Ati Quotes

Ati sarvatra varjayet: Excess of anything is bad. Some of us are attracted to Good. But the universe tries to maintain balance. So what is good for some may end up being bad for others... Agriculture is good for us humans as it gives us an assured supply of food, but it is bad for the animals that lose their forest and grazing land.

For ruining a fact, do not attack it, defend it badly.

Ishte teper e veshtire te futeshe brenda zemres saj.Ishte plot mure te larta akulli dhe rrethuar me mosbesim.Por nese arrije te futeshe,nuk dilje kurre prej aty.

Për fatin e keq të njeriut, kujtimet nuk lihen dot në asnjë vend. Do apo s’do ti, ato të ndjekin nga pas si hija, që aty është gjithmonë, pavarësisht nga fakti nëse është diell dhe ti e sheh apo është vrenjtur dhe nuk mundesh.

Tante Atie once said that love is like rain. It comes in a drizzle sometimes. Then it starts pouring and if you’re not careful it will drown you.

Oamenii nu stiu niciodata cine sunt, stiu doar sa spuna ce fac, ati observat?

Es tevi gribu Cik labi, ar tevi var neizlikties, Es tikai ar tevi gribu tikties, Es gribu, lai tikai tu manī skaties, - Kad tu manī skaties, es esmu patiess. Kad tu manī skaties, es esmu patiess, Mūsu dzīvē vēl simtiem vilcienu aties Un tūkstošiem jūdžu būs jāiet vēl kājām Un varbūt bez ūdens, bez sāls un bez mājām. Bez ceļa, bez ūdens, bez sāls un bez mājām Man liekas, mēs tūkstošiem jūdžu jau gājām. Tavs skatiens bij traks, un tavs skatiens bij prātīgs, Tavs augums kā rudzu maize bij sātīgs. Tavs augums kā rudzu maize ir sātīgs, Ta zeme, ko min tavas kājas, man patiks, Pat sviedriem un asinīm saindēta Tā zeme, ko min tavas kājas, būs svēta. Šī zeme, ko min tavas kājas būs svēta. Balti ķirši un sarkanas rozes zied sētā. Kā laiku un telpu, un bezgalību Es tevi gribu.

este evident ca atat omul, cat si Zeii, oriunde dispun de putere si-o exercita dintr-un invincibil impuls al firii. si voi, ca toti ceilalti, ati actiona exact ca noi, daca ati avea o putere egala cu a noastra.

Aduni,cuceresti,castigi si lupti pentru a fugi de tine,pentru a-ti invinge intristarea de a nu exista,in mod real,decat tu insuti.

Qui n'a plus qu'un moment a vivre N'a plus rien a dissimuler

Da, domnule, un roman e ca o oglinda purtata de-a lungul unui drum batut de multa lume. El va rasfrange in ochi cand seninul cerului albastru, cand noroiul mocirlelor din cale. Iar pe cel ce poarta povara oglinzii in spate il veti invinovati ca e imoral! Oglinda lui arata noroiul, iar voi invinuiti oglinda! Mai bine ati invinui drumul pe care se afla mocirla si, mai mult inca, pe inspectorul drumurilor, care ingaduie sa zaca apa si sa se formeze mocirla.

Në rruget e tjera dëgjoheshin aty-këtu britma fatkëqijsh, që i zvarrisnin për flokësh, per t'i çuar në Degë. Fajësoheshin se gjatë mitingut të përmortshëm, në vend që të qanin a, së paku, të psherëtinin, kishin qeshur e, ndonëse ata bënin be e rrufe se s'kishin qeshur aspak e, përkundrazi, kishin qenë të vrarë në shpirt si të gjithë, por që as vet s'e dinin pse, e qara befas u qe kthyer në ngërdheshje, madje, shtonin se s'ishte hera e parë që u ndodhte kjo, askush nuk i besonte e, në vend t'i dëgjonin, i godisnin më fort.

Ati sarvatra varjayet. Excess should be avoided; excess of anything is bad.

Jocul, ispravit mereu printr-o cazatura, nu era decat o poveste care anunta viitorul. Asa cum sunt toate jocurile copilariei: marionetele ne arata cat de scurta si de tulburata ne e viata, de-a v-ati ascunselea ne invata cum se cauta emotiile, Inelus-invartecus, cat ai de alergat ca sa-ti indeplinesti dorintele, iar de-a baba oarba, dragostea oarba si dibuitul.

Live life to the fullest, always respecting others but more important yourself. vivi tu visa al maximo, siempre respetando a los demas pero sobre todo ati misma.

si v'ati facut robi ai lui Dumnezeu, aveti ca rod sfintirea, iar ca sfîrsit: viata vecinica. 23Fiindca plata pacatului este moartea: dar darul fara plata al lui Dumnezeu este viata vecinica în Isus Hristos,

Nen flamujt e melankolise Ne vendin tone kudo valojne flamujt e nje melankolie te trishtueshme... ...dhe askush s'mund te thote se ketu rron nje popull qe nderton dicka te re. Aty ketu ne hijet e flamujve mund te shifet nje mund, nje perpjekje e madhe permbi vdekje per te pjelle dicka te madhe, per te qite ne drite nje xhind! Por,(o ironi) nga ajo perpjekje lind vetem nje mi. Dhe keshtu kjo komedi na plas diellin e gazit, nsa prej marazit pelcasim. Ne prakun e cdo banese ku ka ndonj shenj jetese valon nga nje flamur melankolie te trishtueshme.

Nu crea copii pana cand nu esti gata sa fii un creator si sa dai nastere la creatori. E gresit sa faci copii din nevoie, e gresit sa folosesti un copil pentru a-ti alina singuratatea, e gresit sa-ti creezi un scop in viata din a reproduce o copie a ta. E gresit sa cauti nemurirea varsandu-ti samanta in viitor, ca si cum sperma ti-ar contine constiinta.

Our love of beauty is merely a trick produced by the way we look, and the broader the vision grows the clearer the wrinkles are seen

Eforturile noastre conteaza mai mult decât rezultatele Ceea ce conteaza pentru Cer nu sunt succesele pe care le reputati, ci eforturile pe care le faceti, caci numai ele va mentin pe drumul cel bun, în timp ce succesul va poate tenta sa renuntati la vigilenta. Chiar daca nu ati reusit, chiar daca nu ati ajuns la un rezultat, nu face nimic: cel putin ati lucrat.

And so, it is not our own life that we live, but the lives of the dead, and the soul that dwells within us is no single spiritual entity, making us personal and individual, created for our service, and entering into us for our joy. It is something that has dwelt in fearful places, and in ancient sepulchres has made its abode. It is sick with many maladies, and has memories of curious sins. It is wiser than we are, and its wisdom is bitter. It fills us with impossible desires, and makes us follow what we know we cannot gain. One thing, however, Ernest, it can do for us. It can lead us away from surroundings whose beauty is dimmed to us by the mist of familiarity, or whose ignoble ugliness and sordid claims are marring the perfection of our development. It can help us to leave the age in which we were born, and to pass into other ages, and find ourselves not exiled from their air. It can teach us how to escape from our experience, and to realise the experiences of those who are greater than we are. The pain of Leopardi crying out against life becomes our pain. Theocritus blows on his pipe, and we laugh with the lips of nymph and shepherd. In the wolfskin of Pierre Vidal we flee before the hounds, and in the armour of Lancelot we ride from the bower of the Queen. We have whispered the secret of our love beneath the cowl of Abelard, and in the stained raiment of Villon have put our shame into song. We can see the dawn through Shelley's eyes, and when we wander with Endymion the Moon grows amorous of our youth. Ours is the anguish of Atys, and ours the weak rage and noble sorrows of the Dane. Do you think that it is the imagination that enables us to live these countless lives? Yes: it is the imagination; and the imagination is the result of heredity. It is simply concentrated race-experience.

Ati ynë që je në qiell, jepna fuqinë të mbajmë gojën mbyllur kur s'kemi gjë për të thënë. Falna durimin të thellojmë një punë përpara se të shkruajmë mbi të! Frymëzona me një ndenjë të mprehtë të drejtësisë që të flasim jo vetëm me paanësi, por dhe të sillemi ashtu! Shpëtona nga grackat e gramatikës, nga shtrembërimet e gjuhës dhe nga lajthimet e shtypit. Ashtu qoftë!

In order to benefit yogis and yoginis who are applying themselves diligently in the preliminary practices and guru yoga, like rivers of various sizes and lengths, that all flow down or condense together into one great ocean, I have written down the quintessential meaning of the practices and pointing-out processes of Ati Yoga, the ultimate embodiment of the meaning of meditation.

Vetmia Më plak mërzitja që vetmia më sjell; përbuzja, urrejtja të gjith sendet m'i mbështjell që kam shumë anmiq të liq në këto sende pa shpirt, Nuk flasin. As sy s'kanë. Po mue më bahet se aty janë vetëm që të më plasin zemrën. Së paku, të më shajnë: I mallkuem! Së paku, të anë tallin: I uruem! Së paku, të më këndojnë: -I yni zot! Ose të më thonë: - Jeton kot! Të flasin, të flasin se fjalë due në kët vetmi me ndigjue. Ose të më tregojnë historinë e tyne, autobiografinë: ndoshta ty do gjej gjasim mejeten tcme pa tingllim që në vetmi po e kaloj - dhe s'po dij a rroj e s'rroj. Sendet heshtin. - sa të pamëshirë! Më bajnë dhe mue të hesht me pahirë, pse gojë s'kanë dhe nuk flasin, aty janë vetëm të më plasin zemrën teme që po vuen dhe në mërzi vetveten truen.

Láska je, keď niekto odchádza a ty máš pocit, že by si mu chcel niečo povedať. Cítiš, že je to čosi dôležité a naliehavé, hoci to navonok nemusí tak vyzerať, ale za svet si na to nevieš spomenúť, alebo si v časovej tiesni nevieš napochytre vybrať z nepreberného množstva nikdy nevysloveného.

Pastroj zërin, ul kokën për t'u treguar akoma më qartë që për mua opinioni i tyre është komplet i panevojshëm dhe lexoj. - Ju lutem, më lejoni të prezantoj veten time. Nëse historia na ka mësuar diçka kjo është që... e harrova çfarë. Po ja, ideja ishte që me të rinjtë mund të ndryshosh situatën, të shpëtosh shtetin, të ngresh kombin, të formosh kombëtare të fortë fizikisht, aq sa të paktën të marrim ndonjë barazim. Bo, bo, i tmerrshëm jam, edhe i fortë, edhe humorist, edhe idealist. Më shikoni e lini sytë, se jam i riu shqiptar. Jam e ardhmja, përuluni, më nderoni, më masakroni, po vij. Ah, po, jam shumë evropian, jam i majtë, po më punon babi në një firmë private dhe ndonjëherë bëhem i djathtë. Copë-copë i kam duart, brohoras sa andej-këtej se na thanë që do të na japin fushë për të luajtur futboll. Jam shumë i pavarur, shumë "indipendent", po këto kohët e fundit, çoç varem pak, se e pashë që s'ma varte njeri ashtu. Po jam edhe shumë i zgjuar, jam diplomuar jashtë, por këta s'më bëjnë kryeministër edhe pse unë jam i zgjuar se kam mbaruar shkollën jashtë. S'më votojnë këta derra. Unë jam edhe vegjetarian se ashtu më kanë mësuar dhe respektoj naturën. Unë u thashë do të vij më datë 27, ma bëni gati një karrige aty, se jam shumë i zgjuar, por këta s'marrin vesh. Ndonjëherë më marrin me vete, çajmë tunele, çajmë male, ndërtojmë hidrocentrale, jam aq i ri sa nuk rri më ulur në kafene, rri në këmbë e kënaqem se në mitingje është plot me të rinj si puna ime. Po unë jam shumë i turpshëm e u them: "Ore jam i mirë unë. Do bëj revolucion unë. S'e sheh që kam veshur edhe bluzë me atë meksikanin, Çenë, edhe pse familja ime thotë: "Jo", po ku marrin vesh ata." Erdha këtu dje, pardje; takova Çimin, i thashë: "O Çimo, do i lujmë fenë lal, revolucion do bëjmë!". "Mirë", tha Çimi; e bëra kryeministër provizor të qeverisë provizore dhe dolëm në rrugë të gjithë bashkë, pastaj shkuam në shtëpi veç e veç. Po Çimin do e heq nga puna, se dje s'më dha cigare dreqi, unë i kisha mbaruar, nga shoqëria kishin mbaruar fondet, ngela thatë...

