, terror, represión (Spanish Edition))
La paura della morte si dileguò e le subentrò una meravigliosa indifferenza. Egli si distese come per dormire. Il cielo gemmato della notte d'agosto stava immobile sopra di lui. Fra i miliardi di stelle nessuna baluginava. Stefano era solo nel mondo e col mondo.
Franz Werfel (I quaranta giorni del Mussa Dagh: Volume II)
Mas em agosto de 1993 veio pelos jornais a notícia da existência de uma rede petista de informações: chefiados pelo deputado José Dirceu, técnico em espionagem treinado em Cuba, centenas de militantes-delatores formavam um serviço secreto particular infiltrado em ministérios, polícia, empresas estatais e bancos. Esta notícia dava retroativamente sustentação àquela hipótese que eu rejeitara como um tanto paranóica.[ 250 ] Com
Olavo de Carvalho (O Jardim das Aflições: De Epicuro à Ressurreição de César: ensaio sobre o Materialismo e a Religião Civil)
- Nós concordámos que as coisas acabavam em agosto, Beyah. Combinámos que íamos ficar na parte menos profunda da água. Reviro os olhos. - Quem disse que há pessoas que se afogam nas águas menos profundas foste tu. - Inclino-me para a frente até ele voltar a olhar para mim - Estou a afogar-me, Samson. E és tu quem me está a segurar debaixo de água. - Limpo os olhos furiosa.
Colleen Hoover (Heart Bones)
...de cómo los náufragos, como los atunes, vuelven a la vida bajo la luz de agosto en el Mediterráneo...
Manuel Vicent (Son de mar)
La Primera Guerra Mundial empezó en agosto y, cuatro años después, había dejado millones de muertos, borrado del mapa cuatro imperios, cambiado el mapa de Europa para siempre.
El País (Entender la Primera Guerra Mundial)
E invece, in un pomeriggio di età agosto, capisci che non stai combattendo i mostri, ma che il tuo mostro ha divorato te. [..] quella bambina che credeva di poter essere amata solo facendo la brava, quella che esisteva esclusivamente attraverso l'approvazione degli altri, tormentata dalla folle e inconfessata paura che, se avesse smesso di compiacerli, il loro amore sarebbe scomparso. Quella che non si era mai concessa la possibilità di fare la cosa sbagliata, di correre un rischio, di accettare di sentirsi sola o spaesata. Quella che adesso, d'un tratto, in una camera di ospedale, davanti a una donna vicina alla fine, si accorge di aver scalato una montagna che non era davvero la sua.
Matteo Bussole
¿Sabe qué edad tengo? —No puedo imaginarme que usted tenga una edad —
Gabriel García Márquez (En agosto nos vemos)
posibilidades
Gabriel García Márquez (En agosto nos vemos)
Hablemos de ello, amigo, sintamos la feliz agonía que provoca tanta belleza pasajera.
Fernando Diaz San Miguel (Agosto)
Éste es el espíritu de nuestro tiempo. Visiones fugaces, sonidos lejanos, eso somos nosotros. Sentimientos incompletos.
Fernando Diaz San Miguel (Agosto)