„Poate ca ati inteles pana acum: pentru oameni ca mine, adica pentru cunoscatorii intr-ale amaraciunii, care preschimba in cele din urma dragostea si suferinta, fericirea si lipsurile in pretextul unei vesnice singuratati, nu exista mari bucurii in viata, dupa cum nu exista nici mari tristeti. Nu spun ca nu-i pricepem pe ceilalti atunci cand sufletele le sunt ravasite de asemenea simtaminte; dimpotriva, ii intelegem peste poate pe cei care le traiesc pana la capat. Ceea ce nu pricepem este strania neliniste in care se cufunda sufletul in asemenea clipe. Aceasta neliniste tacuta, care ne intuneca mintea si sufletul, ia locul bucuriei si tristetii pe care ar trebui, de fapt, sa le incercam.

Do të mendoja se shpirti që është prishur një herë është prishur përgjithmonë, përpos nëse ndonjë ndryshim i papritur, ndonjë ndërrim i befasishëm i fatit dhe i situatës i ndryshon papandehur marrëdhëniet e tij dhe me një tronditje të fuqishme i ndihmon të marrë të mbarën. Pasi i ka ndërprerë të gjitha shprehitë e tij dhe i janë ndryshuar të gjitha pasionet, në këtë rrëmujë të përgjithshme, njeriu e gjen ngandonjëherë karakterin e tij të përparshëm, dhe bëhet si një qenie e re, e cila sapo ka dalur nga duart e natyrës. Atëherë kujtimi i rënies së mëparshme mund të shërbej si mbrojtje nga një rënie e re. Dje njeriu ishte i neveritshëm dhe i dobët; sot është i fuqishëm dhe shpirtmadh. Duke vështruar veten kaq nga afër në dy gjendje kaq të ndryshme, njeriu e ndien më mirë sa e vlefshme është gjendja në të cilën është ngritur, dhe bëhet më i kujdesshëm që të qëndroj aty.

Poetët bëjnë dashuri ndryshe nga ne, komplet ndryshe plako. Kanë ngjyra të tjera në kokë, bile dhe seksi i tyre është më i hijshëm. Bëjnë dashuri në krevate librash mbushur me petale vargjesh; në kokën e tyre të sëmurë krijojnë aktin e parë. Poetët qeshin pa hapur gojën dhe e mbyllin me sy mbyllur për të puthur më mirë, sepse nuk janë si ne. Poetët nuk të prekin, por përkedhelin format e trupit në flokët e tu të ashpër, një krijesë e zhdukur e ndonjë pylli të errët është në krevat me ta. Të mbulojnë me frymën e tyre derisa ndihesh i sigurt. Përshpërisin fjalë që nuk njihje, e je i lumtur, sepse duket qartë që do të mësosh diçka të re. Do kesh një fron në një mbretëri tjetër dhe lëpin buzët nga kënaqësia, sepse ajo që po dëgjon është Zgjidhja e të gjitha problemeve. Buzëqesh sepse ke prekur gjithçka duhet të prekje dhe ke shlyer borxhin tënd me veten e tashmë je i lirë në një mënyrë të re. Zbulon me habi që dy njerëz nën një batanije kanë më shumë hapësirë se sa kishe menduar ndonjëherë. Të vjen keq që ka aq shumë vend bosh, e ti vendin do ta përdorësh, do ta mbushësh. Dhe vendos që aty mund të fusim një fëmijë, këtu një divan, këtu një shëtitje të dielën e s'ke frikë, sepse poeti të bërtet fjalë të sigurta në kokë e ti ndihesh mirë. Pastaj... pastaj, poetët të braktisin, për herë të parë e të fundit.

Luli i vocërr Askush s'e njef Lulin. As shokët e tij, që përpara tij lozin, nuk e njofin. Ma mire me thanë se e njofin, por ata lozin për hesap të vet e Luli i shikon për hesap te vet. Sot gjithkush ka punet dhe telashet e veta, ashtu dhe fëmijtë, ashtu dhe Luli. More Lul! Shumë heret ke fillue me shikue punën tande! Kur Luli hyn n'oborr të shkollës, buza i qeshet nga pak, por askuj, asnji fjalë s'i thotë. Ecë ngadale, tue shikue djathtas e majtas, po gjithnji tue ecë deri sa të mbrrijë në cak të vet. Aty, te dera e rruginës shkollore, shumë i pëlqen të qëndrojë. Aty asht caku i tij, i praruem me rrezet e ngrofta të diellit në këto ditët e vjeshtës. Mbështetet Luli për mur, grushtat e vogjël i shtje ndër xhepa, hundën picrroke të kuqun nga të ftoftit e mëngjesit ja sjell diellit dhe...shikon. Gjaja që ma tepër tërhjek vëmendjen janë çizmet që i kanë të veshun disa shokë të tij. Sa te bukura janë! Si shkëlqejnë! - mendon Luli dhe pa dashtje i shkojnë sytë ndër tullumbat e veta, nëpër të cilat shifen fare mirë të pesë gishtat e kambëve të zbathuna. Nga kurreshta i afrohet nji shokut që ka çizmet ma të reja. Ulet dhe shef në lustrin e çizmes kambët e veta të zbathuna - aq shumë shkëlqejshin çizmet!!! Mbasi shoku me çizme fluturoi, Luli ngadalë shkoi te caku i vet, në diell, t'i ngrohi kambët. - Por kur s'ka diell, si ia ban i shkreti Lul? Ndoshta ia bajnë hallin apostujt e mëshirës dhe të dashunis... Noshta, ndoshta... Nganjiher i afrohet mësuesi Lulit. Dhe kur Luli e ka ftyrën e dlirë dhe pa puça, mësuesi ia ledhaton faqet, gushën, e Luli i afrohet, ja merr dorën, e shikon me sy pëllumbi, dhe kishte me dashtë t'i falë diçka mësuesit. Por vjollca nuk ka. Veç në i faltë tollumbat e veta, që kanë hapun gojën si me dashtë me e hanger mësuesin. Po, po, tollumbat e Lulit të vocërr kanë me e hangër mësuesin.

Cred ca era ora unu noaptea cand m-am trezit pe strada. Era o noapte clara, linistita si geroasa. Aproape ca alergam, ma grabeam tare, dar nu ma duceam acasa. "De ce m-as duce acasa? Oare acum pot avea casa? In casa se traieste, maine m-as trezi ca sa traiesc, dar oare asta e posibil acum? Viata s-a sfarsit, nu mai pot trai". Asa am ratacit pe strazi, nestiind unde merg si nici nu stiu daca voiam sa ajung undeva. "Acum, nicio actiune, mi se parea in acel moment, nu poate avea vreun scop." Si lucru ciudat : mi se parea ca in jurul meu toate, chiar si aerul pe care-l respiram, era de pe alta planeta, de parca brusc nimerisem pe luna. Toate - orasul, trecatorii, trotoarul pe care fugeam, toate nu mai erau ale mele. "Uite, aici e Piata Palatului, aici - Catedrala Sfantului Isac, imi trecu prin minte,dar acum nu mai am nicio legatura cu ele; totul pare ca s-a instrainat, nimic nu mai este al meu. O am pe mama, pe Liza - dar ce importanta are, ce sa fac eu acum cu mama si cu Liza? Totul s-a sfarsit, totul s-a sfarsit deodata, in afara unui singur lucru : sunt un hot, pe vecie. "Cum sa dovedesc ca nu sunt hot ? Oare mai pot s-o fac acum? Sa plec in America? Si ce-as dovedi cu asta? Versilov va fi primul care va crede ca am furat ! << Ideea >> ? Care << idee >> ? Ce mai inseamna acum << ideea >> ? Peste cincizeci de ani, peste o suta de ani, cand voi trece, mereu se va gandi un om care, aratand spre minr, va spune : Uite, asta e un hot. Si-a inceput << ideea >> furand ..." Simteam oare ranchiuna? Nu stiu, poate ca da. Straniu, totdeauna, poate ca inca din frageda copilarie, am avut aceasta trasatura de caracter : daca mi se facea un rau, daca duceau acest rau pana la limita sau ma jigneau insuportabil, totdeauna aparea dorinta de neatins de a ma supune pasiv jignirii si chiar de a implini dinainte dorintele celui care ma jignea : "Poftim, daca voi m-ati umilit, eu ma umilesc si mai abitir, uitati-va, admirati !

Prima porunca: Sa astepti oricat. A doua porunca: Sa astepti orice. A treia porunca: Sa nu-ti amintesti, in schimb, orice. Nu sunt bune decat amintirile care te ajuta sa traiesti in prezent. A patra porunca: Sa nu numeri zilele. A cincea porunca: Sa nu uiti ca orice asteptare e provizorie, chiar daca dureaza toata viata. A sasea porunca: Repeta ca nu exista pustiu. Exista doar incapacitatea noastra de a umple golul in care traim. A saptea porunca: Nu pune in aceeasi oala si rugaciunea si pe Dumnezeu. Rugaciunea este uneori o forma de a spera a celui ce nu indrazneste sa spere singur. A opta porunca: Daca gandul asta te ajuta, nu evita sa recunosti ca speri neavand altceva mai bun de facut sau chiar pentru a te feri de urmarile faptului ca nu faci nimic. A noua porunca: Binecuvanteaza ocazia de a-ti apartine in intregime. Singuratatea e o tarfa care nu te invinuieste ca esti egoist. A zecea porunca: Aminteste-ti ca paradisul a fost, aproape sigur, intr-o grota.

The issues of antidepressant-associated suicide has become front-page news, the result of an analysis suggesting a link between medication use and suicidal ideation among children, adolescents, a link between medication use and suicidal ideation among children, adolescents, and adults up to age 24 in short term (4 to 16 weeks), placebo-controlled trials of nine newer antidepressant drugs. The data from trials involving more than 4.4(K) patients suggested that the average risk of suicidal thinking or behavior (suicidality) during the first few months of treatment in those receiving antidepressants was 4 percent, twice the placebo risk of 2 percent. No suicides occured in these trials. The analysis also showed no increase in suicide risk among the 25 to 65 age group. Antidepressants reduced suicidality among those over age 65. Following public hearings on the subject, in October 2004, the FDA requested the addition of “black box” warnings—the most serious warning placed on the labeling of a prescription medication—to all antidepressant drugs, old and new.

Cybele, or the Great Mother—Magna Mater. This Cybele was supposed to have conceived a passion for a young man named Atys, and when Atys failed to respond to her advances, she became jealous. When she caught him having it off with someone else, she drove him so mad that he castrated himself. I am afraid that respectable young Londoners had celebrated their devotion to Magna Mater by doing the same—and we know this for sure because the river near London Bridge has also yielded a fearful set of serrated forceps, adorned with the heads of Eastern divinities.

- […] Va voi spune simplu ca trebuie sa traiti numai pentru ca viata e frumoasa in sine. Nu exista in lume decat un singur lucru foarte grav si de nevindecat: moartea! Restul poate si trebuie vindecat, chiar si dragostea cea mai adevarata si infocata, ca de exemplu, cea pe care o traiti voi acum! D’Assas scutura din cap cu o violenta disperata. -Imi vorbiti asa pentru ca voi n-ati iubit niciodata! zise el. Saint-Germain surase… -Ce numiti voi iubire? zise el cu o gravitate si mai pregnanta. Ascultati-ma bine. Poate ma veti intelege, pentru ca sunteti unul din sufletele cele mai generoase pe care le-am intalnit. Pentru umanitate in ansamblul sau, iubirea e o forma de egoism. Un barbat iubeste o femeie. Ceea ce vrea sa insemne ca o doreste; in felul asta doreste posesia; vrea neaparat ca acea femeie sa-i apartina in exclusivitate. Daca femeia e venala, o cumpara ca pe o statuie sau orice alt obiect de lux. Daca e onesta, se straduieste sa-i demonstreze ca trebuie sa-i apartina numai lui, si de buna voie. Una peste alta, vrea sa puna mana pe ea. E o opera de cucerire in felul barbarilor din antichitate. Dovada: chinurile iubirii se micsoreaza, disparand aproape cu totul daca femeia vizata nu se da nimanui. Ceea ce se cheama gelozie nu-i decat expresia acestui egoism de o factura deosebita… Barbatul cauta deci mai ales sa-si satisfaca propriul sau apetit de cuceritor si de proprietar atunci cand afirma ca iubeste. Iubirea, asta inseamna: vreau. Vreau acest obiect: bronz, marmura sau femeie. Pentru mine, numai pentru mine! Asa vreau eu. Si atunci spun ca o iubesc! Cat imi e de mila!... -Asa deci, murmura d’Assas, exista si o alta forma de iubire!... -Da, iubirea exista! E adevarat. E mai pretioasa decat comorile lui Ali-Baba! Dar, ma rog, ea exista. Putini barbati o cunosc. Este aproape la fel de greu de gasit un barbat care iubeste, pe cat e de greu de gasit o femeie care sa merite a fi iubita. Dar se mai intampla! -Si cum e dragostea asta de care vorbiti? intreba cavalerul. -Iubirea aceasta, zise atunci contele, este forma cea mai perfecta a devotamentului, adica tocmai contrariul a ceea ce vulgul considera a fi iubire. A iubi o femeie nu inseamna decat a dori cu ardoare fericirea ei, si nu fericirea ta. Intelegeti ce vreau sa spun? -Da… sau cel putin cred ca da, zise d’Assas. -Iubesc o femeie. Iata ce inteleg prin asta: daca aceasta femeie ma cheama in ajutor, voi fi in stare si de muncile lui Hercule, voi face sa tremure si cerul si pamantul ca sa-i asigur fericirea… dar daca ea se indeparteaza de mine… daca simpatia ei se indreapta spre un altul… -Ei bine? -Ei bine, pentru ca o iubesc… pentru ca am consimtit sa-i asigur fericirea, nu numai ca nu voi fi un obstacol intre ea si barbatul alea… dar chiar ma voi bucura vazand ca a gasit fara mine acea fericire pe care pretindeam ca i-o aduc. -Ingrozitoare teorie! -Spuneti ca e ingrozitoare pentru ca nu ati gustat farmecul nesfarsit al devotamentului pur, al sacrificiului care nu asteapta recompensa… Eu, care am cunoscut toate formele iubirii, de la gelozia care nutreste ganduri criminale pana la disperarea ce naste ganduri de sinucidere, va spun ca numai in devotement e iubire!... D’Assas, visator, asculta cuvintele lui Saint-Germain care, putin cate putin, ii alinau durerea si o faceau mai usor de suportat. Poate contele nu avea alt scop decat acela de a-si expune teoria sa cu privire la iubire. Cavalerul, cum o spusese si Saint-Germain, era cu adevarat un suflet generous. Incepuse sa intrezareasca posibilitatea de a se devota fericirii Jeannei; incetul cu incetul ideea sinuciderii incepea sa piarda teren. Caci cuvintele contelui incolteau si dadeau roade. “Un singur lucru e nevindecabil: moartea!” Caci murind, nu se condamna singur sa nu o mai vada pe Jeanne?

Uji që pikonte nga çatia, bënte një vrimë në rërën e oborrit. Dëgjohej: "pikë-pikë", e pastaj prapë "pikë" mbi një gjysmë flete dafine që e bënte të rrotullohej e të kërcente duke e shtyrë në të çarat e tullave. Sa kishte kaluar stuhia dhe tani, herë pas here, flladi tundte degët e shegës, duke bërë që prej tyre të hidhte mbi tokë një shi të dendur me ca pika të ndritshme që pastaj veniteshin. Pulat, të ngrysura dhe si të përgjumura, shkundnin herë pas here krahët dhe vinin vërdallë nëpër oborr, duke çukitur me nxitim për të kapur krimbat që kishte nxjerrë shiu nga toka. Me t'u çarë retë, dielli ndriçonte gurët, ylberizonte me të gjitha ngjyrat, pinte ujin e tokës, argëtohej me ajrin duke u dhënë shkëlqim gjetheve me të cilat luante ajri. - Ç'bën aq shumë në nevojtore, djalosh? - Asgjë, mama. - Po ndenje shumë aty, ka për të dalë ndonjë gjarpër e do të të kafshojë. - Po, mama. < <> <> - Të thashë që të dalësh nga banja, djalosh. - Mirë, mama, ja erdha. <> Ngriti sytë dhe pa të ëmën te dera. - Pse vonohesh kaq shumë? Ç'bën aty? - Po mendohem. - Pse këtu e gjete të mendohesh? Nuk të bën mirë të rrish kaq shumë në banjë. Veç kësaj, duhet të merresh me diçka. Pse nuk shkon te jot nunël për të shkoqur misër? - Mirë, mama. Ja, po shkoj. *

I still felt a little bit sick for needing the help of a Librarian. It was frustrating. Terribly frustrating. In fact, I don’t think I can accurately—through text—show you just how frustrating it was. But because I love you, I’m going to try anyway. Let’s start by randomly capitalizing letters. “We cAn SenD fOr a draGOn to cArry us,” SinG saId As we burst oUt oF the stAirWeLL and ruSHED tHrough ThE roOm aBovE. “ThAT wILl taKe tOO Long,” BaStiLlE saiD. “We’Ll haVe To graB a VeHiCle oFf thE STrEet,” I sAid. (You know what, that’s not nearly frustrating enough. I’m going to have to start adding in random punctuation marks too.) We c! RoS-Sed thrOu? gH t% he Gra## ND e ` nt < Ry > WaY at “A” de-aD Ru) n. OnC $ e oUts/ iDE, I Co* Uld sEe T ^ haT the suN wa + S nEar to s = Ett = ING—it w.O.u.l.d Onl > y bE a co@ uPle of HoU[ rs unTi ^ L the tR} e} atY RATiF ~ iCATiON ha, pPenEd. We nEeDeD!! to bE QuicK?.? UnFOrTu() nAtelY, tHE! re weRe no C? arriA-ges on tHe rOa ^ D for U/ s to cOmMan > < dEer. Not a ON ~ e ~. THerE w + eRe pe/\ Ople wa | lK | Ing aBoUt, BU? t no caRr# iaGes. (Okay, you know what? That’s not frustrating enough either. Let’s start replacing some random vowels with the letter Q.) I lqOk-eD arO! qnD, dE# sPqrA# te, fRq? sTr/ Ated (like you, hopefully), anD aNn | qYeD. Jq! St eaR& lIer, tHqr ^ E hq.d BeeN DoZen! S of cq? RrIqgEs on The rQA! d! No-W tHqRe wA = Sn’t a SqnGl + e oN ^ q. “ThE_rQ!” I eXclai $ mqd, poIntIng. Mqv = Ing do ~ Wn th_e RqaD! a shoRt diStq + + nCe aWay < wAs > a sTrANgq gLaSs cqnTrAPtion. I waSN’t CqrTain What it wAs >, bUt It w! qs MoV? ing—aND s% qmewhat quIc: =) Kly. “LeT’s G_q gRA? b iT!

Po njerëzit janë të ndryshëm. Ka të tillë, fytyra e të cilëve të rri përherë përpara. E njëjta. E pandryshuar. Ti e sheh dhe s'kupton asgjë. Mendon: "si është bërë kjo fytyrë e tillë indifirente e pakuptim. Dhe këtë unë duhet ta shoh çdo ditë, çdo orë, çdo çast të jetës sime; këtë fytyrë pa jetë... (shih jeta ç'fytyrë pa jetë na paska?!); ka të tjerë që kacavirren nëpër trupin tënd si ata kërmijtë dhe aty nëpër gjethe të ndërgjegjes sate lënë jargët e tyre; ka edhe nga ata, që ti ndofta nuk i ke parë asnjëherë , s'ke biseduar kurrë, se ndofta ata kanë rënë përmbys atje te xhamia e tabakëve, kanë rënë vite të shkuara, po ti e sheh, endjen edhe tani që ata janë përmbysur duke lënë një boshllëk të madh te ti, kanë hapur një zbrazësirë, që edge tani të prek me gishtërinjtë e gjatë e të ftohtë të kujtimit të vet. Dhe ti je i gëzuar, je i lumtur që dikur ata kanë jetuar.

- Oh, Nastenjka, Nastenjka! Ju as që mund ta merrni me mend sa shumë po më ngazëlleni! Po më pajtoni me vetveten! Nuk kam për të menduar kurrë keq për veten, siç më ka ndodhur rëndomë më parë! Se ku i dihet, mua dhe brenga sfilitëse, që jam treguar armik i vetes, ndoshta do më daravitet! Se jo një herë ia kam nxitur vetes mendimin që jeta e jetuar ka qenë mëkatare dhe deri kriminale. Dhe mos pandehni që po i zmadhoj gjërat. Kam kaluar e jo pak çaste trishtimi të pangushëllueshëm!... Më ka rënduar si plumb në zemër vetëdija e pazotësisë për të jetuar me të tashmen, me realen; e kam katandisur veten deri në atë farë feje, sa e kam mallkuar fatin tim, e kam sikterisur veten... Se mua, Nastenjka, ja se ç'më ka ndodhur pas netëve të kaluar me fantazime: jam kthyer në realitet, ku gjërat shihen esëll. Gjendje e padurueshme! Sheh tollovinë njerëzore, sheh dhe dëgjon si pulson jeta, vë re që dhe jeta e të tjerëve nuk është e përsosur, e jetojnë ashtu si u vjen, kapen fort pas çdo të mire që kjo u ofron, e përballojnë, kur ju shtie me shkelma, vë re që përtërihen e mëkëmben pas fatkeqsive, deri dhe rilinden; habitesh që asnjë minutë e jetës nuk ngjason me të mëparshmet, ndërkohë që fantazimet janë mërzindjellëse në monotoninë e tyre, janë frikamane para pengesave, skllave të vegimeve dhe të hijeve, të ideve dhe të hamendjeve të nxehta, ato janë skllave të resë, që e mbulon befas diellin dhe e mbush me pikëllim zemrën e vërtetë petërburgase, e cila, ngaqë e çmon aq shumë ndaj dhe drithërohet po aq shumë, kur e sheh t'i fshihet. Se fantazia në pikëllim ngjizet e harbon! Mirëpo vjen një çast që e ndien si venitet, si kapitet e deri vdiret në tendosjen e saj të pandërprerë, pa të cilën s'ka si bën, e sheh këtë dhe bindesh që fantazimet nuk janë të pashtershme, pale që edhe vetë ti zë e burrërohesh, i braktis ëndërrimet dhe përsiatjet e dikurshme... Vjen një çast, që fantazia bëhet copë e çikë dhe, në mos paç tjetër jetë, s'ke nga ia mban, do s'do detyrohesh dhe sajon nga rrënojat, bashkon mbeturinat e së parës. E pra, shpirti të do një të re! Ëndërrimtari i gjorë më kot zë e rrëmon në hirin e fantazisë së shkrumuar, për të gjetur aty ndonjë kongjill të ndezur, që t'i fryjë e t'i fryjë, me shpresën mos ndizet zjarri i ri, ku të ngrohë zemrën e kallkanosur, dhe të rimëkëmbë atë që dikur ishte aq hamngjitëse dhe joshëse, që ia rrëmbente shpirtin dhe ia vlonte gjakun, ia rrëmbushte sytë, duke e mashtruar me aq marifet! Dhe e dini, Nastenjka, sa keq u katandisa? S'më mbeti tjetër veç të festoja përvjetorin e ndijimeve të para fantastike, të atyre që pandehja se i pata përjetuar, kurse në vërtetë nuk i pata përjetuar, sepse edhe vetë përvjetori si i tillë imagjinar ishte, pjellë fantazie qe. Iu drejtova përkujtimit, ngaqë më mungonin fantazi të reja, nuk kisha nga i shtrydhja! Se ëndërrimet shtrydhen, Nastenjka! Ma kishte fort ënda të vizitoja ato vende, që lidheshin me lumturinë time të dikurshme, ta përshtasja të tashmen në përputhje me të atëhershmen. U ënda në ato rrugë të zymta pa ndonjë synim apo qëllim real, të përcaktuar, u sorollata sa desha nëpër Petërburgun aspak gazmor dhe kujtova e kujtova sa u enjta të përjetuarat asohere. Shihja me sytë e mendjes si ecja i vetmuar në po atë trotuar, si më mbyste pikëllimi dhe angështia, i rënduar nga ato fantazime aq të lemerishme. Nuk them se atëherë isha në gjendje më të mirë shpirterore, ama më i qetë se tani isha. Atëherë jetohej më këndshëm, s'i kisha tërë ato mendime të zeza për të cilët sapo ju fola, por as këtë vrasje ndërgjegje që po provoj tani. Endesha në atë përvjetor dhe thosha me vetë: "Sa shpejt që fluturojnë vitet!" dhe pas gjithë kësaj, përsëri ajo pyetja brengë: "Po ti ç'je duke bërë, ndërkohe që vitet fluturojne? A po e jeton jetën? Se vitet ikin e shkojnë dhe të troket pleqeria, bashkë me të dhe pafuqia, po edhe lloj-lloj mënxyrash! Se bota e fantazisë një ditë prej ditësh do të vdiret, ëndërrimet do shuhen e fashiten, do bien në tokë si gjethet në vjeshtë!..." O Nastenjka! Sa

Ai kishte dëgjuar më parë avionët të bënin zhurmë të sforcuar po jo si kjo kërkëllitje e metalit rreth e rrotull tij, sikur perçinat po dilnin vendit si ca kopsa të jakave të modës së vjetër. Veç kësaj, krahët qenë shumë të hollë. Edhe në një ditë të qetë e blu, po t'i shihje ato të dridheshin do të thoshe: një çift fletësh hekuri, ja se ç'janë. - Viktor, po anohemi gjithnjë e më tepër... S'kam parë kurrë kaq keq. Asnjë koment. S'mund të mohohej ajo që dukej. Avioni hidhej poshtë e lart si një kartë bixhozi. - Në qoftë se rrëzohemi... - Do të jetë faji im. Unë të futa këtu. Qe një çast fluturimi i rrafshtë, pa lëkundje. Viktori u habit që ritmi i zemrës së tij nuk qe rritur. As nuk e mbajti frymën dhe as nuk u djersit kur avioni nisi të bjerë përsëri. - Ti sikur s'çan kokë dhe aq, - tha Katrina. - Sigurisht që çaj. - Dëgjo Viktor. Nëqoftë se vdekja është përpara çdo minute, nëqoftë se do të përfundojmë në ujë... Dua të të pyes të më thuash diçka. - Mos e fillo këtë Katrinë. - Është fare e thjeshtë. Dua thjesht ta thuash këtë... - Lëri këto budallallëqe, Katrina. Në një kohë të tillë si kjo, të më pyet. E çfarë? Për dashurinë? - Zemërimi e bëri zërin e tij të ngjante përsëri me një flaut. Goja iu zmadhua dhe mustaqet gjithashtu iu zgjeruan. Ai qe gati të fliste edhe më ashpër. Ajo e ndërpreu: - Mos u bëj kështu me mua tani, Viktor. Nëqoftë se ne do të biem, pse nuk do të doje ta thoje këtë?... - E kape këtë rast për të më përdredhur krahun. - Në se ne nuk e duam njëri-tjetrin, atëherë çfarë bëjmë ne? Pse ndodhemi këtu? - U ndodhëm se ti je një grua dhe unë jam një burrë, ja pse ndodhemi këtu. Ç'mendim të çuditshëm që kishte: ateistët pranojnë ritin absolut. Gruaja këmbëngul dhe burri që po vdes, tund kokën. Pse jo? Pas pak, ata ndjenë ngritjen e kontrolluar të avionit. Ai kishte gjetur përsëri një shtresë të butë ajri dhe po fluturonte qetësisht. Ende në ankth, Katrina nisi të mendojë rreth atyre ç'i kishte shtënë në kokë fortuna. - Tani jemi mirë, - tha Viktori. Ajo ndjeu se ishte shumë më pak mirë se ç'kishte qenë ndonjëherë. O zot! Sa shumë humba, mendonte ajo. Dera e kabinës u hap dhe piloti i dytë tha: - Jeni mirë? Ishte rrugë e keqe. Por për një minutë jemi mbi Çikagon e jugut. - Një lumë fjalësh, një kërkëllitje e pakuptueshme erdhi nga kulla e kontrollit në Miduej. Viktori qe i qetë dhe dukej edhe me humor të mirë. Ç'vetëpërmbajtje kishte ai njeri! Dhe nuk t'i përmendte kundër teje, gjërat qesharake. E kishte shumë të mirë këtë gjë. Atje në spital, për shembull. Ai nuk mund të thoshte: "Të dua". Kjo do të qe shfajësim. Katrina vente e vinte nëpër fjalët e thënë nga ai e ajo, ndërsa avioni u afrua pranë tokës dhe u ul. I kishte mbetur mendja te të gjithë ato edhe kur i kaluan te helikopteri, nën fshikullimën e helikave. Vajzat e shërbimit aty, qenë të mësuara. Ato sikur thoshin: Mos u mërzit e dashur, dashuria do t'i zgjidhë problemet e tua. Bëje veten të meritueshme dhe do të dashurohesh. fq.126-128

Am ranit si am fost ranit, Apoi am vrut sa invat si am invatat ca asta nu se termina niciodata daca vrei sa fii om." "...ce-i care-si ascund adevarata natura risca sa uite de ea si sfarsesc prin a fi altcineva." " - Ti-e dor de trecut? - Da. - De ce? - Trecutul e sigur. Acolo nu mi se mai poate intampla nimic. - Eu iubesc prezentul. - De ce? - E imprevizibil. - Vezi? Suntem diferiti... Ce iubesti la mine? - Tot ce nu pot fi eu..." " - Pai si...iertati-ma.. din ce traiti? - Am copii, - Ah.. Misto. Pai si cu ce v-ati ocupat? Ce meserie aveati? - M-am ocupat cu fericirea." "Mama ta este aici si acolo. Mama ta este viata si inainte de viata." "Copiii sunt mai aproape de Dumnezeu, pentru ca ei nu se indoiesc. Indoiala vine cu varsta. ...Oare unde ne pierdem harul? Unde se rupe firul care, odata intrerupt naste indoiala? Sunt multe raspunsuri, stiu. Prea multe corecte, niciunul adevarat." "Nu alergati dupa bani cu orice pret. Banii trebuie sa va fie doar mijloc, nu scop. Scopul vostru trebuie sa fie cunoasterea. Cu cat veti sti mai multe, cu atat veti fi mai inalti. Orice carte citita, orice lectie invatata se va aseza sub voi si va va ridica deasupra celorlalti. Veti domina cu mintea. Nu e nimic mai frumos decat asta." "Poate ca iubirea e atunci cand, dupa ce ai stins lumina la baie si ti-ai vazut ochii obositi in oglinda, alti ochi ii privesc pe ai tai de undeva din intunericul apropiat. Si esti impacat cu asta si nu mai tanjesti dupa nimic altceva." "Intelegerea nevoilor reale ale persoanei iubite, asta este pariul unei relatii. Sa mergi adanc in sufletul celui langa care traiesti si sa nu transformi o relatie intr-o mecanica a sabloanelor..." "Iubirea incepe cu intrebari simple pe care le rostim si sfarseste cu intrebari la fel de simple pe care nu le punem niciodata." " - Da' de ce nu-si spun nimic? Stau asa lipiti si-si amesteca mainile... - Sunt la inceput, astia doi. Abia s-au cunoscut. N-au curaj sa-si spuna lucruri si lasa mainile sa vorbeasca pentru ei." "Cel mai frumos lucru al dumnezeirii este ca Dumnezeu se afla si in sufletele celor care il contesta, fara ca acestia sa i se poata opune." "Ati vazut filmele alea in care oamenii, ca sa se razbune, mai trag niste gloante in cadavrul dusmanului lor, desi stiu ca acesta e mort? Ei bine, oricate gloante ai descarca in cadavrul unei iubiri pierdute, n-o sa-ti potolesti setea..." "Esti singur in vartejul suferintei tale si daca vrei sa iesi trebuie sa tragi aer in piept si sa te scufunzi pana se sfarseste. Mai degraba iubeste-o pana cand iubirea ti se face apa si se scurge prin toti porii. Iubeste-o in absenta. Va fi ca si cum te-ai arunca de nebun intr-un zid. De sute, de mii de ori. Neclintit, zidul iti va rupe oasele, pielea ti-o vei zdreli, iti vei sfasia hainele pana cand te vei fi prelins in praful de la poalele lui. Un somn lung te va cuprinde, apoi te vei trezi ca dupa un cosmar pe care vei incerca sa-l rememorezi. Soarele diminetii nu-ti va da timp si vei uita. Cu fiecare zi care va trece, vei mai fi uitat putin cate putin... Vindeca-te singur. E tot ce poti face pentru tine.

- Auzi domnule, cum domn'e?, as putea eu sa accept vreodata sau sa fiu obligat de acest Burtica sau chiar conditionat, auzi! conditionat! - La ce va referiti, Dom' Preda? - Cum ba, tu esti pe lumea cealalta de nu intelegi? Imi vorbea de parca eu as fi fost acolo sa stiu ce a vorbit el cu Burtica. Pana la urma s-a hotarat sa ma lamureasca si pe mine. - Uite ce mi-a zis, nea Tecu, cica, tov. Preda, dumneavoastra cunoasteti parerile noastre cu privire la puterea si capacitatea de gandire a tov Nicolae Ceausescu. Stiti cu totii ca dansul e un geniu, ca are gandire creatoare in politica tarii noastre, ca el e ctitorul neegalat de nimeni in privinta indicatiilor novatoare, de construire a socialismului, cum de altfel si a culturii, precum si a cunoasterii istoriei patriei noastre. De aceea m-am gandit ca impreuna sa ajungem la un acord si sa aratam ca in cartea pe care ati scris-o pana acum din romanul Delirul, dumneavoastra ati avut ca model persoana dansului. Descrierea actiunilor din timpul celui de-al doilea razboi mondial il infatiseaza ca un personaj principal, curajos, capabil, credincios comunismului si luptator pentru infrangerea fascismului si a Germaniei hitleriste. - Si dumneavoastra ce ati raspuns? - I-am zis ca nu pricep la ce se refera. Cum, tov Preda, n-ai inteles la cine ma refer eu? Te rog sa il prezinti ca personaj principal al romanului Delirul in volumul al doilea. Dupa cum mi-a povestit el in continuare, am inteles ca Preda ramasese inmarmurit pe scaun si nu-i venea sa creada ca tot ce auzise din gura lui Burtica era aievea. Si ca Burtica s-a ridicat in picioare si s-a proptit cu ambele maini in marginea biroului si i-a repetat: "Cred ca ne-am inteles sau, mai bine zis, ai inteles, domnu' Preda in privinta recomandarii mele prin aceea de a indeplini vointa sefului statului nostru de a il prezenta cu toate meritele in locul lui Niculae, personajul dumneavoastra din volumul I, inlocuindu-l discret cu Niculae Ceausescu, atribuindu-i lui toate meritele. Dupa ce s-a mai linistit a inceput sa-mi spuna mie cu vocea unui copil batut pe nedrept de parinti: - Vezi, ma, Dumitrescule, cum te obliga cizmarul asta nenorocit, care nu stie nici sa scrie, nici sa citeasca, si nici macar sa vorbeasca, te obliga sa il incluzi pe el in toate operele literaturii romane? El habar n-are de nimic, dar de, EL detine puterea si ce vrea el si cum vrea el noi trebuie sa executam. Inclusiv eu sa-l introduc in volumul doi al Delirului. Cum sa-l introduc in cartea mea cand nu stiu nimic despre el? Ba stiu ceva. Ca a facut politica asa de buna ca a dus tara de rapa. I-am zis lui Burtica sa ma scuze, dar nu pot scrie despre un om despre a carui viata si cultura nu stiu nimic. - Si tov. Burtica n-a zis nimic? - Cum sa nu zica? A zis. Si inca ce-a zis. Bine, tov. Preda, dar te avertizez, numai sa incepi sa scrii ceva din volumul al doilea al romanului Delirul si vorbim altfel. Trebuia sa il introduci si in volumul I, dar hai, treaca-mearga. Acum trebuie sa il bagi in vol. II. - Dom Burtica, dar v-am spus ca nu pot, nu pot. Ei, daca nu poti, cat voi trai eu si dumneata, acest volum II din Delirul sa stii de la mine ca nu va aparea.

You are my friend, Prairie Flower. If I tell you what is in my heart, will you promise never to tell?" Prairie Flower laid a hand on Jesse's shoulder, pulling it away quickly when her friend flinched in pain. "I will not betray my friend." Taking a deep breath, Jesse lifted her head. "When Rides the Wing comes near to me, my heart sings.But I do not believe that he cares for me.I am clumsy in all of the things a Lakota woman must know.I cannot speak his language without many childish mistakes. And..." Jesse reached up to lay her hand on her short hair, "I am nothing to look at.I am not..." Prairie Flower grew angry. "I have told you he cares for you.Can you not see it?" Jesse shook her head. Prairie Flower spoke the unspeakable. "Then,if you cannot see that he cares for you in what he does,you must see it in what he has not done. You have been in his tepee. Dancing Waters has been gone many moons." "Stop!" Jesse demanded. "Stop it! I..just don't say any more!" She leaped up and ran out of the tepee-and into Rides the Wind, who was returning from the river where he had gone to draw water. Jesse knocked the water skins from both of his hands. Water spilled out and she fumbled an apology then bent stiffly to pick up the skins, wincing with the effort. "I will do it, Walks the Fire." His voice was tender as he bent and took the skins from her. Jesse protested, "It is the wife's job." She blushed, realizing that she had used a wrong word-the word for wife, instead of the word for woman. Rides the Wind interrupted before she could correct herself. "Walks the Fire is not the wife of Rides the Wind." Jesse blushed and remained quiet. A hand reached for hers and Rides the Wind said, "Come, sit." He helped her sit down just outside the door of the tepee. The village women took note as he went inside and brought out a buffalo robe. Sitting by Jesse,he placed the robe on the ground and began to talk. "I will tell you how it is with the Lakota. When a man wishes to take a wife..." he described Lakota courtship. As he talked, Jesse realiced that all that Prairie Flower had said seemed to be true.He had,indeed, done nearly everything involved in the courtship ritual. Still, she told herself, there is a perfectly good explanation for everything he has done. Rides the Wind continued describing the wedding feast. Jesse continued to reason with herself as he spoke. Then she realized the voice had stopped and he had repeated a question. "How is it among the whites?How does a man gain a wife?" Embarrassed,Jesse described the sparsest of courtships, the simplest wedding.Rides the Wind listened attentively. When she had finished, he said, "There is one thing the Lakota brave who wishes a wife does that I have not described." Pulling Jesse to her feet, he continued, "One evening, as he walks with his woman..." He reached out to pick up the buffalo robe.He was aware that the village women were watching carefully. "He spreads out his arms..." Rides the Wind spread his arms,opening the buffalo robe to its full length, "and wraps it about his woman," Rides the Wind turned toward Jesse and reached around her, "so that they are both inside the buffalo robe." He looked down at Jesse, trying to read her expression.When he saw nothing in the gray eyes, he abruptly dropped his arms. "But it is hot today and your wounds have not healed.I have said enough.You see how it is with the Lakota." When Jesse still said nothing, he continued, "You spoke of a celebration with a min-is-ter.It is a word I do not know.What is this min-is-ter?" "A man who belives in the Bible and teaches his people about God from the Bible." "What if there is no minister and a man and a woman wish to be married?" Jesse grew more uncomfortable. "I suppose they would wait until a minister came.

1. ‘’Astfel, esenta lumanarii nu este ceara care lasa urme, ci lumina.’’ 2. ‘’Cel ce iubeste doar aproprierea dragostei, nu va cunoaste niciodata intalnirea cu ea.’’ 3. ‘’Caci am aflat ca omul este asemenea unei citadele. Rastoarna zidurile pentru a-si gasi libertatea, dar nu mai e decat fortareata nimicita, deschisa inspre stele. Atunci incepe spaima de a nu mai fi.’’ 4. ‘’Si am inteles ca au nevoie de liniste. Caci numai in liniste adevarul fiecaruia se leaga si prinde radacini. Caci ceea ce e important, inainte de toate,…, este timpul.’’ 5. ‘’ …limbajul nu contine nimic care sa fie vrednic de interes. Invata sa asculti nu zarva cuvintelor, nici rationamentele ce le permit sa se insele. Invata sa privesti mai departe.’’ ‘’Iata pentru ce am dispretuit dintotdeauna, ca fiind zadarnica, zarva cuvintelor. Si nu m-am increzut in artificiile limbajului. ‘’ 6. ‘’ Caci abilitatea nu este decat un cuvant gol. In creatie nu exista ocoluri. Creezi ceea ce faci si nimic mai mult. Iar daca pretinzi ca urmarind un scop, te indrepti spre un altul, deosebit de primul, doar cel pe care cuvintele il inseala te va crede abil.’’ 7. ‘’Caci fiecare iubeste in felul sau aceeasi imagine. Doar un limbaj insuficient ii opune pe oameni unii altora, caci dorintele lor nu difera. N-am intalnit niciodata pe cel care sa doreasca dezordinea sau josnicia sau ruina. Imaginea care-i framanta si pe care ar vrea s-o intemeieze se aseamana de la un capat la celalat al universului, dar caile de atingere a ei difera.’’ 8. ‘’ Desigur, cu cat munca pe care o consumi in numele dragostei este mai grea, cu atat mai mult te exalta. Cu cat dai mai mult, cu atat cresti mai mult. Dar trebuie sa existe cineva care sa primeasca. A pierde nu inseamna niciodata a darui.’’ 9. ‘’ Caci, o data mai mult, am aflat ca logica ucide viata. Si ca nu contine nimic prin ea insasi… Dar facatorii de formule s-au inselat asupra omului. Au confundat formula, care este umbra plata a cedrului, cu cedrul, din volumul, greutatea si culoarea lui, cu incarcatura sa de pasari si frunzisul sau, care nu s-ar putea exprima si cuprinde in cuvinte firave…Caci aceia confunda formula care desemneaza, cu obiectul desemnat. Si cum ar putea suporta ceea ce nu se poate formula, sau nu s-a implinit inca, sau intra in contradictie cu un alt adevar? Cum sa stie ca, intr-un limbaj care formuleaza dar nu cuprinde, doua adevaruri se pot opune?’’ 10. ‘’ Dar daca nu te ating, te construiesc ca pe un templu. Si te inalt in lumina. Si tacerea ta inchide in ea campiile. Iar eu te iubesc dincolo de mine sau tine. Si inventez imnuri pentru a-ti celebra imperiul…Nu esti decat o treapta in drumul meu spre eternitate.’’ 11. ‘’ Dar cei pe care ii numesc liberi si hotarand numai pentru ei insisi, inexorabil singuri, aceia nu sunt condusi, plutesc fara vant in panze, iar rezistenta lor nu este decat capriciu incoerent. Cei pe care ii urasc, sunt, mai ales, cei care nu exista cu adevarat. Rasa de caini ce se cred liberi, fiind liberi de a-si schimba opiniile, de a nega (cum ar putea sti ca neaga, de vreme ce ei insisi sunt judecatori?), liberi de a trisa, de a renega si de a se vinde , si pe care ii fac sa-si schimbe parerile doar aratandu-le troaca atunci cand le e foame.’’ 12. ‘’Caci dragostea nu-ti e data ca un cadou al acestui obraz, la fel cum linistea si calmul nu sunt produs al privelistii, ci al ascensiunii reusite, al muntelui dominat, al instalarii tale in cer. La fel- dragostea. Iluzia este ca o intalnesti, cand de fapt se invata.Si se inseala cel care rataceste prin viata, pentru a fi cucerit, cunoscand prin scurte fioruri , gustul tumultului inimii si visand sa intalneasca marea febra ce il va incinge pentru totdeauna, desi ea nu este decat o desarta victorie a inimii sale. De asemenea, nu te odihnesti in dragoste, daca ea nu se transforma din zi in zi, ca in maternitate.

I was going on a motorbike with a friend of mine in my area [Shah Faisal Colony] and suddenly we saw a university students’ union van. At that time, the union was run by the Jama‘at-e-Islami [IJT]. It was very surprising because the jama‘atis never dared to enter our area. Then I saw one badmash [rogue] called Sayyid in the van. So I told my friend: ‘Maybe they are planning to do something to us, to attack us. There must be something wrong, we must follow them.’ So we followed them in the colony and they parked the van in front of a house and Sayyid and another badmash came out of the car and they had two large boris [gunny bags] that looked very heavy. Then they dumped these two bags in that house. […] I decided that we should check on them in the morning. I gathered all our friends, maybe 20, 30, in my house, and in the early morning, we surrounded their house. At eight o’clock, Sayyid came back with the van and they started uploading the bags. When they were about to upload the second one, Tipu [the most well known PSF militant] came and, you know, he had no patience in him. I had told everyone, ‘Let them complete their job and then we’ll do something.’ But after the first batch [was uploaded in the van], Tipu shouted ‘O, Sayyid!’ He was carrying a gun—we only had one gun, with maybe 20 bullets—and he started firing at Sayyid. Sayyid ran away and the other man ran away and we captured all those bags. They were full of pistols, Sten guns, knives… Hundreds of them… That is the day we became rich in Karachi, when we realised that we could conquer all Karachi. Jama‘at was vanished from Karachi University for a month. Not a single of them went outside because they knew that we had guns now. It was the first time that we saw so many guns. Then the thinkers, the political people [like him] realised that something is happening. How come they have that much and are bringing that many revolvers in Karachi University? [Nearly] 500 revolvers and Sten guns? What is happening? Everybody realised that things in Karachi were about to change.32

In timp ce o mie de mimoze agasante stau deschise in fata soarelui, o singura floare, mica sta la marginea neantului. Cred ca v-ati prins ca eu o aleg pe cea mica, nu?

Ati fãcut prea multã agitatie în 1848. Nu existã Cancelarie care sã nu se teamã de tulburãri în Principate dacã rebelii - nici o ofensã personalã - revin în tarã. Dumneavoastrã, domnule Brãtianu, vreti sã luati libertatea cu asalt. Sã o cucerifi, sã o siluiti si apoi sã o dati poporului

t h e p a�ty i s a c omp l e x , adap t i v e s y s t em. Its e n d i s pro l et arian r e v o ­ l u ti o n , t hat i s , t h e d e s t ru c ti o n o f t h e c ap italis t s y s t em of e x p lo itati o n and e x p ro p r i a ti o n , o f proletari aniza t i on, a n d t h e c r e at i o n o f a mo d e of pro d uc ti o n and dis tr i b u ­ t i o n wh e r e t h e free d e v e l o pme n t o f e a ch i s c omp at i b l e w i th t h e free d e v e l o pme n t o f all. We d o n ' t y e t k n ow h ow we w i l l s truc t u re o u r c ommu n i s t p aity-i n p a1t b e c ause we s t o p p e d thi n k i n g abou t i t, g i v i n g way i n st e ad t o the transi e n c e of i s s ue s , ease o f o n e - clic k n e tworked pol i ti c s , and t h e i l l u s i o n t h a t o u r i n d i v id ual a c ti v i ti e s w o u l d i mman e ntly c o n verge in a p lurality o f p o s t- c ap i talis t prac tic e s of c re at i ng a n d s h aring. B ut we k now t h at we n e e d t o find a mo d e of s truggle that c an s c al e , e n d ure, and c ul ti v ate t h e c o l le c t i v e d e s i re for c o l l e c t i v

Aye Tayir-e-lahoti us rizq se mout achi jis rizq se ati ho parvaz me kotahi

Ma aratau cu degetul cand stateam in coltul mesei “Ha, o sa ramai nemaritata….” Eu taceam, nu spuneam nimica. Amantii mei au fost atata vreme scriitorii de care voi nu stiti nimica. Cine e mai castigat? Si cel pe care il astept eu, cand va veni, va gasi o comoara, pregatita numai pentru el. Voi, cei care radeti ca stau la colt, pusa de soarta, cum v-ati pregatit pentru el? Ati plans in fiecare noapte? I-ati desenat chipul din imaginatie si l-ati sarutat ca pe o icoana? Ati renuntat la oricine altcineva pentru el? V-ati rugat pentru el, in genunchi, ca Arsenie Boca, 3 zile, cand a miscat bolovanul? I-ati oblojit ranile, si ati scris despre el in versuri nemaiscrise? I-ati mangaiat parul, si, in timp ce parea pe moarte, l-ati strans in brate tare? Eu doar atat am de spus. Sotul meu e mai intai sufletul meu. Si nu oricine poate cuceri un suflet.

Nu am facut decat sa cred in iubire, si voi m-ati aruncat in noroi. Pentru ca voi puteti trai fara, eu nu.

Mi-au spus: "iti dam tot ce iti trebuie ca sa fii fericita, haine, mancare, acces la aer curat..." Eu am raspuns: "Da, mi-ati dat. Problema e ca voi ati ales hainele, mancarea, si locul in care am voie sa am acces. Exista ceva ce am fost invatata sa aleg si singura, in afara de drumul spre pieire?

Zgjimi O vullnete të ndrydhuna ndër grushta të çelikta të shekujve të kaluem! O vullnete të shtypuna me themra të ngurta të titajve të tërbuem! Të cilët n'udhë për në theqafje këtejpari i ranë dhe vatrat tona në mjerim i përlanë... O vullnete të ndrydhura! O vullnete të shtypuna! Shkundni prangat të mbrapshta! E me brimë ngadhnyese, me hove viganash, dëshirash flatruese, turniu në të gjitha anët dhe poshtë në dhë zbritni - ndosht' aty keni për të gjetë fillin e një hymni, që Illyri e vjetër ndër kremtime këndonte, ndërsa zemra e kombit në liri kumbonte. O vullnete të ndrydhuna! O vullnete të shtypuna! Tash shëgjetat e flakta të shprehjes suej zharitse drejtoni kah qiella në ball të hyut a të dreqit, i cili fatin tonë mbytte në mnijë të vet përpise - a dijë se të Birt' e Shqipes folen ia ngrehën vetvetit.

officials at ATI. Meanwhile, the Commission will distribute those contents to public organizations and the people for the awareness on and culture of integrity to be spread to

Shqiptarët nuk janë pra as sllavë, as helenë barbarë, por përfaqësuesit e një qytetërimi më të vjetër, një nga më të lashtit e Evropës, i cili ka lënë monumentet dhe kujtesën në të dy brigjet e Adriatikut dhe të detit Jon, si në fushat ku qe Troja, aty ku Hektori është përfaqësuesi i lashtësisë, ashtu si Skënderbeu është ideali i Mesjetës, dhe Boçari personifikimi kalorësiak i kohëve moderne; mbi të cilat shekujt, shqotat, revolucionet, tiranët, pushtimet, fetë, mynxyrat kaluan si shkulme të tërbuara pa arritur ta shfarosin, dhe që një ditë është e destinuar ta thyejë gurin e rëndë të varrit të tij.

Kënga e valës (Vlorës) Lëmo', o valë e përkëdhel atë breg që s’është i gjallë, e, kur të flesh aty në Skelë, të shtrihesh në atë zall, këndo një këngë e nanuris shumë qetë e me ngadalë, se në atë tokë fle një fis që u ngrit në shekuj valë për nderin e Lirisë... Lëmo' o valë me ngadalë! këndo një këngë lehtë, të mos dëgjohet gjer në mal, se aty në ullishtë fshehtë dergjen..... - oh lëre mos e nga, kujtimi u ka mbet! - Pra ti o valë, këndo, mos qa, se zemrën e ke det dhe gjuhën ligjërim e shkumë, sa brigje ke në dorë!... Dhe kot kërkon të vërë në gjumë dhe shpirtin tënd, o Vlorë! Po ah, o vend që lind ç'ka vdes, pse hesht mbi varr, i gjallë? Përherë syri yt do jesh' me llahtari në zall?.. Lëmo' o valë me ngadalë, këndo kushtrim të qetë... Se mos dëgjohet lart në male në Arbërinë vetë se atje dergjet një jetë... Lëmo' o valë e përkëdhel me zemër, jo me zjarr, se bën vaki që vdekja del e s'hesht brenda në varr. Kushtrimin tënd o të dëgjoj oh, ndërsa vendi qan - atëherë, o valë, gjumi mbaroi dhe labët kush i mban...?!

Har rat ke bad subah ati hai, Nayi soch or sapne de jati hai... yun phuloon ka khilna,yeh vadion ki girahi yeh pani ki sarsaraht,charon or masti hai chahi yun hawaon ka tujhse kehna, chal uth or aqge bad

Cand te tii cu cineva de mana, de pilda, e un mod de a-ti aduce aminte cum e cand nu spuneti nimic impreuna. Si noaptea, cand e prea intuneric ca sa mai vedem ceva, simtim nevoia sa gesticulam cu ajutorul trupului celuilalt, pentru a ne face intelesi.

Caci , asa cum se intampla adesea cu ceea ce este pretios si pierdut, cand o sa-l gasiti din nou, s-ar putea sa nu mai fie chiar asa cum l-ati lasat.

tot fiica-mii scaunul tau are patru picioare e un scaun mic, eu iti dau de mancare ma privesti atat de atenta, dar nu ma vezi de crezut insa, inghiti cu pofta ce-ti dau sa crezi scaunul tau, sa stii, a ramas cu trei picioare te jucai in weekend cu var'tu mai mare de-a doctorul, cel putin asa mi-ai zis si din joaca, nu stiu cum, un picior l-ati ucis scaunul are acum doar doua picioare e un scaun trist, aproape ca doare ai plecat de ceva vreme la facultate da, cred ca o sa-l mut in camera din spate scaunul are acum un singur picior, eu am implinit varsta aia de imi e dor e un scaun de bar, pe care doar te-ai urcat si, ce sa vezi, tipeso, ai si agatat un baiat scaunul tau nu mai are picioare e un prosop, pe care, intinsa la soare un el, acelasi, sau poate altul mai curajos asculta vrajit tot ce te-am invatat mai frumos

She was said to have been tenderly attached to a youth of remarkable beauty, named Atys, who, to her grief and indignation, proved faithless to her. He was about to unite himself to a nymph called Sagaris, when, in the midst of the wedding feast, the rage of the incensed goddess suddenly burst forth upon all present. A panic seized the assembled guests, and Atys, becoming afflicted with temporary madness, fled to the mountains and destroyed himself. Cybele, moved with sorrow and regret, instituted a yearly mourning for his loss, when her priests, the Corybantes, with their usual noisy accompaniments, marched into the mountains to seek the lost youth. Having discovered him[6] they gave full vent to their ecstatic delight by indulging in the most violent gesticulations, dancing, shouting, and, at the same time, wounding and gashing themselves in a frightful manner.

Dar frumusetea, adevarata frumusete, sfarseste acolo unde apare expresivitatea intelectuala. In sine, intelectul este o maniera de exagerare si distruge armonia oricarui chip. In momentul in care te asezi sa gandesti, devii doar nas sau frunte sau ceva respingator. Uita-te la oamenii de succes din oricare dintre profesiunile intelectuale. Sunt perfect hidosi ! ‘’ 2.‘’Atunci cand imi plac enorm unii oameni, nu le spun numele altora. E ca si cum as renunta la o parte din ei. De la o vreme cultiv discretia. Se pare ca este acel lucru care face viata moderna misterioasa sau incredibil de minunata. Cel mai banal lucru devine incantator daca il ascunzi. Cand plec din oras nu spun nimanui unde ma duc. Daca as face-o, as pierde intreaga placere. E un obicei prostesc, as zice, dar se pare ca aduce o mare doza de aventura in propria-ti existenta. Imi inchipui ca ma crezi teribil de necugetat.’’ 3.‘’Constiinta si lasitatea sunt unul si acelasi lucru, Basil draga. Constiinta e doar numele comercial. Asta-i tot.’’ 4.‘’- Poetii nu sunt atat de scrupulosi ca tine. Ei stiu bine cat de utila este pasiunea pentru a putea publica o carte. In zilele noastre o inima distrusa se lasa tiparita in mai multe editii. -Ii urasc pentru asta, striga Hallward. Artistul trebuie sa creeze lucruri frumoase, dar nu trebuie sa puna nimic din viata lui in acestea. Traim intr-o epoca in care oamenii trateaza arta de parca ar fi o forma de autobiografie. Am pierdut sensul abstract al frumosului. ‘’ 5.’’Simt o placere cu totul ciudata in a-i spune lucruri de care stiu ca-mi va parea rau ca i le-am spus. De regula el se poarta fermecator; stam in atelier si vorbim despre o multime de lucruri. Totusi, din cand in cand e groaznic de necugetat si pare ca-i produce o mare placere sa ma faca sa sufar. In acele momente simt ca mi-am dat in intregime sufletul cuiva care il trateaza de parca ar fi o floare de pus la butoniera, asa, ceva decorativ care sa-i incante vanitatea, un ornament pentru o zi de vara.’’ 6.’’ Pentru ca a influenta pe cineva inseamna sa-i dai propriul suflet. Cel influentat nu mai gandeste cu propriile ganduri si nu mai arde cu propriile-i pasiuni. Pentru el virtutile nu mai sunt reale. Pacatele, daca exista intr-adevar pacate, sunt imprumutate. El devine ecoul muzicii altcuiva, un actor care joaca un rol ce nu a fost scris pentru el. Scopul vietii e dezvoltarea sinelui. Atingerea propriei naturi intr-un mod perfect-iata pentru ce suntem aici, pe pamant, fiecare dintre noi. Azi, oamenii se tem de ei insisi. Au uitat suprema datorie, datoria fata de sine.’’ 7. ‘’Pentru a-ti recastiga tineretea trebuie doar sa-ti repeti nebuniile. (…..)Azi cei mai multi oameni mor dintr-un soi de bun-simt infiorator si descopera atunci cand e prea tarziu ca singurele lucruri pe care nu le regreta sunt greselile comise. (…) Se juca cu idea si o continua cu obstinatie; o zvarlea in aer si o transforma, o lasa sa-i scape si o prindea din nou, o facea sa iradieze de fantezie si ii dadea apoi aripi de paradox.’’ 8. ‘’Femeile banale nu-ti starnesc imaginatia. Sunt limitate la secolul in care traiesc. Ghicesti ce gandesc la fel de usor cum le cunosti palariile. Le poti descoperi usor. Nu au nici un pic de mister. Au zambete stereotipe si maniere la moda. Sunt destul de transparente.’’ 9. ‘’Tocmai pasiunile asupra carora ne inselam ne tiranizeaza cu mai multa forta. Cele mai debile motive sunt cele de a caror natura suntem constienti. De cele mai multe ori se intampla ca, atunci cand credem ca facem experiente pe altii, sa facem de fapt experiente pe noi.’’ 10.’’Sufletul e o realitate teribila. Poate fi vandut si cumparat si pus la vanzare. Poate fi otravit sau adus la perfectiune. Toti avem un suflet. Stiu.

ATI'LAR DELTALARA Seni o kadar yakından görünce, Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

verdict of the warden, a big, burly man who had almost been cast as the leading role in a manifestation of Pinocchio when he was a boy. Blame Disney for that one: the story was a recent invention, as narratives went, but it was close enough to parts of the ATI that the narrative had been able to latch on to it and start turning flesh to wood.

Automotive Technician Training in Las Vegas at ATI If you love cars, and want to make a career out of working on them, then you are in luck: Automotive Technicians are in high demand! There are more cars on the road today than ever before, and all of those vehicles require regular maintenance as well as occasional repairs. Experienced, qualified Automotive Technicians have the important responsibility of keeping vehicles in good working condition.

Automotive Technician Training in Las Vegas at ATI Our hands on program provides the fundamentals of Automotive Technician in order to prepare you for the demands of today’s Automotive Industry. Our program features Classroom theory on today’s complicated vehicles coupled with lab time where you demonstrate theory with hands-on learning on live vehicles.

Esti stapanul destinului tau, prin puterea pe care o ai de a-ti controla gandurile.

vraja-bhuvi mura-çatroù preyasénäà nikämair asulabham api türëaà prema-kalpa-drumaà tam janayati hådi bhümau snätur uccair priyaà yat tad ati-surabhi rädhä-kuëòam eväçrayo me'-Stavavali

M-am gandit cat de mult de modeleaza oamenii din jurul tau si cu cata grija trebuie sa-i alegi tocmai din acest motiv, iar apoi m-am gandit ca, in ciuda acestui lucru, pana la urma poate ca trebuie sa-i piezi pentru a-ti da seama cine esti cu adevarat.

E gresit sa faci copii din nevoie, e gresit sa folosesti un copil pentru a-ti alina singuratatea, e gresit sa-ti creezi un scop in viata din a reproduce o copie a ta insuti. E, de asemenea, gresit sa cauti nemurirea varsandu-ti samanta in viitor - ca si cum sperma ti-ar contine constiinta!

Deci oboseala ta nu e nimic mai mult decat o creatie mentala, un obicei rau, pe care mintea ta l-a cultivat pentru a-ti folosi drept carja cand indeplinesti o sarcina anosta.

Am descoperit ca, de fapt, cuvintele si povestile iti pun la dispozitie un soi de harti, moduri de a-ti gasi drumul inapoi catre tine insuti.

Knowledge of the [five] senses (indriya gnan) creates all kinds of intents. Knowledge beyond senses (ati-indriya gnan) doesn’t allow any intent to occur!

I find it said, if only of Atys or Adonis, "There was a conception that the god sacrificed himself to himself." The man who can read those words without a thrill is dead. The

The nature of the senses (indriya) is that they only seek out sensorial (indriyagamya) pleasures and the nature of that which is beyond the senses (ati-indriya) will seek only the happiness that lies beyond the senses.

Ništa nas ne može prinuditi da uživamo u životu tako efikasno kao pogled bačen na čoveka koji od tog istog života ati. To je, usuđujem se da kažem, lična korist koju zdrava osoba izvlači od bolesne.  

Njeriu mund ta ndërtojë jetën kudo; edhe aty ku ka ngjyra e jeta shndrit prej ylberi, por edhe aty ku ka veç gri, pikërisht e hirta jetohet!

Ati me peta babka - Cancelliere, apri il tuo cancello per me

Traditionally, at the feet of an Oluwo, you will be taught the knowledge bank (Ifá verses) gathered by him around but not the OGBON (wisdom) & ÒYE (Understanding), this is something you YOURSELF must do for YOURSELF. No one can help you attain that. You can have the Knowledge (IMO) of Ifá verses in its TRADITIONAL form but lack OGBON ati OYÈ of what Ifá is in its purest form because you are yet to tap into the ocean of ENLIGHTENMENT that’s

Cahit Sıtkı ve Orhan Veli neslinin üslûbu son derece açık ve sadedir. Bunun sebebi, onların bizzat varlığı güzel bulmaları ve onu teşbih, istiare, mecaz gibi edebî sanatlarla süslemeye ve değiştirmeye lüzum görmemeleridir. İçinde yaşadıkları âlemden memnun olmayanlar umumiyetle bu nevi sanatlara başvururlar. Dünyadan nefret eden Divan şairleri bu çeşit oyunlar vasıtasıyla onu bir masal âlemi haline getiriyorlardı. Servet-i Fünuncularla Fecr-i Ati şairlerinde de benzetme, mecaz vb. gerçeği aşma vasıtalarıdır. Görünen aleme bağlı olan sanatkarlar, umumiyetle gerçeği değiştirmiyorlar. Ara sıra edebî sanatlara başvursalar dahi, bunların fonksiyonu, İçinde yaşadıkları alemin gerçekliğini belirtmektir.

a 2016 study linked another protein in wheat, amylase-trypsin inhibitors (ATIs), to inflammation in the lymph nodes, kidneys, spleen, and brain, and suggested that it could be linked to arthritis, asthma, and fatty liver disease, among other things.

Ọgbọ́n ati Ọpọlọ arekereke ni pa o'logbon àbí ọ'lọpọlọ́.

If there was one thing we shared, thanks to our upbringing in an ATI-aware household, it was the knowledge that the sudden smell of mysterious baked goods never meant anything good for anybody.

Po ashtu edhe për të gjitha ditët e një jete pa shkëlqim, koha na merr me vete. Por gjithmonë vjen një çast kur duhet ta mbajmë. Jetojmë në të ardhmen: "nesër", "më vonë", "kur të rregullohesh", "kur të rritesh do ta kuptosh". Këto inkonsekuenca janë të admirueshme, sepse në fund të fundit bëhet fjalë kur të vdesësh. Megjithatë vjen një ditë dhe njeriu vëren se thotë se është tridhjetë vjeç. Kështu ai pohon rininë e vet. Por njëherësh përcaktohet në raport me kohën. Zë vend aty. Pranon se gjendet në një çast të dhënë të një kurbe që e pranon se duhet ta përshkojë. Ai i përket kohës dhe te tmerri që e ka pushtuar ai sheh armikun e vet më të madh. Nesër, ai priste të nesërmen, kur gjithçka tek ai duhej ta kundërshtonte. Kjo revoltë e trupit është vetë absurdi.

I provova gjithandej forcat. Ju ma këshillat këtë "për të njohur vetveten". Tregova forca të pashtershme në këto sprova: në sytë tuaj durova shpullën e tët vëllai; pranova sy të gjithëve lidhjen martesore. Veç, zbatim të këtyre forcave nuk gjeta, as tani nuk po gjej, ndonëse pikësynimet m'i miratuat, kur ishim në Zvicër, dhe erdha i mbushur me gatishmëri. Si dhe më parë, orvatem të bëj punë të mira dhe me kënaqësi e bëj, por po aq i dëshiroj edhe të keqen dhe edhe këtu ndiej kënaqësi. Dhe, si dhe më parë, në çdo rast më mungon thellësia e ndjenjës, kurrë nuk ndiej shumë dëshirë, dhe, meqë dëshirat s'i kam të forta, ato s'kanë si m'i drejtojnë veprimet. Mbi një tra mund të dalësh matanë lumit, mbi një ashkël nuk del dot. Mos pandehni, pra, se jam duke shkuar në Uri i mbushur ploteperplot me shpresa. S'bëj me faj njeri. Provova laperdhite më të peshtira dhe i lashe aty forcat, por as i dua e as i kam lakmuar laperdhite. Jeni ju ajo, që më mirë se kushdo tjetër, ma njeh jetën që kam bërë. Po këtë e dini, që edhe kundershtaret i kam parë me urrejtje vetëm e vetëm ngaqë ua kisha zili shpresat që ushqenin! Veç, më kot trembeshin; s'kisha si të behesha shok me ta, se nuk më bashkonte asgjë me ta. Ashtu thjesht, vetëm sa për t'u tallur, jam lidhur me ta; nga inati për ta asgjë s'kam bërë, sepse më udheheqin zakone të njeriut për të qenë; më ndjell krupen bashkimi me ta. Veç, po të kisha me teperi ligesi e smire, mund edhe të bashkohesha me ta. Mund ta beja fare lehtë, por sa shumë më brejti mëdyshja!

Një ditë më parë pata me të një bisedë të shkurtër, por tepër domethënëse. U kthye në të ngrysur, u ul në krevat, më pa me tallje, me majën e pandofles rrihte qilimin. Kur e pashë në këtë gjendje, m'u kujtua që muajin e fundit, apo më saktë, këto dy javët e fundit, se si më ishte dukur, si e tjetërsuar: qe bërë e papërmbajtur, agresive, nuk e them dot që dukej e prapë, por e hallakatur dhe e çoroditur te zoti ishte! Dukej sheshit që kërkonte të kapej, të grindej, por ja që e pengonte droja. Në filloftë të bëjë potere një e këtillë, kur e sheh që po e kapërcen masën, që është duke e sforcuar për ibret veten, mezi që ia ysht vetvetes atë farë sjelljeje, kur duket hapur që me vështirësi të madhe shkon kundër dëlirësisë dhe sedrës vetjake, domethënë, se është në kundërshtim me natyrën e tyre. Mezi e beson atë që të shohin sytë. Se një e mësuar me vesin, një tip e shthurur e lapërdhare ç'nuk bën që ta zbusë sado pak konfliktin, ta shuaj sherrin; poshtërsinë e bën poshtërsi, ama, fasadën ç'nuk bën që ta ruaj, veten e heq për të kulturuar e të sjellshme, madje, shkon deri aty sa orvatet të të imponohet me këtë "epërsi".

Lumea e plina de oameni care nu tainuiesc nimic pentru ca nu au nimic de ascuns. Nu sunt nimic. Pentru tineretea dvs. acesta este un adevar cam dur, sau care depaseste puterea dvs de intelegere! Nu sunteti mult diferit de imaginea pe care si-o fac despre dumneavoastra oamenii din Megere? Stiu ei ca ii dispretuiti? Ce ati castiga de altminteri dezvaluindu-va unor fiinte de alt soi? Ati ales tacerea, fie! Dar chiar si tacerea nu v-ar fi protejat eficient prea mult timp. Ar fi sosit si clipa in care ati fi fost nevoit sa purtati o masca, niste masti, o infinitate, o masca pentru fiecare zi a vietii dumneavoastra. Dura constrangere din care un om demn de acest nume isi face un joc pasionant pentru ca e dificil si periculos. Mai retineti cel putin aceasta. Fiinta vulgara nu reuseste sa se cunoasca decat prin intermediul judecatii celuilalt, celalalt e cel care ii da numele, numele sub care traieste si moare, ca o nava sub un pavilion strain.

Fiecare reuniune are un moment anume in care se sparge. Ajuns la maturitate, mi se intampla de multe ori sa incerc sa identific acest moment, temandu-ma in acelasi timp, de inevitabilul care urmeaza sa se produca. Musafirii vor repeta aceleasi poante, iar la un moment dat, va fi prea mult - sau vei ramane fara iarba sau bautura, si-ti dai astfel seama ca atat ati avut in comun.

-Si noua ne este rusine. Uneori, teribil de rusine. Dar cand incercam sa spunem cuiva despre asta, ne coplesc emotiile. Mi-a fost greu sa pastrez contactul vizual cu el. Suferinta lui ma emotionase, dar inca mai incercam sa ma protejez afectiv. Chiar in clipa in care voiam sa fac o remarca despre cat de rai sunt barbatii unii cu altii, batranul a continuat: -Inainte sa spuneti ceva despre cat de rai pot fi antreprenorii, sefii, fratii si tatii...Mi-a aratat cu degetul inspre fundul salii, unde-l astepta sotia, si a adaugat: Nevasta-mea si fiicele mele, pentru care ati dat autografele, ar prefera sa ma vada mort, decat sa afle ca am devenit un om slab. Spuneati ca femeile vor sa fim vulnerabili si sa ne aratam asa cum suntem...Hai sa fim seriosi! N-ati suporta asa ceva. Vi s-ar face sila, daca ne-ati vedea in felul asta. Reactia mea la cuvintele lui a fost una viscerala. Avea dreptate- ceea ce imi spusese ma izbise asa cum numai adevarul putea s-o faca.

The way you do this is you get NCLEX review CDs or DVDs, which you can find anywhere. I personally used ATI, which stands for Assessment Technologies Institute, LLC.

Calling a prejudice “polite” does not in any way lessen its significance. In fact, in some respects the polite form of prejudice—irrespective of whom it is directed at—is more insidious than the overt, unapologetic, easily identifiable kind. Polite antisemitism is easily camouflaged; it’s subtle and allusive. And when it’s exposed for what it is, people who are not clued in to these types of slurs may be appeased by the polite antisemite’s very polite—and, more often than not, highly unsatisfactory—“apology.

I'm glad you're here. Though ... how did you get in?" "The bathroom. You really ought to lock your windows, arrogant magician. And don't be too pleased. I'm merely here to ask you to take on Jacky Boy and Ma'ati immediately. And to visit my bird, of course.

A major contributor to the genesis of many diseases—all the examples we have looked at—is an overload of stress induced by unconscious beliefs. If we would heal, it is essential to begin the painfully incremental task of reversing the biology of belief we adopted very early in life. Whatatever external treatment is administered, the healing agent lies within. The internal milieu must be changed. To find health, and to know it fully, necessitates a quest, a journey to the centre of our own biology of belief. That means rethinking and recognizing—re-cognizing: literally, to “know again”—our lives.

Papritmas, sikur një fat kirurg të më paskej operue për një verbni të kahershme tue pasë sukses të plotë e të menjëhershëm, ngre kryet nga jeta jeme anonime drejt vetdijes së kjartë të mënyrës si ekzistoj. Dhe shoh se gjithë çka kam ba, çka kam mendue, çka kam qenë, asht njëfarë mashtrimi dhe marrije. Habitem me atë që nuk kam arritë të shoh. Çuditem me sa kam qenë tue vu re se në fund të fundit nuk jam. Shoh, si në një pllajë diellin që thyen retë, jetën teme të shkueme; dhe vërej, me habi metafizike, sesi të gjitha gjestet e mia ma të sigurta, idetë e mia ma të kjarta dhe qëllimet ma logjike s’kenkan tjetër përpos një dehje e lindun me ne, një çmenduni natyrore, një injorancë madhore. Mirpo as nuk kam recitue. Më kanë recitue. Nuk kam qenë aktori, por gjestet e tij. Gjithë ç’kam ba, mendue e qenë, asht një shumë nënshtrimi, qoftë ndaj një miti kallp që kam pandehë temin pse kam veprue nisë nga ai, qoftë ndaj një peshe rrethanash që kam ngatërrue për ajrin që frymëmerrja. Në ktë çast të të pamit, jam një vetmitar i menjëhershëm që e njeh veten azilant në vendin ku e kam pandehë veten prore qytetar. Në ma të thellën brendësi t’asaj që kam mendue nuk kam qenë un. Më ngërthen këtbotë një terror sarkastik i jetës, një ligështim që shkon përtej kufijve t’individualitetit të ndërgjegjshëm. E di se kam qenë një gabim dhe një humbje rruge, se nuk kam jetue kurr, se kam ekzistue veç pse kam mbushë kohë me ndërgjegje e mendim. Dhe ndjesia jeme për vedin asht ajo që zgjohet mbas një gjumi plot andrra reale, ase t’atij që asht lirue, falë një tërmeti, nga drita e pakët e burgut me të cilën qe mësue. Asht kaq e vështirë me e përshkrue atë që ndihet kur ndien se ekziston përnjëmend, dhe se shpirti asht një entitet real, sa nuk di cilat janë fjalët njerzore me të cilat mund ta përcaktojmë. S’e di në kam ethe, si ndiej, në kam reshtë së pasi ethet e të qenit njeri që flen jetën. Po, e përsëris, jam si një udhëtar që papritmas gjendet në një qytet të huej pa e ditur si ka mbërritë aty; dhe më vijnë në mendje rastet e atyne që humbasin kujtesën, dhe janë tjetërkush për shum kohë. Kam qenë një tjetër për shum kohë (që nga lindja te ndërgjegja), dhe zgjohem tash në mes t’urës, kthye me fytyrë kah lumi, tue ditë se ekziston në mënyrë ma të qendrueshme sesa ai që un kam qenë deri tash. Por qyteti m’asht i panjohun, rrugët të reja, dhe sëmundja pa shërim. Pres pra tue hedhë vështrimin prej urës, se mos kalon e vërteta, dhe se mos ristabilizohem i asgjashëm dhe i sajuem, inteligjent e natyror. Kje një çast, dhe kaloi sakaq. Shoh tashma mobiljet që më rrethojnë, dizajnin e letrës së vjetër të mureve, diellin përmes xhameve të pluhunt. Pashë të vërtetën për një çast. Kjeshë për një çast, vetdijshëm, çka njerzit e mëdhenj janë përballë jetës. Kujtoj aktet e tyne dhe fjalët e tyre, dhe nuk e di a kjenë tundue edhe ata në mënyrë fitimtare nga Demoni i Realitetit. Mos me ditë për veten d.m.th. me jetue. Me ditë ndopak për veten d.m.th. me mendue. Me u ba me ditë për veten, papritmas, si në ktë moment shëlbyes, d.m.th. me e pasë qilembyll sytë nocionin e monadës intime, të fjalës magjike të shpirtit. Por një dritë e papritun djeg gjithçka, konsumon gjithçka. Na zhvesh deri edhe nga vetja e jonë. Kje vetëm një çast, dhe un e pashë veten. Mandej, s’di ma me thanë çka kjeshë. Dhe në fund, kam gjumë, pse, s’di pse, mendoj se kuptimi asht me fjetë. Fernando Pessoa – “Libri i shqetsimit nga Bernardo Soares” (shqipëroi: Astrit Cani)

लेखक के पास कहने के लिये क्या है, अगर इसे सचमुच समझने से पहले ही हम शुरुआती मूल्यांकन कर लेते हैं और ख़ुद की आत्मकथा का प्रयोग करते हैं, तो हम पढ़ने के लाभों को सीमित कर देते हैं।

Against a backdrop of hissing shells and thundering gunfire, General Clarkson took notice of his interpreter’s tireless work and sent positive evaluations that reached the top echelon of ATIS.

hand, so it's a good idea to be familiar with the basics. For spelling practise, there are several online resources available. Just search for numerous "misspelt words" alternatives. You can find lists of 25, 100, or even 1,000 commonly misspelt words to practise with. And "misspell" is undoubtedly one of them! To get you started, here are 25 of those frequently misspelled words:

Dashuria, ndonëse mbahet si një ndjenjë kapriçioze, të cilën nuk e vëmë dot re që në fillim dhe që shfaqet tek njeriu si një sëmundje, në të vërtetë ka ligjet dhe shkaqet e veta. Nëse gjer më sot këto ligje jane studjuar fare pak ose aspak, kjo ka ndodhur e ndodh sepse kush goditet nga dashuria nuk ka nge të vëzhgojë me një sy shkencor se si mbresa e parë depërton në shpirtin e tij, se si mplekset aty me ëndrrat e një ndjenje e qysh në fillim sytë verbohen dhe andej e tutje pulsi e bashkë me të zemra, zënë e rrahin më fort, se si papritmas lind në shpirt një besnikëri e patundur gjer në varr dhe një aspiratë për ta bërë fli vehten, gjersa pak nga pak zhduket ai vehtjak dhe kalon në atë apo në atë , se si mendja zë e topitet çuditërisht, se si vullneti i dorëzohet vullnetit të tjetrit, dhe koka kruset, dhe gjunjët dridhen dhe e marrin fjalën lotët, ethet.